Έγινε viral μέσα σε λίγες ώρες όταν διέσωσε ένα σκυλάκι στις πρόσφατες φωτιές στη βορειοανατολική Αττική. Ήταν ταλαιπωρημένο και φοβισμένο με τους ιδιοκτήτες του να μη βρίσκονται στην περιοχή της πύρινης λαίλαπας.
Ο δημοσιογράφος Άρης Λάμπος την ώρα της ζωντανής σύνδεσης, από το μέτωπο της φωτιάς, έσκυψε και πήρε στην αγκαλιά του το άτυχο ζώο, όταν αντιλήφθηκε την παρουσία του δίπλα του.
Ο ίδιος λέει πως δεν έκανε κάτι ηρωικό. «Θέλω να πιστεύω πως καθένας από εμάς θα έκανε το ίδιο».
Ο μάχιμος ρεπόρτερ μιλάει αποκλειστικά στο Λ.Κ. Blogspot για αυτή την ιδιαίτερη στιγμή που έζησε ενώ μετέδιδε για το κεντρικό δελτίο του Star, και αποκαλύπτει ότι σκέφτηκε και να υιοθετήσει τη σκυλίτσα, με... φόβο βέβαια να ζηλέψει ο σκύλος του.
Όπως αναφέρει, το πιο σημαντικό από όλα είναι «να προσέχουμε ο ένας τον άλλον».
Άρη, ήσουν σε ζωντανή σύνδεση και ξαφνικά, ήρθε δίπλα σου ένα σκυλάκι. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αφήσεις το μικρόφωνο και να τον πάρεις στην αγκαλιά σου; Λειτούργησες αυθόρμητα; Συγκινήθηκες;
Ήμασταν σε ζωντανή σύνδεση για το έκτακτο δελτίο ειδήσεσων του Star, μαζί με τον camera man, τον Γιάννη Αυγερόπουλο. Όπως περπατούσαμε στην οδό Γεωργίου Παπανδρέου, την ώρα που είχε περάσει μόλις το πύρινο μέτωπο και είχε προκαλέσει ζημιές, εντοπίσαμε ένα καμένο αυτοκίνητο και εκείνη την ώρα έρχεται η σκυλίτσα στον Γιάννη Αυγερόπουλο πρώτα, ο οποίος την κρατάει και μας ζητάνε από το κανάλι να βγούμε στον αέρα. Αμέσως, την πιάνω από το λουράκι για να μη φύγει και πάει σε κάποιο σημείο που ακόμα υπήρχαν φωτιές και κινδυνεύσει και ξεκινάμε την ζωντανή σύνδεση. Στη συνέχεια, προσπαθήσαμε να την απομακρύνουμε με το λουράκι αλλά είχε τρομάξει τόσο πολύ που κοκάλωσε, δεν μπορούσε να κουνηθεί καθόλου. Οπότε, εκείνη τη στιγμή, θεώρησα ότι ο μόνος τρόπος να μπορέσω να την απομακρύνω με ασφάλεια, κι αφού ήταν αρκετά φιλική αλλά τρομαγμένη ήταν να την πάρω στην αγκαλιά μου και έτσι σιγά σιγά να την απομακρύνω από το σημείο που υπήρχαν ακόμα διάσπαρτες εστίες φωτιάς.
Πού πήγατε αφού την πήρες και φύγατε;
Την απομάκρυνα από εκεί που ήταν οι εστίες της φωτιάς και πλησίασα έναν πυροσβέστη. Εκεί λοιπόν, είδαμε ότι στο λουράκι της είχε ένα τηλέφωνο. Προσπαθήσαμε να βρούμε τον ιδιοκτήτη, γιατί δεν ξέραμε αν εκείνη τη στιγμή ο άνθρωπος είχε πρόβλημα με τη φωτιά. Δεν μπορούσαμε να πιάσουμε γραμμή και ο πυροσβέστης μου είπε ότι θα την παραλάβει εκείνος, επειδή είναι κάτοικος της περιοχής, και θα βοηθούσε να δοθεί στον ιδιοκτήτη.
Αν χρειαζόταν θα υιοθετούσες τη σκυλίτσα;
Το σκεφτόμουν πολύ έντονα να το κάνω. Ήμουν διατεθειμένος να πάω στη φιλοζωική που ενδεχομένως να φιλοξενείται και αν τυχόν δεν την έχει ζητήσει κανείς, να την υιοθετήσω. Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή αυτή που έζησα. Ωστόσο, αν την υιοθετούσα θα ζήλευε ο σκύλος μου ο Γκόγια. Ο σκύλος μου, μένει στο σπίτι των γονιών μου, σε εξοχική κατοικία, με μεγάλη αυλή, προκειμένου να μπορεί να κάνει τις βόλτες του. Τον βλέπω λιγότερο από όσο θα ήθελα.
Γνωρίζεις ποια είναι αυτή τη στιγμή η κατάσταση της υγείας της σκυλίτσας;
Επειδή η ράτσα της είναι σέττερ, έχει κάποιες γκρι κηλιδώσεις και φαινόταν σαν να ήταν καψαλισμένη. Όμως ήταν το τρίχωμά της. Ευτυχώς δεν ήταν ιδιαίτερα τραυματισμένη, είχε κάποιες καύτρες πάνω της που τις απομάκρυνα με τα χέρια μου, όπως τη χάιδευα. Από όσο γνωρίζω πήγε και στον κτηνίατρο. Η ενημέρωση που έχω είναι πως το σκυλάκι είναι καλά.
Άρη, στη μέχρι τώρα πορεία σου ως ρεπόρτερ υπάρχει κάποιο παρόμοιο περιστατικό που να έχει εντυπωθεί έντονα στη μνήμη σου;
Θυμάμαι την πυρκαγιά στο Μάτι. Αυτή ήταν μάλλον η πρώτη χειρότερη εμπειρία της ζωής μου, καθώς όταν μπήκα στα σημεία από όπου πέρασε η φωτιά, μέσα σε ένα δυστοπικό σκηνικό, κολώνες της ΔΕΗ καίγονταν... είχαμε εντοπίσει μαζί με τον Αχιλλέα Ροβολή, τον οπερατέρ, μία οικογένεια που είχε καεί. Είχαμε μπει μέσα στο Μάτι, γιατί εκείνη την ώρα που ο άνθρωπος δούλευε καιγόταν το σπίτι του, οπότε πήγαμε για να δούμε την κατάσταση στην οποία βρισκόταν και πηγαίνοντας εκεί συναντήσαμε στην άκρη του δρόμου την ακτινολόγο τη Βίκυ Χερουβείμ. Ήταν πεσμένη στο έδαφος και κρατούσε τα δύο παιδάκια της στην αγκαλιά, ενώ πιο πίσω ήταν νεκρή και η μητέρα της. Όταν τους βρήκαμε ακόμα φλέγονταν.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ανθρώπινη σορό και ήταν ό,τι πιο σοκαριστικό μπορούσα να δω. 'Εβλεπα νεκρά παιδάκια στο δρόμο. Όπως προχωρούσαμε μέσα στο Μάτι, είδα αμέτρητες σορούς ανθρώπων.
Ακόμα και στο Ισραήλ στον πόλεμο που πήγα, δεν ξέρω αν οι εικόνες που αντίκρισα ήταν τόσο σκληρές όσο αυτές στο Μάτι.
Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου