Επιτέλους, βρέθηκα μπροστά στο ιστορικό, από το 1927,βαγόνι του Όριαν Εξπρές. Το τρένο στο Ρουφ κλείνει είκοσι χρόνια από τη λειτουργία του. Άνοιξα την πόρτα και εκεί με περίμενε η Άλκηστις. "Πρόλαβες να δεις και την πρόβα μας,μου είπε, να σου γνωρίσω την Αθήνα, το Φώτη και το Σπύρο". Ήδη εκείνη την ώρα έπαιρνα μια γεύση για το τι θα άκουγα σε λίγο. Ωστόσο, είχα περίπου ένα τέταρτο ακόμα για να απολαύσω τη μαγική, ταξιδιάρικη,μουσική βραδιά που θα μου προσέφεραν αυτοί οι άνθρωποι. Τελευταία πέντε λεπτά. Από το μίνι καμαρίνι των παιδιών, για το οποίο βέβαια αξίζει να σημειώσω πως κρατάει την αίγλη του,καθώς έχει διατηρηθεί όπως ακριβώς ήταν τότε, οδηγήθηκα στο κυρίως μέρος, εκεί όπου 91 χρόνια πριν έπαιρναν το γεύμα τους πλούσιοι τραπεζίτες και εξόριστοι πρίγκιπες,κάθισα πίσω πίσω άκρη,σχεδόν κοντά στην πόρτα,έτσι ώστε να μπορώ να βλέπω ολόκληρο το βαγόνι. Ο καθένας από εμάς είχε πάρει τη θέση του.
Παράλληλα ακουγόταν από τα ηχεία μουσική, από εκείνες που σε πάνε σε μία άλλη εποχή. Πράγματι ένιωσα ότι ξεκινούσα ένα ταξίδι. Η αμαξοστοιχία έκανε τον κλασσικό ήχο αναχώρησης και η Άλκηστις,η Αθηνά και ο Φώτης, οι τρεις οδηγοί μας σε αυτό το ταξίδι,πέρασαν μέσα για εμάς. Το Όριαν Εξπρές βρισκόταν στο Παρίσι και η αναχώρησή του αναγγελλόταν. Την ίδια στιγμή τα δάχτυλα της Άλκηστης αγκάλιασαν το πιάνο,η φωνή της Αθηνάς ζέστανε το μικρόφωνο και ο Φώτης ξεκίνησε να παίζει ένα από τα πολλά όργανα που είχε δίπλα του. Κι όσο "ταξιδεύαμε" ταυτόχρονα παρατηρούσα το χώρο. Βρισκόμουν μέσα σε κάτι πολύ αυθεντικό. Όλο το βαγόνι ήταν ξύλινο. Τα παράθυρα δήθεν θολωμένα με ειδικό αυτοκόλλητο που δε σου επιτρέπει να δεις που βρίσκεσαι. Δερμάτινες καρέκλες με ξύλινο περίγραμμα,γυάλινα ορθογώνια τραπέζια πάνω στα οποία είναι τοποθετημένα ένα μικρό πορτατίφ, το οποίο δημιουργεί ατμοσφαιρική φωτεινότητα, καθώς και ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Ξύλινο πάτωμα και στη μέση αυτού, κόκκινο ορθογώνιο χαλί που στολίζει ολόκληρο το τρένο,αφήνοντας μία αίσθηση αριστοκρατίας και ποιότητας. Στο φωτισμό, μαζί με τα πορτατίφ και τα δεκάδες μικρά φωτάκια που βρίσκονται από πάνω μας,ανήκει και το χρώμα που παίρνει στα πλαϊνά το βαγόνι, μπλε, πορτοκαλί, κόκκινο, ροζ,μωβ και κίτρινο και το καθένα από αυτά δίνει άλλη αίσθηση.
Όσο εγώ παρατηρώ αυτά η μουσική των "οδηγών" μας χαϊδεύει τα αυτιά μου και το τρένο μας ταξιδεύει από Παρίσι Βερολίνο,από το Βερολίνο στη Βενετία, στη στάση της οποίας τραγουδάμε όλοι μαζί με την παρότρυνση της Αθηνάς το "Volare". Μικροί μεγάλοι όλοι ξέρουν το " volare".
Και είχα δίκιο να ανυπομονώ ,γιατί η Αθηνά μας είπε "Ζητάτε να σας πω", του Αττίκ, συνέχισε με το " Πάμε σαν άλλοτε" των Γιαννίδη - Σουγιούλ, μετά μας ρώτησε "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη", συνέχισε να μας ταξιδεύει με το " Εγώ θα σ'αγαπώ και μη σε νοιάζει ". Μας είπε "Πες μου μια λέξη",αν και μεταξύ μας αντί για λέξη θα έλεγα τη μία και μοναδική φράση ότι "περνάω υπέροχα". Συνέχισε με "Δε θέλω πια να ξαναρθείς" και τελείωσε τη στάση στην Αθήνα με το "Αν θυμηθείς τ'όνειρό μου". Ύστερα από 2.740 χλμ. είχαμε φτάσει στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί το Taurus Express θα έκανε ταξίδι στην Ανατολή. Επόμενη στάση η Σμύρνη. Και εκεί έμεινα να ακούω " Μενεξέδες και ζουμπούλια". Το ταξίδι έφτανε σιγά σιγά στο τέλος του. Από τη Σμύρνη στη Συρία, από τη Συρία στο Λίβανο, με τελικό προορισμό τη Βαγδάτη. Κάπου εκεί η Αθηνά, η Άλκηστις και ο Φώτης έκλεισαν τη βραδιά νε τον Κεμάλ, η ιστορία του οποίου μιλάει για έναν πρίγκιπα,απόγονο του Σεβάχ του Θαλασσινού, που ονειρευόταν να αλλάξει τον κόσμο.
Μέσα σε δύο ώρες ταξίδεψα σε 13 διαφορετικές πόλεις!
Τραγούδι: Αθηνά Ρούτση
Πιάνο: Άλκηστις Ραυτοπούλου
Κιθάρα, μαντολίνο, φλάουτο,κλαρινέτο, μπεντίρ,νέι: Φώτης Μυλωνάς
Ενορχήστρωση: Άλκηστις Ραυτοπούλου
Ηχολήπτης: Σπύρος Σπύρου
Σκηνοθεσία: Τατιάνα Λύγαρη
Δημιουργός τρένου-θεάτρου Ρουφ: Τατιάνα Λύγαρη
Πιάνο: Άλκηστις Ραυτοπούλου
Κιθάρα, μαντολίνο, φλάουτο,κλαρινέτο, μπεντίρ,νέι: Φώτης Μυλωνάς
Ενορχήστρωση: Άλκηστις Ραυτοπούλου
Ηχολήπτης: Σπύρος Σπύρου
Σκηνοθεσία: Τατιάνα Λύγαρη
Δημιουργός τρένου-θεάτρου Ρουφ: Τατιάνα Λύγαρη
Από τη Λυδία Καραθανάση
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου