Ο Τάκης Λουκάτος de profundis...

  Ο Τάκης Λουκάτος είναι ηθοποιός, χορευτής, και εικαστικός με συμμετοχή σε θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις σημαντικών ομάδων. Είναι ο πρώτος που ασχολήθηκε με την κούκλα σε εικαστική μορφή, μία ομάδα από τις οποίες προσωποποιούσαν διάσημες γυναικείες μορφές (Μελίνα Μερκούρη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Μαίρη Αρώνη, Μαρίκα Κοτοπούλη, Elizabeth Taylor, Marlen Dietrich, Greta Garbo, Sophia Loren και άλλες), αργότερα εξέλιξε την κούκκλα σε μία πιο εικαστική μορφή που φέρνει την προσωπική του σφραγίδα, με τριάντα πέντε εκθέσεις σε σημαντικές γκαλερί στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Για αρκετά χρόνια υπήρξε μέλος του δυναμικού του Εθνικού Θεάτρου.

 Ένα μεσημέρι Τετάρτης μου άνοιξε το σπίτι του και την καρδιά του και κάναμε μία μοναδικά ξεχωριστή κουβέντα. Ο Τάκης Λουκάτος είναι ταυτόχρονα ιστορία και μέλλον. Του ζήτησα να με "μεταφέρει" στις στιγμές του με την Αλίκη, τη Μελίνα, την Ελίζαμπεθ, την Ζαβιτσιάνου και το Σολομό. Ταυτόχρονα όμως, του ζήτησα να μου πει και για όλα τα όμορφα που κάνει σήμερα. Κάπως έτσι, βρεθήκαμε προς το τέλος της κουβέντας μας και στον εκδοτικό οίκο ΑΣΤΑΡΤΗ και την Έφη Βασιλάκου, εκδότρια της "Αντανάκλασης μιας πόζας", το βιβλίο που έγραψε πέρυσι ο Τάκης. Ο Τάκης Λουκάτος και οι συνεργάτες του, αυτή την περίοδο ετοιμάζουν μία ταινία μικρού μήκους. Αλλά δε σας λέω άλλα...Σας αφήνω να τα βρείτε όλα παρακάτω στην κουβέντα μας.

Κύριε Λουκάτο, πώς αποφασίσατε ότι θα ασχοληθείτε με την υποκριτική, το χορό και τα εικαστικά; Ήδη από την ηλικία των δεκαέξι είχατε κάνει κάποιες φωτογραφίσεις για ευρωπαικά περιοδικά. 

Γεννήθηκα καλλιτέχνης. Οι φωτογραφίσεις προέκυψαν. Εγώ ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο, το χορό και την ζωγραφική. Πήγαινα σε ένα πολύ δύσκολο σχολείο με πολύ καλούς καθηγητές και συμμαθητές. Πηγαίνοντας στο φροντιστήριο είδα ότι υπάρχει η Καλών Τεχνών. Όταν είδα ότι υπάρχει η Καλών Τεχνών, κάτι σοβαρό που θέλει μελέτη σχεδίου, το είπα στον πατέρα μου, ο οποίος αντέδρασε. Δεν ήθελε. Τότε στο σχολείο δεν υπήρχε η σύνδεση με την τέχνη. Οπότε βρέθηκα μετέωρος και κάτι άλλαξε μέσα μου. Δεν ήθελα να ασχοληθώ πλέον με οτιδήποτε άλλο. Μικρός πήγαινα στα σπίτια μεγάλων ζωγράφων. Ζωγράφιζα, έπαιζα, έβλεπα το χώρο και ήμουν σε αυτό το περιβάλλον. Έβλεπα από μικρός πολύ κινηματογράφο, ήμουν δημιουργικός. Ήμουν ένα συνεσταλμένο παιδί και τότε νόμιζα ότι για να κάνεις θέατρο πρέπει να είσαι ωραίος και να έχεις κάτι κοινωνικά εντυπωσιακό. Εγώ δεν αισθανόμουν έτσι, ήμουν πολύ εσωστρεφής. Γύρω στα δεκαέξι με δεκαεφτά, μου έλεγαν ότι είμαι εμφανίσιμος και δεν το πίστευα. Με είδε κάποια στιγμή μία ξένη φωτογράφος και μου ζήτησε να με φωτογραφίσει. Απόρησα με την πρόταση, μα η φωτογράφιση είχε έναν αυθορμητισμό που άρεσε. Αυτές οι εμπειρίες μου έδωσαν έναν ναρκισσισμό σαν αντίβαρο της εσωστρέφειάς μου, πράγμα όμως που δεν ήταν καλό.

Γιατί λέτε πως δεν ήταν καλο;

Γιατί ο άνθρωπος πρέπει να εκτιμάται για τα ψυχικά του χαρίσματα. Ο άνθρωπος είναι ένα ψυχοπνευματικό όν. Δίνουμε βάση στην εικόνα. Καλό είναι κι αυτό, αλλά εγώ είμαι εσωστρεφές άτομο. Όμως η τέχνη, δηλαδή το θέατρο, ο χορός έχει να κάνει με την παρουσία. Πρέπει ο καλλιτέχνης να μεταμορφώσει τον εαυτό του σε ένα ζωντανό εργαλείο. Που σε αυτό το εργαλείο συμμετέχει η ψυχή, το σώμα, το νευρικό σύστημα και η ενσυναίσθηση. Θέλει πολλή δουλειά. Εγώ δε θα σου πω ότι είχα εμφάνιση, αλλα είχα μία καλλιτεχνική παρουσία.

Το 1988 ξεκινάτε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο η οποία και κράτησε οχτώ έτη. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Όλο αυτό γινόταν ενώ ταυτόχρονα είχα συνεργασίες με μεγάλες διαφημιστικές και ενώ μου πρότειναν να φύγω έξω. Τότε αποφάσισα ότι δεν θα φύγω. Έπαιζα με τη χοροθεατρική ομάδα "Σειληνοί" έργα ρεπερτορίου. Συνεργάστηκα με τον Κώστα Ευαγγελάτο ο οποίος είναι εικαστικός και κάναμε performance που περιελάμβανε χορό και θέατρο. Παράλληλα, είχα στήσει άτυπα τη θεατρική μου ομάδα με παραστάσεις και δρώμενα. Πήγαινα έξω και έκανα σε γκαλερί δρώμενα που ήταν ένα είδος παράστασης.  Ταυτόχρονα, συνεργάστηκα με τον Κολλάτο, βγήκα στον πολύ κόσμο και αναμετρήθηκα με τις μάζες. Ήταν λίγο σαν θέατρο δρόμου και έπρεπε να το ισορροπήσω με το εμπορικό θέατρο. Το Εθνικό Θέατρο είναι το καλύτερο που μπορεί να τύχει σε έναν ηθοποιό. Δούλεψα με τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες, με μεγάλους ηθοποιούς, πρωταγωνιστές και ταλαντούχους νέους συναδέλφους. (Μαρία Σόκαλη, Δημήτρης Κώτσαρης, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Αντώνης Θεοδωρακόπουλος, Νέλλη Αγγελίδου, Κωνσταντίνα Ανδριοπούλου, Θοδωρής Γκόγκος, Λευτέρης Πλασκοβίτης, Αντώνης Ζαχαράτος, Μάνος Ζαχαράκος, Βίκυ Πρωτογεράκη, Ελένη Τζώρτη, Ελένη Παναγιώτου, Γιώτα Κουνδουράκη, Θέμις Μαρσέλλου, Ηλέκτρα Αλεξανδροπούλου, Ναταλία Καποδίστρια, Βάνα Ζάκα, Δήμητρα Χατούπη, Ιωάννα Τσιριγκούλη, Ευαγγελία Μουμούρη, Μπέση Μάλφα, Ελένη Καρακάση, Χριστίνα Κουλουμπή, Μαρία Κουτσούκου, Μαρία Κεχαγιόγλου, Περικλής Μοχολιδάκης, Γιώργος Κροντήρης, Γεωργία Αποστόλου, Λιάνα Παρούση

Οδυσσέας Σταμούλης, Πέτρος Δαμουλής, Μπάμπης Χατζηδάκης, Ειρήνη Κονίδου, Βασίλης Ευταξόπουλος, Θοδωρής Κατσαφάδος, Τάσος Χαλκιάς, Όλγα Δαμάνη, Γιώργος Παρτσαλάκης, Χρήστος Ευθυμίου, Δημήτρης Λιγνάδης, Σοφία Μώραλη, Βαγγέλης Ρόκκος, Ακίνδυνος Γκίκας, Πέρης Μιχαηλίδης).  Πέρα από την αγάπη μου για τη Βέρα Ζαβιτσιάνου και τη Νέλλη Αγγελίδου, εκτιμώ βαθειά την Πένυ Παπουτσή για το ήθος της. Γι´ αυτά τα χρόνια το Εθνικό ήταν το σπίτι μου.

Άρα, παράλληλα, αρνηθήκατε τηλεοπτικές προτάσεις;

Επειδή ήμουν θεατρικός ηθοποιός με ενδιέφερε το θέατρο και επειδή δεν είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο μου αρκούσαν αυτά που ήδη είχα. Με ενδιέφερε επίσης πολύ η τεχνική του χορού. Οπότε η τηλεόραση δεν με ενδιέφερε. Τότε είχα κάνει και εκθέσεις. Έβλεπα ότι ως καλλιτέχνης είχα μία αισθητική πρόταση. Οπότε σκεφτόμουν πάντα, αν αυτό που κάνω με αντιπροσωπεύει σαν ολότητα. Είχα βγει γυμνός στο θέατρο στην παράσταση του Κολλάτου, είχα πολύ δημοσιότητα. Έγραφαν για μένα στον "Ταχυδρόμο". Δεν περνούσα απαρατήρητος. Οπότε δεν με ενδιέφερε να με μάθουν. Άλλωστε όταν γίνεσαι καλλιτέχνης, γίνεσαι εξαιτίας κάποιας εσωτερικής ανάγκης, όχι για να γίνεις διάσημος. Είναι μία πορεία ζωής με δύσκολους ανηφορικούς και στενούς δρόμους. Είναι σαν ένα ρυάκι που προσπαθεί να βγει στο ποτάμι.

Το 1988 κάνατε την πρώτη σας έκθεση με κούκλες στη γκαλερί Dada στην Αθήνα. Ανησυχήσατε για το αν θα ανταποκριθεί το κοινό;

Η έκθεση έγινε αφότου οι κούκλες είχαν γίνει γνωστές. Ήμουν στο καμαρίνι του Κολλάτου στο οποίο είχα τοποθετήσει κούκλες. Ήρθε λοιπόν η Εμμανουέλα Μαθιουδάκη, πολύ σημαντική δημοσιογράφος, η οποία ήταν στη Μεσημβρινή. Με ρωτάει "αυτές οι κούκλες από ποιο μουσείο είναι;" Της λεω "εγώ τις έκανα". Μου λεει" θα σου κάνω άρθρο". Και μου έκανε ενα μεγάλο άρθρο στη Μεσημβρινή. Οπότε άρχισαν να μου παίρνουν συνεντεύξεις για τις κούκλες. Είχε δημιουργηθεί ενα καλό ρεύμα. Μεγάλοι δημοσιογράφοι ασχολήθηκαν με τις κούκλες μου. Ταυτόχρονα υπήρχε και μεγάλη αποδοχή και από τα πρόσωπα τα οποία έκανα κούκλες. Αισθάνθηκα θετικούς οιωνούς.  Η έκθεση ήταν μία έκρηξη χρωμάτων. Έκανα εξήντα κούκλες. Τα έφτιαξα όλα μόνος, τα πρόσωπα, τα σώματα, τη σύνθεση, το μαλλί, το μακιγιάζ και τα ρούχα χωρίς να ξέρω να ράβω. Αυτή η έκθεση μου έδωσε πολύ μεγάλη χαρά. Ήταν μία αγκαλιά και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Κύριε Λουκάτο, μαθαίνω πως έχετε φτιάξει κούκλα την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και της την έχετε χαρίσει. Πώς συνέβη αυτό;

Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ είχε έρθει εδώ για το βραβείο Ωνάση. Μία φίλη μου, μου είπε τότε να την κάνω κούκλα και να της την δώσω. Την έκανα κούκλα και μάλιστα αυτό γράφτηκε και σε ξένες εφημερίδες. Γνώρισα την Τέιλορ και της έδωσα την κούκλα. Της άρεσε πολύ και μου είπε ότι είμαι πολύ γλυκός. Με κάλεσε να πάω μαζί της στην Αμερική να κάνουμε μία έκθεση για το AIDS με όλους τους σταρ. Εγώ ωστόσο ήμουν πολύ συνεσταλμένος. Δεν ήμουν αρπακτικό. Μου έφτανε αυτό που είχα ήδη πάρει από την Τέιλορ. Την επόμενη μέρα είχα ραντεβού με τον ατζέντη της να μιλήσουμε και δεν πήγα. Μετά μία δημοσιογράφος μου είπε ότι ενδιαφέρεται η Μελίνα για την κούκλα της και μάλιστα μου είπε τότε η Μελίνα "Έκανες την Τέιλορ και δεν έκανες την υπουργό σου;" Της πήγα την κούκλα της στο Υπουργείο και την τοποθέτησε έξω από το γραφείο της. Για μένα αυτό ήταν κάτι συγκλονιστικό. Λάτρευα τη Μελίνα.

Μεταξύ άλλων (Elizabeth Taylor, Marlen Dietrich, Greta Garbo, Sophia Loren, Μαίρη Αρώνη, Μελίνα Μερκούρη, Μαρίκα Κοτοπούλη), έχετε κάνει κούκλα και την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Τι σχέση είχατε με την Αλίκη; 

Με την Αλίκη είχαμε μία βαθειά πνευματική επικοινωνία, μία απίστευτη αλληλοκατανόηση. Την λάτρευα από μικρός. Ωστόσο, δεν ήθελα να την απασχολώ. Ούτε ήθελα να γίνω αυλή. Δεν μου πάει η συνάφεια γενικότερα. Την Αλίκη τη θαύμαζα ως γυναίκα αγωνίστρια που είχε όραμα. Ένα κορίτσι που πάλεψε. Αν δεν πέθαινε θα ερχόταν μαζί μου στο Μόντε Κάρλο που με είχαν καλέσει να κάνω μία πολύ μεγάλη έκθεση με πολλούς celebrities.

Η δεύτερη έκθεσή σας ήταν αφιερωμένη στη Βέρα Ζαβιτσιάνου. 

Κάποια στιγμή μου λέει η Βέρα "εμένα δεν θα με κάνεις κούκλα;" Της λέω "τι κούκλα θέλετε;"  Μου λεει "σαν να είμαι στο ρόλο της Άλμα". Έτσι λοιπόν, έκανα μία έρευνα, έψαξα, έκανα την κούκλα και της αφιέρωσα ολόκληρη έκθεση. Ήταν η έκπληξή μου. Η Βέρα ήταν ντροπαλή αλλά αυτό της έδωσε μεγάλη δημοσιότητα.
Η Βέρα, μαζί με την Αλίκη, τη Μελίνα, τη Χατζηαργύρη, την Έφη Βασιλάκου, που είναι η εκδότριά μου, και τη γιαγιά μου είναι οι καλές μου νεράιδες. Η Βέρα Ζαβιτσιάνου με διάλεξε στη μόνη σκηνοθεσία που έκανε στο Εθνικό σε μία παράσταση αφιερωμένη στον Κουν. Με διάλεξε με οντισιόν από όλο το Εθνικό. Με πίστευε πάρα πολύ. Έκανα τον πυροσβέστη στη "Φαλακρή τραγουδίστρια" του Ιονέσκο. Δυσκολευόμουν πολύ με το ρόλο. Είχα φτάσει και να τον χάσω. Είχα πάθει μεγάλο σοκ. Με στήριξε τότε ο διευθυντής, ο κύριος Πολιτόπουλος και με τη Βέρα καθόμασταν και δουλεύαμε το ρόλο. Έγινε η δασκάλα μου. Κάποια στιγμή στην παράσταση μου είπε "Τάκη είμαι πολύ ευτυχισμένη που σε κράτησα, που ήσουν επιλογή μου." Βέβαια της είχε πει πολύ καλά λόγια για μένα ο Γιώργος Χειμωνάς και η Λούλα Αναγνωστάκη οι οποίοι με είδαν στην πρεμιέρα. Όταν ήμουν μικρός και έπαιζα με μεγάλα ονόματα ήμουν τρακαρισμένος. Στο μεταξύ ερχόμουν από μία μεγάλη δημοσιότητα του Κολλάτου και όλο αυτό ήταν απότομο.

Το 1997 δημιουργήσατε με προτροπή της Βέρας Ζαβιτσιάνου και του Αλέξη Σολομού τη δική σας χοροθεατρική ομάδα, τις "ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ". Πώς προέκυψε αυτό;

Εγώ έκανα πάντα μία έκθεση. Παράλληλα με το Εθνικό δούλευα πολύ. Έφυγα απο τις γκαλερί και πήγα σε χώρους που είχα περιβάλλον, υπήρχε ένα δρώμενο, μουσική και ήταν ολόκληρη παραγωγή. Κουβαλώντας την εμπειρία του θεάτρου και της δημιουργικότητας ήμουν λίγο πιο μπροστά από έναν οποιοδήποτε άλλο εικαστικό. Είχα και ένα πακέτο δημοσιότητας. Ο Αλέξης Σολομός μου είχε πει οτι με τις κούκλες κάνω κάτι πολύ σπουδαίο. Μάλιστα στην παράσταση που έπαιζα μου είχε πει να βάζαμε από ένα γλυπτό σε κάθε δωμάτιο του σκηνικού. Δεν βάλαμε όμως. Ο Σολομός με πίστεψε πολύ. Και επειδή ήταν ο μοιραίος άνθρωπος της Αλίκης νομίζω ότι υπήρχε μία σύνδεση. Ίσως και να του είχε μιλήσει η Αλίκη για μένα. Είναι τεράστια μορφή. Έκανε τη σύνδεση ανάμεσα στο Εθνικό και στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν. Ήταν γέφυρα ξένου ρεπερτορίου. Πίστευε πολύ στην πραγματικότητα του ηθοποιού. Μπορούσε να εκμαιεύσει από κάθε ηθοποιό τα καλύτερά του στοιχεία.

Οι γονείς σας ερχόντουσαν σε παραστάσεις σας;

Σε όλες. Ο μπαμπάς μου ήταν μεγάλος φαν μου. Απλώς ο πατέρας μου, μου είπε το εξής σκληρό, "Είναι ένας δύσκολος χώρος, βγάλτα πέρα μόνος σου. Από μένα μην περιμένεις τίποτα." Αυτό για μένα ήταν δύσκολο. Όμως όλη μου η οικογένεια μου στάθηκε πάρα πολύ.

Έχετε αδέλφια;

Ναι, έχω έναν αδελφό με τον οποίο έχουμε μία καταπληκτική σχέση. Με έχει στηρίξει πάρα πολύ. Είναι πολύ χαρισματικός και ευφυής.

Κύριε Λουκάτο, από το 2006 διδάσκετε σε καλλιτεχνικά σχολεία. Μάλιστα έχετε βραβευτεί με Α' Βραβείο σκηνοθεσίας και χορογραφίας από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και Αριστείο από το Υπουργείο Παιδείας για την παράσταση " Τα πρόσωπα των παιδιών είναι οι πατρίδες". Πώς είναι η εμπειρία της διδασκαλίας;

Μεταλαμπαδεύω ό, τι έμαθα από τη Βέρα Ζαβιτσιάνου και τον Αλέξη Σολομό. Συγχρόνως είναι και μία συνέχεια των "Μεταμορφώσεων". Βλέπω ότι η νέα γενιά έχει ταλέντο. Προσπαθώ να μην κάνω αυτό που έκαναν σε μένα, να μην μπλοκάρω τα παιδιά. Μία μαθήτριά μου είναι και η Χριστίνα Φάμελη Χειλά που παίζει στις "Άγριες Μέλισσες".

Σας έχουν χαρακτηρίσει Έλληνα Νουρέγιεφ και μάλιστα τον έχετε υποδυθεί και στο "Αμαρτίες γονέων" σε σκηνοθεσία του Ποντίκα.

Tου έμοιαζα πάρα πολύ και γι´ αυτό έγιναν και οι φωτογραφίσεις που είπαμε παραπάνω. Άκουγα συνέχεια ότι του μοιάζω. Αυτό με κυνηγούσε. Δεν μπορούσα να είμαι ο Νουρέγιεφ. Εκείνος είχε πίσω του ολόκληρη Ρωσία και μία τεράστια εκπαίδευση. Ο Κολλάτος μου πρότεινε να βγω γυμνός γιατί του έμοιαζα. Ωστόσο, η προβολή στη συνέχεια ήρθε επειδή άρεσε το χορευτικό.

Πέρυσι κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΑΣΤΑΡΤΗ το πρώτο σας βιβλίο με τίτλο, "Η Αντανάκλαση μιας πόζας". Θα μου μιλήσετε για την απόφασή σας να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Όταν έγραψα την "Αντανάκλαση μιας πόζας", την έστειλα στον εκδοτικό οίκο. Εκεί, πέρασε από επιτροπή η οποία αποφάσισε ότι θα εκδοθεί. Στη συνέχεια το κατέθεσα στο διακεκριμένο γλωσσολόγο Χριστόφορο Χαραλαμπάκη και στην Ειρήνη Μουντράκη η οποία είναι υπεύθυνη ρεπερτορίου του Εθνικού Θεάτρου και θεατρολόγος. Ο Χριστόφορος και η Ειρήνη προλογίζουν το βιβλίο. Επίσης, σε όλο αυτό είχα δίπλα μου και τον Ανδρέα Ράθωση, έναν αυστηρό φιλόλογο, ο οποίος είναι πρώην πρόεδρος της ΟΛΜΕ και πρόεδρος των διδακτικών εκδόσεων. Όταν τον ρώτησα αν πρέπει να εκδώσω το βιβλίο μου είπε πως "Οι παραστάσεις φεύγουν, αλλά το βιβλίο μένει".
 Στην αρχή, ήθελα να το σκηνοθετήσω. Αλλά επειδή δεν είμαι επώνυμος σκηνοθέτης, παρόλο που έχω κάνει πολλές σκηνοθεσίες, αποφάσισα τελικά να το γράψω. Σκέφτηκα ως χορογραφία την πόζα σε ένα καθρέφτη που την βλέπει αυτός που εξελίσσεται. Έχοντας αυτή την εμπειρία με το θέατρο, έχοντας συναντήσει όλες αυτές τις μορφές και έχοντας μία δική μου πορεία, πήρα τον Όσκαρ Ουάιλντ ως μία αναφορά καταγραφής κοινονικοπολιτικών στοιχείων και τέχνης. Πως σκέφτεται ένας άνθρωπος, ποιος είναι ο ψυχισμός του, ποια είναι η σχέση του με την ιστορική του στιγμή, η αλληλεπίδραση. Παρακολουθώντας τον Όσκαρ Ουάιλντ, προσπαθώ να καταλάβω πως σκεφτόταν, τι έκανε, πως είναι το περιβάλλον και να μιλήσω από τα βάθη της ψυχής του. Υπάρχει και ένα κομμάτι στο οποίο θίγω τον εγωισμό, την έπαρση και την ύβρη. Κάθε άνθρωπος που είναι πετυχημένος μπορεί να κάνει τα πάντα; Είναι στο απειρόβλητο; Τι ζητάμε σε αυτή την ζωή; Αυτό το βρίσκει κανείς μετά την ταπείνωση.

Τι καινούργιο ετοιμάζετε;

Συνεργάζομαι με έναν εξαιρετικό νέο σκηνοθέτη τον Γιώργο Γκαιτατζή, και τον Ιάσονα Ψαράκη, ο οποίος είναι καταπληκτικός μουσικός. Ξέρει ινδική μουσική αλλά είναι και περιβαλλοντολόγος. Μας συνδέει οικογενειακή φιλία. Ήταν στις "Μεταμορφώσεις" και στην παρουσίαση του βιβλίου μου, γιατί έκανε μία σύνδεση των αποικιών των Ινδιών που είχαν οι Άγγλοι με την κλασσική μουσική. Με βοήθησε πολύ με την ενέργειά του αλλα με βοήθησε πολύ και στο στήσιμο της παρουσίασης του βιβλίου. Με το Γιώργο και τον Ιάσονα δουλεύουμε μία ταινία μικρού μήκους. Στην ταινία συμμετέχουν επίσης η Γεωργία Ζώη, η Λίλα Σούση, η Μαρία Κουτσούκου, η Πωλίνα Γκιωνάκη και στα χορευτικά η Μαρία Ασωνίτου και η Κι Χουά Λι.

Σκεφτόμαστε επίσης να κάνουμε μια παράσταση που θα ξεκινήσει από τη Θεσσαλονίκη, θα συνεχίσει τουρ στην Ευρώπη και θα κλείσει με την Αθήνα.
Στη Θεσσαλονίκη θα γίνει και μία παρουσίαση του βιβλίου μου με την εκδότριά μου την Έφη Βασιλάκου.


Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση