Όπως μου είπε καθώς μιλούσαμε για την μανία που μας διακατέχει όλους με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προτιμά να χάνει followers, παρά στιγμές από τη ζωή του. Ρομαντικός και ελεύθερος. Είναι ο Γιώργος Χρανιώτης και μαζί είπαμε πολλά.
Γιώργο, αν έπρεπε να συστηθείς μόνος σου, τι θα μου έλεγες;
Με λένε Γιώργο και έχω μεγαλώσει στην Αθήνα. Αγαπούσα την Αθήνα περισσότερο στο παρελθόν και λιγότερο τώρα, καθώς τα τελευταία χρόνια με δυσκολεύει. Αγαπάω πάρα πολύ να περιφέρομαι στην πόλη μου κάνοντας κάτι δημιουργικό. Νομίζω ότι περισσότερο διασκεδάζω με τη ζωή και λιγότερο υποφέρω από αυτήν. Δε θεωρώ δηλαδή ότι η ζωή είναι μία θλιβερή διαδικασία που πρέπει κάποια στιγμή να λάβει τέλος, αλλά μία πολύ ευχάριστη διαδρομή την οποία καλούμαστε να αξιοποιήσουμε. Ονειρεύομαι να μην πεθάνω στην Αθήνα. Να συνεχίσω σε κάποια φάση της ζωής μου να αναπνέω περισσότερο φυσικό αέρα και λιγότερο τεχνητό, από αυτόν της πόλης. Χαίρομαι που είμαι σαραντατεσσάρων ετών και είμαι ακόμα ζωντανός.
Πώς ήρθε η υποκριτική στη ζωή σου;
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα στη ζωή μου. Ήρθε λίγο τυχαία. Ένα μεσημέρι που γύριζα από την προπόνηση, έκανα προπόνηση για να περάσω στη Γυμναστική Ακαδημία, πέρασα από μία σχολή. Ανέβηκα πάνω, έκανα κάποιες ερωτήσεις και κατεβαίνοντας είχα αποφασίσει ότι θα γίνω ηθοποιός. Ίσως αυτό είχε ξεκινήσει από κάποιες ταινίες που με πήγαινε η μητέρα μου και βλέπαμε όταν ήμουν πιο μικρός. Μου άρεσε πολύ αυτός ο κόσμος εντός οθόνης. Όταν μπήκα στη Δραματική, δεν αγαπούσα το θέατρο. Είχα δει πολύ λίγο θέατρο, πάλι με τη μητέρα μου, καθώς ήταν θεατρόφιλη, αλλά μάλλον είχα δει κακό θέατρο. Μόλις μπήκα στή σχολή τον πρώτο χρόνο, είχα να δω είκοσι οχτώ παραστάσεις. Μετά ήταν θέμα πορείας. Ήδη στο πρώτο έτος έκανα τηλεόραση. Στο δεύτερο έκανα θέατρο, στο τρίτο μία ταινία και στη συνέχεια δούλευα πια κανονικά.
Η εμπειρία σου στο Survivor; Θα ξαναπήγαινες;
Όχι, δε θα ξαναπήγαινα. Ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία και χαίρομαι που την έζησα. Αλλά πολύ σκληρή και απάνθρωπη για να την ξαναζήσω. Δηλαδή όταν υποβάλεις το σώμα σου και το πνεύμα σου σε τέτοιες δοκιμασίες καλό είναι να το κάνεις με επίγνωση ότι όλο αυτό το πράγμα είναι κάτι που θα τελειώσει και δε θα συνεχιστεί. Δεν έχει τόσο πλάκα για αυτόν που το κάνει, όσο έχει για τους θεατές ενδεχομένως. Είναι σκληρό και βάρβαρο πράγμα. Πολύ ευφυές από μεριά παραγωγής και από την άλλη πολύ αξιοποιήσιμο από τη μεριά του παίκτη στο πως θα αντιμετωπίσει τη ζωή του μετά. Για παράδειγμα εγώ, δε μπορώ πλέον να πετάξω φαγητό. Νομίζω αρχίζεις και καταλαβαίνεις ποιες είναι οι προτεραιότητες στη ζωή σου και επειδή είναι και ένα περιβάλλον που απουσιάζει η αγάπη, γιατί είσαι μεταξύ αγνώστων και με κάποιους ίσως δεθείς περισσότερο, αρχίζεις και καταλαβαίνεις. Φτιάχνεις μια λίστα στο μυαλό σου με το ποιοι είναι οι άνθρωποι που πραγματικά σε αγαπάνε και είναι κοντά σου και δεν είναι απλά χαμογελαστοί και χαρούμενοι χωρίς λόγο.
Τι δυσκολίες έχει το επάγγελμα του ηθοποιού γενικά και πιο συγκεκριμένα τώρα, εν έτει 2018;
Επειδή διδάσκω στο "Θέατρο των αλλαγών", θα πω αυτό που λέω και στους μαθητές μου. Κάποτε, θα με δοκίμαζε ο Σταμάτης Φασουλής για έναν ρόλο. Μου είπε πως και μόνο που πήγα μέχρι το σπίτι του στα Βριλήσσια κατάλαβε πόσο το ήθελα. Μου είπε δε χρειάζεται να σε δοκιμάσω. Έχεις το θάρρος και το θράσος να γίνεις ηθοποιός. Στα παιδιά λοιπόν στη σχολή, λέω πως αν εγώ τότε στα είκοσί μου ήμουν θαρραλέος που διάλεξα ένα τέτοιο πράγμα, που είχε μία σχετική αβεβαιότητα, εσείς είστε τριπλά θαρραλέοι που το 2018 αποφασίζετε κάτι τέτοιο. Γιατί εμείς ονειρευόμασταν κάποια πράγματα. Αν τότε ήταν γενναία πράξη, τώρα είναι ηρωική.
Αρετές που πρέπει να έχει ένας ηθοποιός;
Θα βάλω πρώτα την έλλειψη εγωισμού. Οι ηθοποιοί που καταφέρνουν να κρατάνε σε πολύ χαμηλά επίπεδα τον εγωισμό τους, μπορούν να ακούσουν πιο εύκολα έναν σκηνοθέτη, ένα συνάδελφο, ή τον οποιονδήποτε άλλο. Με άλλα λόγια, να μην έχουν ισχυρογνωμοσύνη για το πως θα απευθυνθούν σε έναν ρόλο. Είναι καλό να είσαι ανοιχτός, να είσαι έτοιμος να παραδεχτείς ότι ο δρόμος που επέλεξες είναι λιγότερο ενδιαφέρον από έναν άλλο δρόμο που βλέπεις μπροστά σου ή που σου προτείνει ένας συνάδελφος ή ο σκηνοθέτης σου. Το δεύτερο, σχετικό με το πρώτο, είναι η φαντασία. Ένας ηθοποιός υποχρεούται να έχει φαντασία. Στη ζωή μας δεν έχουμε όλες τις βιωματικές εμπειρίες που μπορεί να χρειαστεί να ανασύρουμε για να ερμηνεύσουμε ένα ρόλο. Άρα, είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να φανταστείς πως θα ήσουν αν ήσουν ομοφυλόφιλος, βιαστής ή ψυχοπαθής δολοφόνος. Η φαντασία είναι ένα πάρα πολύ ισχυρό όπλο στη φαρέτρα του ηθοποιού. Το τρίτο, και δεν το λέω μόνο για την κωμωδία αλλά και για το δράμα, είναι να μπορείς να έχεις την αυτοδιάθεση και να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να γελοιοποιηθείς. Ο ηθοποιός που γελοιοποιείται νομίζω είναι αυτός που είναι απόλυτα στιβαρός σε ένα ρόλο. Γιατί όταν ο ναρκισσισμός σου δε σου επιτρέπει να γελοιοποιηθείς τότε θα σε καπελώσει όλο αυτό και θα γίνεις πολύ συγκεκριμένος. Επομένως, κατά τη γνώμη μου, όσο πιο πολύ μαθητεύσεις στη γελοιοποίηση, τόσο πιο σοβαρά θα μπορέσεις να δουλέψεις έναν ρόλο.
Το πιο ακραίο πράγμα που έχεις κάνει;
Έχω κάνει πολλά ακραία, αλλά το πιο ακραίο είναι μάλλον ότι παντρεύτηκα.
Τι είναι για σένα ο γάμος; Πώς τον ορίζεις;
Δεν τον ορίζω. Νομίζω ότι είναι μία συνάθροιση μερικών ανθρώπων. Στη δική μου περίπτωση μία συνάθροιση ανθρώπων που ξεστόμιζαν ευλογίες και χαμόγελα. Ένα πολύ ωραίο πάρτυ με ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν τη χαρά σου, συγκινημένοι να χορέψουν μέχρι το πρωί, γλεντώντας γι'αυτό που ετοιμάζεσαι να πάθεις. Και από την άλλη, αν το δεις φετιχιστικά, μία ευκαιρία να δεις τον άνθρωπο που αγαπάς όσο πιο όμορφο μπορείς. Νομίζω πως ο λόγος που παντρεύτηκα ήταν γιατί ήθελα να δω το κορίτσι μου ντυμένο νύφη. Ήξερα ότι θα είναι η πιο όμορφη του κόσμου. Ήθελα να το ζήσω.
Κάτι ακραίο που έχει κάνει ένας φαν σου;
Θα πω κάτι πολύ αστείο, δεν είναι το πιο ακραίο. Ήταν πολύ χαριτωμένο. Πέρυσι ήμουν σε μία παραλία στη Σκοτίνα, λίγο πιο κάτω από τη Θεσσαλονίκη. Είχα μπει στη θάλασσα να κάνω SUP και γυρνώντας έξω ήταν τρία παιδάκια και μου λένε, "εσύ είσαι ο Χρανιώτης; Έλα έξω". Τους λέω πως δε μπορώ να βγω γιατί πάω λίγο πιο πέρα σε άλλο beach bar και τους λέω να έρθουν από εκεί. Βγαίνοντας λοιπόν από τη θάλασσα, βλέπω το ένα το παιδάκι, περίπου εφτά ετών, και μου κάνει κάτι που το ήξερα μόνο σαν φράση και δεν το είχα δει να γίνεται πράξη. Μου λέει κάτσε να τσιμπηθώ να δω αν ονειρεύομαι. Και όντως τσιμπιόταν. Μου φάνηκε κινηματογραφικό και αστείο.
Η μπάντα που έχεις πώς προέκυψε;
Δεν έχω ταλέντο στα εικαστικά, δε ζωγραφίζω, δεν κάνω γλυπτά. Η μουσική είναι κάτι το οποίο με ακολουθεί στη ζωή μου. Όλο αυτό πρέπει να είχε ξεκινήσει όταν στα δεκαπέντε μου είχα δει μία βιντεοκασέτα με το Woodstock. Εκεί κατάλαβα πόσο με αφορούσε όλο αυτό που λέγεται ροκ. Το έβλεπα και έλεγα πως αν ήμουν το '69 στην Αμερική στο Woodstock ή αν ανέβαινα με μία μπάντα στη σκηνή θα πέθαινα από χαρά. Και έχω αποφασίσει να μην έχω απωθημένα στη ζωή μου. Άρχισα να τραγουδάω το 2005, βέβαια με κακό τρόπο γιατί δεν είχα κάνει φωνητική. Τη μπάντα, (Imitate your Mother) την έχω από το 2012 και είμαστε πολύ οικογενειακά. Νομίζω ότι ο λόγος που έφτιαξα μπάντα ήταν ότι ήθελα πάντα να έχω μία συμμορία. Όταν ήμουν είκοσι είχα μία Harley αλλά όχι συμμορία. Ήθελα να έχω συνένοχους σε κάτι δημιουργικό.
Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση
Τέλεια!!
ΑπάντησηΔιαγραφή