ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

Πέρασε μία βδομάδα από όταν είδα "Το μάθημα" του Ιονέσκο στο θέατρο Διθύραμβος στο Μαρούσι. Από μία ομάδα σχεδόν ερασιτεχνική, ή καλύτερα από μία ομάδα ανερχόμενων ηθοποιών.  Και όχι, δεν είμαι εδώ για να γράψω κριτική για αυτή την παράσταση. Είμαι εδώ για να γράψω, να καταθέσω μία σκέψη, ένα συναίσθημα.
   Εκείνη την ημέρα, πήρα κι εγώ το δικό μου μάθημα, μάθημα ζωής.
   Μπήκαμε με τη Μαρία και το Βαγγέλη στο θέατρο κάπως καθυστερημένα. Εκεί, η Έφη, ιδιοκτήτρια του κατάμεστου, εκείνη τη βραδιά θεάτρου, και σκηνοθέτης της παράστασης, καλοσώρισε τους θεατές και εξήγησε τι ήταν αυτό που θα βλέπαμε. Σκοτάδι για μερικά δευτερόλεπτα. Η παράσταση αρχίζει. Τα φώτα ανοίγουν και πάλι. Πάνω στη σκηνή η Δήμητρα και η Νανά. Η Δήμτρα στο ρόλο της οικιακής βοηθού και η Νανά στο ρόλο της μαθήτριας. Λίγο αργότερα εμφανίζεται και ο Σάββας στο ρόλο του καθηγητή.  Η Νανά και ο Σάββας προσπαθούν να μας δείξουν το χάσμα μεταξύ των γενεών καθώς και την επιθυμία του ανθρώπου για την κατάκτηση τίτλων. Η Νανά, παριστάνει μία μαθήτρια, η οποία, καθοδηγούμενη από τους γονείς της, θέλει να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα πτυχία. Έχει όμως όντως τις γνώσεις; Μήπως πρόκειται απλά για στείρα γνώση; Κι εκεί, βλέπουμε τον καθηγητή να μην μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση. 

  Ωστόσο, καθώς έβλεπα όλα αυτά, παράλληλα παρατηρούσα πως η Νανά παίζει το ρόλο της καθισμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο. Κατέκλυσαν το μυαλό μου οι λέξεις δύναμη, θέληση και όρεξη. Και τελικά, εκείνο το βράδυ θυμήθηκα πως αν έχεις αυτά, έχεις τα πάντα.

Από τη Λυδία Καραθανάση