Γοητευτικός, ταλαντούχος και με χιούμορ. Θα μπορούσα να μιλάω μαζί του για ώρες. Είναι ο Δημήτρης Μακαλιάς και κάνοντας μία όμορφη, απογευματινή βόλτα στο κέντρο μιλήσαμε για όλα.
Είμαι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα εργασιομανής. Είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει να γεμίζει το χρόνο του, να περνάει χρόνο με τους ανθρώπους του, με την οικογένειά του, με τους φίλους του και με τη δουλειά του. Είμαι, επίσης, αρκετά συναισθηματικός. Δεν μου αρέσει καθόλου η απραξία και η λήθη. Δεν μου αρέσει να μη γεμίζω τη μέρα μου με πράγματα και να μη νιώθω δημιουργκός.
Πώς ήρθε η υποκριτική στη ζωή σου;
Η υποκριτική ήταν ένα πράγμα που μου άρεσε από τότε που ήμουν πάρα πολύ μικρό παιδάκι, από τότε που πήγαινα στο δημοτικό και έβλεπα θεατρικές παραστάσεις ή έκανα θεατρικό παιχνίδι στο σχολείο. Για να είμαι ειλικρινής, όχι τόσο σαν επάγγελμα, αλλά μου άρεσε σαν πράξη, σαν θέση. Για μένα το θέατρο είναι μία πολιτική πράξη και έτσι παραμένει, ευτυχώς. Οπότε κάπως έτσι μπήκε το μικρόβιο, το οποίο ήρθε αρκετά ώριμα και αρκετά αργά θεωρώ, γι' αυτό και ξεκίνησα τη σχολή στα είκοσι τρία μου, που είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο. Ήταν μία απόφαση πολύ ήρεμη και συνεπής. Όταν πήγα να σπουδάσω είπα ότι δίνω μία ευκαιρία σε αυτή μου την πλευρά, γιατί ήθελα να δώσω ένα χρόνο σπουδής για να δω αν το αντέχω και αν με αντέχει. Και αν έβλεπα ότι δεν μου αρέσει θα το άφηνα. Γιατί δεν το γνώριζα καθόλου. Δεν ήταν μία διαδικασία στην οποία είχα μπει. Δεν ήμουν παιδάκι που πήγαινε και έπαιζε σε θεατρικές παραστάσεις στο γυμνάσιο, στο λύκειο ή που ασχολιόταν με όλα αυτά. Έβλεπα τις παραστάσεις ως θεατής και ως θεατής μπορώ να δω πολλά πράγματα, και έναν παπά να τελεί ένα μυστήριο, δεν σημαίνει ότι θέλω να γίνω παπάς. Ετσι λοιπόν, ήθελα ένα χρόνο να δω όλη αυτή τη διαδικασία από πίσω. Να επιβεβαιώσω ότι μου άρεσε και ότι ένιωθα καλά μέσα σε αυτό το χώρο. Όταν συνέβη αυτό συνέχισα τις σπουδές μου και σιγά σιγά το έκανα επάγγελμα.
Ωστόσο, δεν θέλησες να ασχοληθείς με τις πολιτικές επιστήμες;
Πραγματικά, δεν πέρασε από το μυαλό μου. Η σχολή που τελείωσα είναι μία θεωρητική σχολή, που σημαίνει ότι δεν έχει μία κατεύθυνση που να πεις ότι τελειώνω αυτή τη σχολή και θα κάνω αυτή τη δουλειά. Πήρα, εν γνώσει μου, πολύ θεωρητικές γνώσεις. Ήξερα πως από εκεί δεν έχω εικόνα. Δεν με έβλεπα πως θα είμαι σε δέκα χρόνια. Αλλά ήξερα πως αυτό που έκανα με αφορούσε πολύ. Είχα τόση ανάγκη να μάθω γι' αυτά τα πράγματα. Είχα ανάγκη να μάθω για το δίκαιο, να μάθω τα νομικά κομμάτια του. Είχα ανάγκη να μάθω για τις πολιτικές καταστάσεις, για την Ευρώπη, για την Ελλάδα και τη θέση της στην Ευρώπη. Είναι κάτι που επειδή μας ενεργοποιεί και μας εξαντλεί καθημερινά ήθελα να έχω γνώση και θέση. Επομένως, έβρισκα πάρα πολύ ενδιαφέρον. Αφού τελείωσα τη σχολή, δεν σκέφτηκα να γίνω διπλωμάτης, ή να κάνω κάτι συναφές. Επί της ουσίας, το έκανα ως κάτι συμπληρωματικό που μου έδωσε τις γνώσεις που ήθελα για να τις χρησιμοποιήσω σαν εργαλείο για ό,τι άλλο κάνω στη ζωή μου. Γιατί είμαι ένας πολιτικός άνθρωπος, είμαι ένας πολίτης.
Γενικότερα σε "αγγίζουν" τα πολιτικά; Ασχολείσαι; Διαβάζεις;
Για πάρα πολλά χρόνια, διάβαζα πάρα πολύ και ασχολιόμουν καθημερινά. Είμαι ένας άνθρωπος που έπαιρνε κάθε μέρα εφημερίδα. Ήθελα να διαβάζω για τις πολιτικές εξελίξεις. Η αλήθεια όμως είναι, ότι τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης υπάρχει θεωρώ μία παντελής απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των πολιτικών. Επομένως, όλο αυτό προκάλεσε μία αποστροφή, μία απέχθεια. Δεν με ελκύει να πάω προς τα εκεί, αλλά με θυμώνει. Αυτός ο θυμός πού είναι έκδηλος σε όλο τον κόσμο με επηρεάζει και αυτός ίσως είναι ένας λόγος που με κάνει βαθειά μέσα μου να θέλω να ασχοληθώ όχι στοχευμένα με την πολιτική,αλλά πιο ενεργά με τα κοινά. Όπως με τα κοινά ασχολείται το θέατρο και κάνω παραστάσεις για να μιλάω στον κόσμο, για να τον αφυπνίζω, να τον ενεργοποιώ, ίσως με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσα να το κάνω και από άλλες θέσεις, όποιες και αν είναι αυτές.
Αντιμετώπισες δυσκολίες στην αρχή της πορείας σου;
Γενικότερα στη ζωή μας τίποτα δεν έρχεται εύκολα και γρήγορα. Η αλήθεια είναι ότι είμαι από τους αρκετά τυχερούς ανθρώπους που από νωρίς, από τη σχολή κιόλας, ξεκίνησα να δουλεύω. Από τότε δουλεύω συστηματικά σχεδόν ανελλιπώς, δεν έχω σταματήσει. Έχω δεκατέσσερα χρόνια που δουλεύω ακατάπαυστα, χωρίς διάλειμμα, πράγμα το οποίο είναι πολύ σπάνιο για το δικό μου χώρο. Το κυνηγάω πάρα πολύ. Κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή, μπορεί να με δεις το πρωί να κάνω μεταγλώττιση, μετά να κάνω πρόβα για το θέατρο, μετά να συμμετέχω σε μία τηλεοπτική εκπομπή, σε ένα σίριαλ και μετά να κάνω μία παράσταση αυτοσχεδιασμού ή stand ups σε ένα μπαράκι. Επομένως, είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύει πολύ. Μου αρέσει να εργάζομαι πολύ και ψάχνω να βρω διαφορετικές λύσεις για να ενεργοποιούμαι. Στην αρχή, ομολογώ ότι προσπάθησα πάρα πολύ. Πήγα σε εκατοντάδες ακροάσεις. Προσπαθούσα να γίνομαι κάθε μέρα και καλύτερος, χωρίς αυτό να έχει ανταπόκριση, γιατί προσπαθούσα μόνος μου και δεν ήξερα αν αυτό θα το δει κανείς σε κάποια ακρόαση. Είναι από αυτά που επενδύεις στον εαυτό σου αλλά που δεν είναι κάτι αντικειμενικό για να σου πει κανείς οτι ναι αυτό το κάνεις καλά, είσαι σε καλό δρόμο. Προσπαθείς μόνος σου. Γεμίζεις γνώσεις και θεωρείς ότι όλο αυτό κάποια στιγμή κάπως θα χρησιμοποιηθεί στη δουλειά σου.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που έπαιξες στην τηλεόραση ή στο θέατρο; Πώς ένιωσες;
Την πρώτη φορά στο θέατρο, δεν μπορώ να την ορίσω. Ήμουν στην Α' δημοτικού. Οπότε εκεί, δεν ξέρω τα συναισθήματα. Νομίζω ότι τότε είχα τόσο άγχος που απλά κατουριόμουν επάνω μου. Στην πορεία, το θέατρο, πέρα από το δημιουργικό άγχος, είναι μία άμεση λειτουργία και καταλαβαίνεις πολύ εύκολα τι γίνεται. Στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο τα πράγματα παίρνουν άλλες διαστάσεις. Γιατί δεν υπάρχει κοινό, υπάρχει η έννοια της επανάληψης οπότε μπορείς να κάνεις κάτι ξανά και ξανά αν δεν πετύχει. Έχεις τα περιθώρια να το διορθώσεις. Οπότε εκεί τα πράγματα είναι λίγο πιο ήπια. Γενικότερα, όλες αυτές οι πρώτες φορές ήταν αρκετά ωραίες. Τις θυμάμαι ζεστά. Τις θυμάμαι όμορφες, με δικούς μου ανθρώπους δίπλα μου, που ένιωθα ασφάλεια και εμπιστοσύνη.
Δημήτρη, είσαι χαζομπαμπάς;
Χαζομπαμπάς; Νομίζω ότι είμαι. Δεν ξέρω πως το εννοεί κανείς αυτό, αλλά ξέρεις αυτό που ακούς λίγο τα κλισέ για τους ανθρώπους που κάνουν παιδιά που μετά παθαίνουν κάτι, ισχύει. Προφανώς και ισχύει. Δεν μπορείς να το φανταστείς όταν δεν έχεις παιδί. Αλλά όταν ξαφνικά αποκτάς ένα παιδί αλλάζουν όλα. Το ενδιαφέρον σου μετατοπίζεται πάνω του. Θέλεις να περνάς χρόνο μαζί του. Προφανώς γίνεσαι χαζός. Προσπαθείς να βρεις τρόπους να επικοινωνήσεις μαζί του. Εγώ τρελαίνομαι να περνάω χρόνο με το παιδί μου, οπότε νιώθω αρκετά χαζομπαμπάς.
Πώς καταφέρνεις να ισορροπείς τα προσωπικά με τα επαγγελματικά;
Ολα πρέπει να βρίσκονται σε μία ισορροπία. Η δουλειά είναι τελείως ανεξάρτητη από το προσωπικό κομμάτι. Επομένως, θεωρώ ότι μπορείς εύκολα να τα ορίσεις και να τα διαχωρίσεις στη ζωή σου. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις όπου εργάζομαι μαζί με τη γυναίκα μου ή με φίλους μου. Άρα το προσωπικό στοιχείο, είτε της συντροφικότητας, είτε της φιλίας, εμπλέκεται με το επαγγελματικό μου και επίσης και τα δύο νιώθω ότι εμπλέκονται σε μεγάλο βαθμό, δηλαδή και στη σχέση μου με τη γυναίκα μου συζητάμε για τα επαγγελματικά μας, άρα εμπλέκεται το ένα μέσα στο άλλο. Όπως επίσης στις δουλειές που κάνω πάντα υπάρχει το φιλικό στοιχείο. Πάντα κάνω φιλίες. Πάντα θέλω να έχω καλή σχέση με τους συνεργάτες μου. Τίποτα δεν γίνεται τίποτα τυπικά και επαγγελματικά. Όλα εμπερικλείουν το κομμάτι της ανθρώπινης επαφής. Επομένως, νιώθω ότι αυτά από μόνα τους κάπως έρχονται σε ισορροπία. Σίγουρα, άμα κουράζεσαι τόσο πολύ, όπως αυτή την περίοδο που κάνω τόσα πράγματα, αρχίζεις και μειώνεις το χρόνο που περνάς με τους ανθρώπους σου. Οπότε αυτό που πρέπει να βρεις, είναι να δίνεις τόσο χρόνο όσο πρέπει στα επαγγελματικά και όχι να καπακώνεται η προσωπική σου ζωή.
Πώς ορίζεις το χιούμορ;
Το χιούμορ είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Ανάλογα με την αισθητική του κάθε ανθρώπου και τα βιώματά του. Επομένως τι είναι για μένα χιούμορ και τι για σένα είναι σχετικό. Θεωρώ ότι υπάρχουν κάποιες βάσεις. Η σάτιρα δηλαδή έχει ένα όριο. Όλα έχουν ένα όριο. Οπότε όσο δεν το περνάς αυτό, όσο δεν αγγίζεις τη χυδαιότητα, την προσβλητικότητα προς κάποιους ανθρώπους, είσαι εντάξει. Το χιούμορ θεωρώ το αντιλαμβάνεσαι και το βλέπεις και όταν δεν σε αφορά προσωπικά νομίζω ότι μπορείς να αναγνωρίσεις τι είναι αστείο, τι είναι χιουμοριστικό. Απλά μπορεί να μη σε κάνει να γελάσεις τόσο πολύ όσο τον διπλανό σου, διότι αυτό έχει να κάνει με το κριτήριο και με το βαθμό πού αναγνώσκει κανείς τη χιουμοριστική του πλευρά.
Θέατρο ή τηλεόραση;
Δεν είναι τόσο απλή αυτή η ερώτηση. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Είναι σαν να λες σε ένα δημοσιογράφο, τηλεόραση ή εφημερίδα. Άλλο να βγεις στο γυαλί και να κάνεις μία συνέντευξη και άλλο να την κάνεις εντύπως και να έχεις άλλους χρόνους, συγκεκριμένες γραμμές. Είναι άλλο μέσο, έχει άλλες ταυτότητες και άλλη ανταπόκριση. Το ένα έχει κοινό, το άλλο δεν έχει. Στην τηλεόραση, όταν είναι ζωντανό, όπως η εκπομπή που κάνω φέτος, έχει μία άλλη βιαιότητα σε σχέση με το μαγνητοσκοπημένο που είναι μία σειρά μυθοπλασίας για παράδειγμα και μπορείς ξανά και ξανά να γυρίσεις μία σκηνή. Και επίσης είναι άλλο το να είσαι στο θέατρο και να έχεις αμεσότητα, να έχεις αλληλεπίδραση, ενέργεια με το κοινό. Και τα δύο μου αρέσουν εξίσου και νιώθω ότι καλλιτεχνικά τα έχω ανάγκη.
Ηθοποιός σημαίνει...;
Σημαίνει άλλο ένα επάγγελμα το οποίο παρόλ'αυτά με κάνει να αισθάνομαι ότι δεν είναι επάγγελμα. Ένα περίεργο επάγγελμα. Έχει πολλή κατάθεση, έχει πολλές δυσκολίες, είναι κακοπληρωμένο, έχει τεράστιο κομμάτι ανεργίας γιατί υπάρχει πληθωρισμός ηθοποιών. Νιώθω ωστόσο, ότι έχει ένα εκπαιδευτικό κομμάτι που μου αρέσει πάρα πολύ και με συγκινεί. Οπως με συγκινούν πολύ οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, με συγκινούν πολύ και ηθοποιοί. Μ'αρέσει πάρα πολύ να βλέπω θέατρο. Μ'αρέσει πάρα πολύ να βλέπω κόσμο να παρακολουθεί θέατρο.
Βλέπεις τον εαυτό σου σε τυχόν επαναλήψεις;
Παρακολουθώ κάτι που έχω κάνει πάρα πολύ παλιά γιατί γελάω με το πως ήμουν κάποτε και βλέπω πως έχω γίνει τώρα. Ωστόσο, δεν το συνηθίζω. Συνήθως, το παρακολουθείς την περίοδο που γυρίζεις κάτι, γιατί βλέπεις πράγματα που θες να βελτιώσεις, να αλλάξεις. Έχει ενδιαφέρον γιατί το κάνεις εκείνη την ώρα, δηλαδή προσπαθείς να κάνεις κάποιες βελτιώσεις. Είναι σαν να σου λέω πόσο συχνά ανοίγεις ένα άλμπουμ φωτογραφιών από τα παιδικά σου χρόνια. Ε, πόσες να το ανοίξεις; Μία στα τρία χρόνια; Και υπάρχει μία περίσταση. Γενικότερα όταν βλέπω πράγματα που μου άρεσαν όπως μία σειρά μπορεί να κάτσω να τη δω, να τη θυμηθώ. Να θυμηθώ αστείες στιγμές, παρασκήνια. Αλλά δεν μπορεί να έχει διάρκεια αυτό το πράγμα. Δεν θα κάτσω να δω ολόκληρο επεισόδιο από μία σειρά που έπαιζα. Προτιμώ να δω κάτι καινούργιο, κάτι φρέσκο, κάτι από το μηδέν.
Θέλεις να μου μιλήσεις για τη συμμετοχή σου στους "Δέκα μικρούς Μήτσους";
Ηταν πάρα πολύ ωραία εμπειρία. Αυτό που με έχει στιγματίσει από αυτή τη δουλειά είναι η πρώτη φορά που μπήκα στο στούντιο και είδα δεξιά κι αριστερά όλα τα δωμάτια, όλους τους χώρους που έπαιζαν οι Μήτσοι. Πραγματικά συγκινήθηκα πάρα πολύ. Πήγα να βάλω τα κλάματα γιατί ένιωσα να περνάει μπροστά από τα μάτια μου η παιδική μου ηλικία. Είδα όλα αυτά τα δωματιάκια και έβλεπα τη χήρα Μήτση, έβλεπα τον αστυνομικό το Μήτσο. Εβλεπα όλη τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας θα έλεγα, τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας μέσα από το σατιρικό τρόπο του Λάκη Λαζόπουλου. Ένιωσα σαν να έκανα μία βουτιά στο παρελθόν. Αυτό αμέσως με συγκίνησε. Οταν δε μπήκα στο χώρο και έγινα μέρος της επικαιρότητας, ήταν ακόμα πιο μαγικό. Για μένα, έγινε ακόμα μία πολιτική θέση πάνω στα πράγματα και είναι ακριβώς αυτός ο λόγος που θέλω να κάνω θέατρο. Επομένως, οι Μήτσοι και ο ίδιος ο Λάκης, ήταν ένα δώρο για το επάγγελμα που κάνω.
Τώρα, πώς αισθάνεσαι επαγγελματικά;
Είμαι πλήρης. Είμαι πάρα πολύ καλά. Δουλεύω αρκετά. Φέτος έχω τρεις θεατρικές παραστάσεις. Είμαστε και σε μία τηλεοπτική εκπομπή στον Alpha μαζί με την Ελένη Τσολάκη, το Γρηγόρη Γκουντάρα και τη Τζένη Μελιτά, το οποίο επίσης έχει μία πιο χαλαρή και ευχάριστη πλευρά στην παρουσίαση της επικαιρότητας. Νιώθω ότι είμαι καλά. Βρίσκω τους χρόνους μου, βρίσκω αυτό που θέλω. Κάνω διαφορετικά πράγματα. Κάνω εναλλακτικά πράγματα στο θέατρο. Κάνω κωμωδία, κάνω παιδική παράσταση, οπότε νιώθω ότι όλα μου τα κομμάτια συμπληρώνουν το παζλ που είμαι εγώ και τα έχω μοιράσει σωστά μες στην δουλειά μου.
Κάτι αστείο που σου έχει συμβεί επί σκηνής;
Συμβαίνουν συνέχεια τέτοια πράγματα, έχω άπειρα περιστατικά. Θα σου πω ένα που έγινε πέρυσι που μας στιγμάτισε πάρα πολύ γιατί ήταν τόσο αστείο τη στιγμή που έγινε που μετά το κάναμε κάθε βράδυ. Ήταν στο "Τι ζούμε" μαζί με τον Λάμπρο Φισφή μία παράσταση στο Θέατρο Βέμπο. Σε μία από τις παραστάσεις, εκεί που κάναμε ότι είμαστε σε ένα αεροπλάνο έσπασε το κάθισμα του Μιχάλη Μαθιουδάκη και βρέθηκε στο πάτωμα. Συνέχισε να παίζει σαν να ήταν μέσα στο σκετς όλο αυτό. Ήταν τόσο αστείο. Η σκηνή κράτησε αντί για τέσσερα, δεκαπέντε λεπτά. Μετά αυτό το εντάξαμε κάθε βράδυ. Καθιερώθηκε και κάθε βράδυ ο Μιχάλης έσπαγε την καρέκλα που καθόταν και έπεφτε κάτω και εμείς συμπεριφερόμασταν κάθε φορά σαν να συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, δηλαδή από μνήμης πηγαίναμε αυτή τη σκηνή σαν την πρώτη φορά. Και κάθε φορά ήταν το ίδιο αστείο με την πρώτη.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τώρα;
Γενικότερα δεν κάνω όνειρα τόσο μακροπρόθεσμα. Δε μ'αρέσει καθόλου αυτό. Δε μπορώ να με φανταστώ. Δε με βλέπω σε βάθος χρόνου. Σίγουρα θα ήθελα να με βλέπω, να μην έχω φύγει. Αυτό που με απασχολεί είναι να είμαστε υγιείς. Να είμαι με την οικογένειά μου, τους ανθρώπους μου, ως εκεί. Όλα τα άλλα νομίζω θα τα καταφέρουμε. Θα τα κουμαντάρουμε, θα τα φέρουμε από εδώ κι από 'κει. Δε μπορώ να φανταστώ, ούτε έχω όνειρα τόσο μεγάλα ώστε να σου πω ναι θα ήθελα να συμβεί αυτό στη ζωή μου. Μ'αρέσει να ακολουθώ αυτό που προκύπτει. Κάθε μέρα να προσθέτω λιθαράκι λιθαράκι και οι συγκυρίες, οι άνθρωποι, οι εμπειρίες μου, η καθημερινότητά μου και η τύχη να με οδηγούν όπου είναι.
Δημήτρη, τι μουσική ακούς;
Τώρα πια ακούω μουσική στο αυτοκίνητο, καθώς δεν έχω χρόνο να ακούσω στο σπίτι όπως παλιά. Οπότε ακούω στο αυτοκίνητο στις μετακινήσεις μου, από το ένα θέατρο στο άλλο. Εκεί ακούω 95% ελληνική μουσική και αυτό είναι σταθμοί όπως είναι η Μέντα, η Δίεση και η Μελωδία. Αυτό σημαίνει ότι ακούω ελληνικά έντεχνα, σύγχρονα.
Τι σχέση έχεις με τα social media;
Έχω αρκετά καλή σχέση. Είναι ένα εργαλείο που μου αρέσει. Επικοινωνώ με τους ανθρώπους, απαντάω στα μηνύματα. Δεν έχω τον ίδιο χρόνο που είχα παλιά για την αμεσότητα που είχα παλιά αλλά όταν χρησιμοποιείται σωστά είναι ένα έντιμο εργαλείο. Κι εγώ καταθέτω πράγματα που έχουν ενδιαφέρον. Ταυτόχρονα είναι και ένα επαγγελματικό εργαλείο.
Πού σε βρίσκουμε αυτό τον καιρό;
Θεατρικά θα είμαι κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Αθηνών όπου θα κάνω την παράσταση "Cock" όπου είναι μία κωμωδία η οποία έχει να κάνει με ένα περίεργο ερωτικό τρίγωνο, έχει να κάνει με έναν άνθρωπο ο οποίος προσπαθεί να βρει την προσωπική του ερωτική και σεξουαλική ταυτότητα και βρίσκεται ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα και μέσα από μία ολόκληρη ιστορία και τον τρόπο που προσπαθεί να χειριστεί αυτό το πράγμα προσπαθούμε να δούμε αν χρειάζεται πια στην εποχή μας να βάζουμε ταμπέλες, αν πρέπει να ορίζουμε τα πράγματα, αν πρέπει να λέμε και να καθορίζουμε το ποιοι είμαστε, το τι μας αρέσει, σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στο ερωτικό και στο σεξουαλικό, μα και στο τι τρώμε, σε τι κόμμα πιστεύουμε, ποιες είναι οι απόψεις μας, τι χρώμα μας αρέσει, αν χρειάζεται όλα αυτά κάπως να τα δηλώνουμε ή να φερόμαστε απλά και μόνο χωρίς ταμπέλα. Σε σκηνοθεσία του Μίνου Θεοχάρη. Κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή θα είμαι στο θέατρο Ζήνα όπου θα είμαι μαζί με το Λάμπρο Φισφή και το Ζήση Ρούμπο και θα κάνουμε μία κωμική παράσταση όπως πέρυσι, η οποία θα περιλαμβάνει αυτοσχεδιασμό, κωμικά σκετς, stand up, live μουσική, εμπλοκή με το κοινό, διάδραση, βίντεο, θα έχει τα πάντα. Τρίτον, θα είμαι στο θέατρο ΚΑΠΠΑ όπου θα κάνουμε "Το αγόρι με τη βαλίτσα", μία παιδική παράσταση, όπου το αγόρι αυτό έχει την ιστορία ενός παιδιού που ξεκινάει από την Ανατολή, από μία εμπόλεμη κατάσταση σε μία ανατολική χώρα, πως ξεκινάει αυτό το ταξίδι του για να φτάσει στην πολιτισμένη Δύση και με βαλίτσα τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις που του έχει αφήσει ο πατέρας του από το Σεβάχ προσπαθεί να ξεπεράσει όλα αυτά τα εμπόδια που παρακολουθούμε καθημερινά να έχουν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες καθώς και οι τρόποι που τους μεταχειρίζονται στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη και αν τελικά έχει νόημα να ψάχνουμε αυτή την πολιτισμένη Δύση και κατά πόσο είναι πολιτισμένη ή όχι.
Δημήτρη, πέρασες καλά σε αυτή τη συνέντευξη;
Τέλεια έχω περάσει, σούπερ!
Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση
Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου