Μιλώντας για...συγγραφή!

Διαβάζοντας τα βιβλία της θέλησα να τη γνωρίσω λίγο καλύτερα. Είναι η Άννα Ασπραδάκη και σήμερα θέλησα να μάθω τόσο για τα μέχρι τώρα βήματά της, όσο και για την ιδιότητά της ως συγγραφέας. 






Σύζυγος, μητέρα, συγγραφέας και Δημοτική Σύμβουλος στο Δήμο Λυκόβρυσης-Πεύκης (πρόσφατα θέση της Προέδρου σε Νομικό Πρόσωπο του Δήμου). Όλα αυτά πώς έρχονται σε ισορροπία; Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις να παραμελούνται πρόσωπα ή πράγματα;

Γενικά η ισορροπία στη ζωή μου είναι ένα ζητούμενο που με δυσκολία προσπαθώ να το επιτύχω. Πολλοί οι ρόλοι, πολλές οι υποχρεώσεις, πολλές οι επιθυμίες... όλα αυτά δημιουργούν μία ευχάριστη σύγχυση στην καθημερινότητά μου. Όσο περνά ο καιρός κατανοώ ολοένα και περισσότερο πως τελικά η ηρεμία είναι μία κατάσταση που δεν μου ταιριάζει... γι'αυτό τελικά  προσθέτω πράγματα στη ζωή μου για να την ταράζω... Ωστόσο, ο χρόνος είναι αμείλικτος και σκληρός επικριτής... και σίγουρα ανά διαστήματα αλλάζουν οι προτεραιότητες για να έρθει μία επίπλαστη κανονικότητα. Εκεί κάτι παραμελείται και κάτι κερδίζει παραπάνω έδαφος. Το σημαντικό είναι σε όλες τις στιγμές σου να είσαι καλά με τον εαυτό σου για να βρίσκεις τη δύναμη να αντιμετωπίζεις κάθε δυσκολία.

Σπούδασες Νοσηλευτική όμως αργότερα τελείωσες και τη Δραματική Σχολή. Θέλεις να μου πεις λίγο πώς προέκυψε αυτό; Ήρθε ξαφνικά ή το είχες αποφασίσει από νωρίς;

Φοιτούσα παράλληλα και στις δύο σχολές. Το πρωί ήμουν σε νοσοκομείο και το απόγευμα δούλευα ρόλους. Όπως μπορείς εύκολα να συμπεράνεις από μικρή ήμουν των αντιθέσεων. Η αγάπη μου για το θέατρο με οδήγησε στο κατώφλι της δραματικής, που όμως τελικά δεν ήταν αυτό που πραγματικά επιθυμούσα. Η θεατρική εμπειρία και η τριβή μου, δεν αποκτήθηκε στο θεωρητικό επίπεδο της σχολής αλλά μέσα από το δέσιμο των θεατρικών ομάδων που συμμετείχα με κοινό στόχο το ανέβασμα μιας παράστασης. Εκεί έμαθα, εκεί ένιωσα, εκεί αγάπησα το θέατρο και ήρθα σε πραγματική επαφή με τα συναισθήματά μου. Η σχολή είναι μία εμπορική συναλλαγή, ένα προαπαιτούμενο εμπόδιο να πας παρακάτω.

Άννα, έχεις γράψει και εκδώσει δύο βιβλία. Το 2015 την "Εκδίκηση" και το 2017 "Το κόκκινο παλτό". Πώς πήρες την απόφαση να γράψεις;

Σε κάθε φάση της ζωής μου απολαμβάνω τα δεδομένα της. Μία εθιμοτυπική επίσκεψη στο Υπουργείο Ναυτιλίας ως νεοεκλεγείσα δημοτική σύμβουλος στάθηκε η αφορμή για την έναρξη της νέας μου αγάπης... Έτσι, η πρώτη μου επαφή με την συγγραφή ξεκίνησε απρόσμενα και αναπάντεχα, όπως κάθε δυνατή σχέση που μας αφήνει πάντα την καλύτερη ανάμνηση. Είναι η στιγμή που δεν έχεις σκεφτεί να κάνεις μια τέτοιου είδους αρχή, ή δεν ήξερες πραγματικά πόσο το ήθελες να την κάνεις, αλλά το σύμπαν αποφασισμένο με έναν μοναδικό τρόπο συνωμοτεί για να την πραγματοποιήσεις. Δεν είχα σκοπό ποτέ μου να εκδώσω κάποιο βιβλίο. Ο στόχος μου ήταν απλά μέσα από την συγγραφή να εκφράζω τις σκέψεις μου αλλά και τα συναισθήματά μου. Μια τέτοια σχέση είχα από μικρή με τη συγγραφή. Έχοντας γράψει αμέτρητες σκέψεις σε λευκά χαρτιά, ποιήματα που έβγαιναν με δυσκολία έπειτα από συναισθηματικές φορτίσεις άλλα σενάρια θεατρικών έργων καθώς και δύο μικρότερα μυθιστορήματα. Αυτά έμειναν για πάντα στην άκρη, όπλα στη φαρέτρα μου. Ένας θησαυρός που ίσως να είναι δύσκολο να κατανοήσουν οι περισσότεροι για μένα αφού μετέφεραν την παιδικότητά μου και την έκαναν διαχρονική. Σαν να την βαλσάμωσαν, επιτρέψτε μου τον όρο, και την διατήρησαν ακόμη και αρκετές δεκαετίες μετά. Όλο αυτό δεν ένιωθα την ανάγκη να το εξωτερικεύσω. Ήταν μία εγωιστική ανάγκη που καλυπτόταν από εμένα και είχε σαν αποδέκτη και πάλι εμένα.




Για σένα τι σημαίνει να γράφεις; Είναι απελευθέρωση; Διαμαρτυρία; Διοχέτευση συναισθημάτων;

Γράφω σημαίνει απελευθέρωση αλλά και μοναξιά... Γι'αυτό η πυξίδα μου όταν πλάθω τους ήρωές μου είναι οι αναγνώστες. Οι σιωπηροί μου σύντροφοι... θέλω να τους σοκάρω. Θέλω να με διαβάσουν και να μπουν μέσα στην ιστορία μου, να τρομάξουν, να κλάψουν, να χαρούν. Για μένα η συγγραφή θέλει πειθαρχία. Καθημερινά λοιπόν, όταν βρίσκομαι σε δημιουργικό οίστρο το εντάσσω με πάθος στην καθημερινότητά μου. Κάθε μέρα, ίδια ώρα, σε ίδιο σκηνικό γράφω τις σελίδες του μυθιστορήματος. Κάθε σελίδα είναι για μένα ένα κομμάτι παζλ που χρειάζεται όλο και πιο πολύ για να ολοκληρωθεί. Έπειτα επιταχύνω μέχρι να ολοκληρωθεί.

Τελικά η δουλειά (αν βέβαια θεωρηθεί δουλειά) του συγγραφέα είναι διασκεδαστική;

Για μένα προσωπικά η συγγραφή είναι διασκέδαση... Από την στιγμή που την απολαμβάνω θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω κι έτσι. Παρόλα αυτά, το πιο σημαντικό είναι ότι σε κάνει να γνωρίζεις πτυχές του κρυμμένου εαυτού σου και αυτό είναι μαγικό...

Πιστεύεις ότι το να γράφουμε μας επιτρέπει και μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτόμαστε έναν παράλληλο κόσμο, μία παράλληλη ζωή με αυτή που κάνουμε; Όλο αυτό είναι ένα είδος νοητικού ταξιδιού;

Ακριβώς αυτό! Η φαντασία και η απεριόριστη εμβέλειά της, είναι τα κίνητρα μου για να ξεκινήσω να ζω στον παράλληλο κόσμο μου. Οι επιλογές και οι δυνατότητες που υπάρχουν μέσα από τα έργα μου να πλάσω τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις όπως ακριβώς τις έχω μέσα στο μυαλό μου. Η αληθινή ζωή μου είναι πιο συμβατική, μέσα όμως από τα βιβλία μου αφήνομαι σε πολύπλοκες καταστάσεις που ευτυχώς όπως θα καταλάβετε, όταν θα τα διαβάσετε, δεν έχω βιώσει ποτέ ούτε εγώ αλλά ούτε και κάποιο κοντινό μου πρόσωπο. Το βιβλία μου δεν έχουν καμμιά σχέση με το οικογενειακό και το φιλικό μου περιβάλλον, έχουν σχέση με την νοσηρή πολλές φορές φαντασία μου...


FUN FACTS για την Άννα:
  • Αγαπημένο της βιβλίο είναι "Το κελάρι της ντροπής"
  • Αγαπημένη της συγγραφέας η Χρυσηίδα Δημουλίδου
  • Της αρέσει να γράφει μόλις ξυπνήσει, μία με δύο ώρες την ημέρα

Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση 

Σχόλια