Πλησιάζουν τα αποτελέσματα των βάσεων των πανελλαδικών εξετάσεων. Πλησιάζει η στιγμή που όλοι οι πανελλαδικώς εξεταζόμενοι θα μάθουν τι θα είναι αυτό που θα τους ακολουθεί τα επόμενα τέσσερα με πέντε χρόνια. Άγχος, προβλέψεις και υποθετικές σκέψεις. Όλοι περνάμε από αυτό και όλοι ξέρουμε τα συναισθήματα. Σ´ αυτό όμως το "έργο" υπάρχουν και συναισθήματα που δε βιώσαμε και ίσως δε θα βιώσουμε. Ρόλοι που δεν παίξαμε και ίσως δεν θα παίξουμε και ποτέ! Ένας τέτοιος ρόλος είναι και αυτός του εκπαιδευτικού. Εκπαιδευτικός! Εκείνος ο άνθρωπος που πρέπει να είναι καλός και κακός ταυτόχρονα. Δεν άντεξα λοιπόν να μην ρωτήσω έναν τέτοιο άνθρωπο πως νιώθει όταν απένεντί του έχει τις πανελλαδικές. Γιάννης Πράπας! Ο καθηγητής μου στα Αρχαία και στην Έκθεση. Στο μόνο πράγμα που συμφωνήσαμε μία εποχή ήταν ότι... διαφωνούμε! Έντονος, με χιούμορ, γνώσεις και εκρηκτικό ταμπεραμέντο. Καθώς παραδίδει μάθημα, είναι ικανός να σου διηγηθεί την πιο τρελή ιστορία, να θυμηθεί ένα παλιό τραγούδι, ή ακόμα και "να σου την πει" για την μετάφραση που του χρωστάς. Νομίζω ότι... δεν περιγράφω άλλο. ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟΝ!!!

Πώς αντιμετωπίζεις γενικά τις πανελλαδικές εξετάσεις, τι σημαίνουν πλέον για σένα, πως τις ορίζεις;

Εκτός από μια εργασία για υλική επιβίωση, το προφανές δηλαδή, οι πανελλαδικές είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Να επιτευχθεί ο πολυεπίπεδος στόχος τους. Νιώθω στρατηγός σε μια μάχη και έχω την ευθύνη των πάντων, όσον αφορά την ομάδα των ανθρωπιστικών σπουδών, και του μαθήματος της νεοελληνικής γλώσσας, στο οποίο εξετάζονται οι μαθητές όλων των κατευθύνσεων. Λατρεύω την ιδέα ότι είμαι και εγώ ένας από τους βασικούς προπονητές τους για τους μεγάλους αυτούς αγώνες που είναι το πρόκριμα για την επόμενη φάση της ζωής τους, όποιο και αν είναι αυτό το αποτέλεσμα. Καλώς ή κακώς, όλη μου η ζωή και η καθημερινότητα χτίζεται γύρω από αυτές και τους ανθρώπους και τις διαδικασίες που συμπεριλαμβάνουν. Είναι το παιχνίδι στο οποίος θέλω να μπω μαζί με τους συμπαίκτες μου και να κερδίσουμε πρώτα τον κακό μας εαυτό και μετά τους αντιπάλους, καθώς και την κακή τύχη που πάντα παραμονεύει.

Η δική σου προσωπική εμπειρία από τις πανελλήνιες;

 Η αιτία, για να είμαι σήμερα όλα όσα έχω γίνει. Έμαθα να παλεύω ουσιαστικά. Μια από τις δυσκολότερες αλλά και τις πιο αξέχαστες πορείες στη μέχρι τώρα ζωή μου. Ξενύχτια, πίεση, διάθεση για υπέρβαση των δυνάμεών μου. Πίστευα πολύ σ’ εμένα και θεωρούσα ότι μπορώ να κατορθώσω ό,τι βάζω στο μυαλό… εκτός από τις στιγμές που νόμιζα ότι τελειώνουν οι μπαταρίες. Και τότε έρχονταν τα κλάματα, η απογοήτευση και η αυτοματαίωση. Ακραίες οι διακυμάνσεις, άπειρες οι σκέψεις, πολλές οι τεχνικές επιβίωσης, ένας ο στόχος… μέχρι τελικής πτώσεως !!!!!

Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που ανέλαβες τμήμα πανελλαδικών;

 Από τη μια, το είδα σαν παιχνίδι και διασκέδαση. Από την άλλη, χαρά μεγάλη και αίσθημα ευθύνης. Επιτέλους, έγινα αυτό που τόσο πολύ ήθελα. Καθηγητής!!! Από την υπερένταση και το άγχος, βέβαια, ίδρωνα και ξεΐδρωνα, φούσκωνα και ξεφούσκωνα, είχα καρδιοχτύπι τρελό, να είμαι επαρκής, να τα πω σωστά και να μην καταλάβουν ότι κάνω μάθημα για πρώτη φορά στη ζωή μου… Ήθελα να φαίνομαι «μεγάλος» και να με σέβονται, για να μη χάσω τον έλεγχο της τάξης. Ήθελα, όμως, και να περνάνε ωραία και να γελάνε... Νόμιζα ότι θα τα πετύχαινα όλα μαζί και τέλεια από την αρχή…

Ποιο πιστεύεις ότι είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στη δουλειά αυτή;

Ότι πρόκειται για παιδιά σε μια διαδικασία για ενηλίκους, ότι άπειροι νεαροί άνθρωποι για πρώτη φορά συμμετέχουν σε κάτι τόσο σημαντικό για τη ζωή τους. Είναι τρομερά δύσκολο για μένα να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι δεν ξέρουν ακόμη οι περισσότεροι τι θέλουν να κάνουν, γιατί το κάνουν και πώς να διαχειριστούν τον εαυτό τους, τους άλλους, τον χρόνο και την καθημερινότητά τους. Ούτε στο ελάχιστο… Μπαίνουν σε μια διαδικασία στην οποία, αν δεν έχεις το τσαγανό και τη στόφα του πρωταθλητή, η ίδια η διαδικασία σε καταπίνει. Και οι περισσότεροι μόλις τώρα συνειδητοποιούν για πρώτη φορά ψήγματα του μύχιου εαυτού τους.

 Το πιο δύσκολο κομμάτι σε σχέση με τον μαθητή;

 Να τον βοηθήσω, όπως ξέρω ότι πρέπει, και να βοηθηθεί, όπως νομίζει ότι θέλει… ΧΑΟΣ…

 Πώς αντιμετωπίζεις έναν αγχωμένο ή απογοητευμένο μαθητή;

Σπάνια, θα μπω στη διαδικασία να τον «χαϊδέψω» και να του χρυσώσω το χάπι. Λειτουργώ λες και είναι ενήλικος στον χώρο εργασίας του και εγώ διευθυντής του. Τον θέτω με ρεαλισμό προ των ευθυνών του, παρουσιάζω επιχειρήματα για τα λάθη που κάνει, υποστηρίζω με λογική τη δυνατότητα ανατροπής της κατάστασής του. Δεν μπορώ τα πολλά γλυκανάλατα «νιάου νιάου» και τις διπλωματικές φιοριτούρες. Τη δυσκολία την αντιμετωπίζεις με σκληρότητα. Ανεβάζω την ένταση και τον πήχη. Και όποιος (με) αντέξει !

 Η πιο δύσκολη "περίπτωση" μαθητή έως τώρα;

 Ο Νίκος, το 1996, μαθητής της Γ΄ Γυμνασίου που δεν ήθελε να κάνει ιδιαίτερο μάθημα και να γράφει εργασίες. Διέταξε τον σκύλο του, διασταύρωση Μολοσσού, Ντόπερμαν και Τυραννόσαυρου Ρεξ να μου επιτεθεί... Ο σκύλος επετέθη, το μάθημα σταμάτησε, πάραυτα, χαχαχα… Δεν υπάρχει "πιο δύσκολη περίπτωση" μαθητή, θα έλεγα… Υπάρχει η εκάστοτε, όπως την αντιλαμβάνομαι, εξατομικευμένη σχέση και επαφή, μια διατομική σχέση, που διαισθάνομαι με τον δικό μου τρόπο ότι έχει ανάγκη να καλυφτεί και να ισορροπήσει, για να λειτουργήσει. Συνειδητά ή και υποσυνείδητα αντιμετωπίζω τους μαθητές, όπως όλες τις σχέσεις μου με νέους ανθρώπους στο περιβάλλον και στον κύκλο μου. Θέλουν χρόνο και προσπάθεια.

 Πιστεύεις ότι έχεις χειριστεί κάποιο μαθητή λίγο χειρότερα από ό,τι θα έπρεπε;

 Το πρέπει είναι πολύ σχετικό… το πώς αλλιώς θα μπορούσα ή θα ήθελα, ναι… Έχω κάνει λάθη, αφού είμαι παρορμητικός, συναισθηματικός και ευθύς. Εκτός από τις περιπτώσεις που ξέρω ότι πόνεσα και πλήγωσα, θα υπάρχουν και άλλες πολλές που θα έφερα σε πραγματικά δύσκολη θέση, χωρίς να το μάθω ποτέ. Τους ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό, αλλά και περιμένω να το συζητήσω με όποιον πιστεύει ότι χειρίστηκα λανθασμένα την περίπτωσή του και την ιδιαιτερότητά του. Βέβαια, ποτέ δεν υπάρχει κακή πρόθεση από πλευράς μου… απλώς, είμαι παθιασμένος και ορμητικός ως άνθρωπος, ο άτιμος…

Κι όταν όλα δεν πάνε, όπως περίμενες ή όπως θα ήθελες;

 Πλέον, είμαι εξοικειωμένος ότι (σχεδόν) ποτέ δεν θα πάνε όπως περίμενα ή όπως θα ήθελα. Απλώς, απολαμβάνω την εξέλιξή των πραγμάτων με τα θετικά και τα αρνητικά συναισθήματα που γεννιούνται από το απρόβλεπτο… σίγουρα και θα στενοχωρηθώ και θα νευριάσω και θα απογοητευτώ, αλλά τις περισσότερες φορές ξέρω περίπου τι να περιμένω. Και θα συνεχίσω… κάθε φορά με ενθουσιασμό και διάθεση. Σαν να είναι η πρώτη μου μέρα στη δουλειά. Όπως και στη ζωή, προσπαθώ να φέρω τα πράγματα στα μέτρα μου, αλλιώς… προσπαθώ να φέρω τα πράγματα στα μέτρα μου !!!

Γενικότερα, τι είδους σχέση έχεις με τους μαθητές σου;

 Έρωτα και πάθους, προπονητή με αθλητή, γονιού με παιδί, ερωτευμένου με ερωτευμένο… περιμένω και απαιτώ και από εμένα και από τους μαθητές μου πάααρα πολλά. Δεν αφήνω κανέναν που θα βρω στον δρόμο μου στην ησυχία του. Και τελικά δεν βλέπω τους μαθητές ως μαθητές… είναι μια προσωπική κάθε φορά ανθρώπινη σχέση.

 Πώς πιστεύεις ότι σε βλέπουν εκείνοι;

 Χμμμ… 29 ετών, 90 κιλά, μοντέλο και κούκλο!!!!! χαχαχα… Ρώτησέ τους καλύτερα πώς με βλέπουν. Οι απαντήσεις θα είναι όσοι και οι μαθητές μου… Παρακαλώ, να καταγράψεις και να παραθέσεις μόνο τις καλές, αν βέβαια υπάρχουν και κακές…χαχαχα.!!

Αγαπάς τη δουλειά σου;

Δεν υπάρχει!!! Δεν θα υπήρχα, κατά βάση, αν δεν υπήρχε. Της έδωσα και μου έδωσα αυτό που είμαι σήμερα μπροστά σου!!!





Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση