Δε θα πάω πολύ μακριά, θα γυρίσω το μυαλό μου δύο χρόνια πίσω. Κι ενώ για πολλούς, σχεδόν για όλους, η ημέρα της ποίησης είναι η 21η Μαρτίου, για μένα είναι η 17η Φεβρουαρίου. Τότε που κατάφερα, έστω και με εκείνο το υπερβολικό και συνάμα φυσιολογικό άγχος, να περάσω την πόρτα του γραφείου της Κικής Δημουλά. Εκείνη την Τετάρτη το ραντεβού των 11:15 ήταν δικό μου. Ύστερα από τηλεφωνήματα, συζητήσεις και σκέψεις ήξερα ότι θα έχω λίγο χρόνο με τον άνθρωπο που με τα ποιήματά του συχνά μου έκανε παρέα. Στο μυαλό μου πλήθος ερωτήσεων για την Κική Δημουλά και το έργο της. Έρχεται εκείνη η στιγμή που ανοίγω την πόρτα του γραφείου της. Μπαίνω πρώτα σε ένα χώρο που μοιάζει να είναι ο προθάλαμος. Μα μια στιγμή, ακόμα νιώθω πως έρχεται στη μύτη μου εκείνο το άρωμα καραμέλας, που όπως φαίνεται είναι το αποσμητικό χώρου. Προχωρώ και ανοίγω και την τελευταία πόρτα. Εκεί με υποδέχονται η Ειρήνη και η Γεωργία, η γραμματεία του ιδρύματος Ουράνη. Κοιτάζω στο βάθος, εκεί βρίσκεται η Κική Δημουλά. Χαιρετιόμαστε και κάθομαι απέναντί της, κάπως σφιγμένα. "Μη φοβάσαι, δεν τρώω", μου λέει χαριτολογώντας και προσπαθεί να με κάνει να νιώσω πιο άνετα. Για αρχή, συμφωνήσαμε στο ότι "η ποίηση είναι η διαμαρτυρία της ψυχής μας". Εκείνη συνέχισε για να με πείσει πως τελικά "η ποίηση είναι βάλτος στον  οποίο δεν πρέπει να πέσεις μέσα". Ήταν από τις λίγες φορές που περισσότερο άκουγα και λιγότερο μιλούσα. Έμεινα εκεί έως τις 12:30. Λίγα από αυτά που είπαμε απασχολούν τελικά τον κόσμο της ποίησης και της λογοτεχνίας γενικότερα. 

  Πλέον, κάθε φορά που θα ανοίξω να διαβάσω κάποια από τις συλλογές της, πρώτα κοιτάζω την αφιέρωση που μου έκανε και σπρώχνω τη μνήμη μου λίγο πίσω. Χαμογελώ κι επιστρέφω πάλι στο σήμερα.
  Όσες φορές κι αν έχω διηγηθεί ή γράψει αυτή την ιστορία, θα θέλω πάντα να το κάνω ξανά και ξανά, κάθε φορά και με έναν διαφορετικό τρόπο.

Από τη Λυδία Καραθανάση