THEY CAKE US!

  Κάπου εκεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας μετά από ένα τρίωρο μάθημα. Ψάχνω κάτι κι εγώ να παρηγορηθώ, να "πνίξω τον πόνο μου". Ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η πληροφορία που πρόσφατα είχα πάρει, ότι άνοιξε ένα μαγαζί στα Εξάρχεια με φοβερά μπισκότα. Για την ακρίβεια στη Θεμιστοκλέους. " Ένα βήμα είμαι από τη σχολή ", σκέφτομαι και δε χάνω λεπτό.

    Επιτέλους βρίσκομαι μπροστά στο " I cake you". Έχουν δίκιο να λένε πως τα καλά αρώματα μπαίνουν σε μικρό μπουκαλάκι. Ανοίγω την πόρτα, μπαίνω μέσα και νομίζω πως υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά. Το πρώτο πράγμα που βλέπω, πράγμα βέβαια για το οποίο είχα βρεθεί κι εκεί, είναι οι στοίβες με τα cookies. "Καλημέρα", μου λέει χαμογελαστά ο νεαρός που βρίσκεται πίσω από τον πάγκο. Του απαντώ και τον κοιτάζω λίγο καλύτερα. Φοράει ένα καπέλο θυμίζοντάς μου κάτι από άλλη εποχή. Μα και το μαγαζί του δεν πηγαίνει πίσω. Όπως θα λέγαμε και μεταξύ μας,είναι vintage.

Ζητώ από τον Αποστόλη, όπως έμαθα στη συνέχεια ότι τον λένε, να μου πει τι έχει σκαρώσει με τα cookies. Η αναποφασιστηκότητά μου παίρνει σάρκα και οστά, να διαλέξω το cookie με την πραλίνα,την μπανάνα, μήπως εκείνο με το φυστικοβούτυρο ή το άλλο με τη λευκή σοκολάτα; Δε διστάζω και παίρνω ένα από όλα. Κι ενώ το μάτι μου αρχίζει να ξεφεύγει από τα cookies, κολλάει στην κοτόπιτα,την τάρτα σπανάκι με τυρί κρέμα, στην τάρτα με τα μανιτάρια που είναι δημιούργημα του Πέτρου, αδελφού του Αποστόλη.  Και συνεχίζω στο cheesecake, τα cupcakes, μα και τον κορμό σοκολάτας που όπως με πληροφόρησε ο Αποστόλης τον κάνει με μπισκότα που φτιάχνει μόνος του. Όπως χαρακτηριστικά μου είπε και ο ίδιος "Δεν είναι με Πτι Μπερ".

Παίρνω τον καφέ και τα μπισκότα μου και κάθομαι στο ακριανό τραπέζι με τις πράσινες πολυθρόνες και το φωτιστικό πίσω μου. Αρχίζω να παρατηρώ περισότερο το χώρο. Κορνίζες παντού. Στον τοίχο απέναντί μου ακριβώς και η Frida Kahlo. Μα το μάτι μου πέφτει στην άλλη κορνίζα της οποίας η φωτογραφία γράφει "Hello from the cookie side", παραπέμποντάς με κατευθείαν στο τραγούδι της Adele. Ρωτάω τον Αποστόλη που τις βρήκε και η απάντηση ηταν πως " Τις έφερα μέσα σε βαλίτσες από το Λονδίνο ". Μα μια στιγμή, κοιτάζω το πάτωμα. Είναι μαρμάρινο. Μου θυμίζει το πάτωμα παλιών πολυκατοικιών. 

" Μου άρεσε και το άφησα για να έχει μια βιντατζιά", μου λέει γελώντας ο Αποστόλης. Μέχρι να πούμε όλα αυτά, έχω τελειώσει τον καφέ και τα cookies μου. Ετοιμάζομαι σιγά σιγά για να φύγω. 

  Πριν ανοίξω την πόρτα να φύγω, μα και πριν τελειώσει αυτό το άρθρο αφιερώνω στον Αποστόλη και τον Πέτρο το "I want something just like this" των Coldplay, τόσο για όλα όσα έχουν δημιουργήσει μα  όσο και για οποιονδήποτε επισκεφτεί το μαγαζί τους.

Από τη Λυδία Καραθανάση