Χάρης Μαυρουδής: Όταν αγαπάς κάτι και η ζωή σου δίνει τη δυνατότητα να το διεκδικήσεις τίποτα δεν είναι δύσκολο!

Καθώς συζητούσαμε του αποκάλυψα πόσο πολύ με εμπνέει ο χαρακτήρας του. Γοητευτικός και ταλαντούχος. Είναι ο Χάρης Μαυρουδής και απολαμβάνοντας μία κούπα ζεστής σοκολάτας μιλήσαμε για όλα.  

Χάρη, αν σου ζητούσα να συστηθείς μόνος σου, τι θα έλεγες για σένα;

Τα απαραιτήτως αναγκαία γιατί δε μ'αρέσει να περιαυτολογώ, μου είναι δύσκολο. Θα έλεγα ότι με λένε Χάρη και είμαι 43 χρόνων. Αγαπώ το θέατρο από πολύ μικρός. Είμαι μία πολυσχιδής προσωπικότητα, καθώς δεν ασχολούμαι μόνο με το θέατρο, ασχολούμαι με πολλά πράγματα, με πολλά καθημερινά και πολλά σταθερά. Εδώ και 14 χρόνια έχω ένα κέντρο διακοπής καπνίσματος. Έχω μία οικογένεια, έχω δύο παιδιά και αγάπη για το υποβρύχιο κολύμπι. Μου αρέσουν πολύ τα επιτραπέζια παιχνίδια και το διάβασμα. Σπουδάζω στο πανεπιστήμιο και αγαπάω πάρα πολύ τη φύση. Θεωρώ ότι είμαι αλληλέγγυος άνθρωπος. Κάτι τέτοιο θα σου έλεγα.

Πώς ήρθε η υποκριτική στη ζωή σου;

Με πολύ εύκολο και φυσιολογικό τρόπο. Από μικρός είχα τη δυνατότητα, στο περιβάλλον που μεγάλωσα να έρχομαι γενικότερα σε επαφή με τις τέχνες. Έπαιζα θεατρικό παιχνίδι με τη μητέρα μου και μέσα στο παιχνίδι μας ήταν και οι μεταμφιέσεις. Με πήγαιναν και έβλεπα πολύ θέατρο, παιδικό και για μεγάλους. Το αγαπούσα όλο αυτό. Για μένα ήταν ένα παιχνίδι που παραμένει και σήμερα παιχνίδι. Απλώς πιο σοβαρό από ότι ήταν τότε. Και έτσι από πολύ μικρός έλεγα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Στη Δ' δημοτικού μπήκα στη σχολική θεατρική ομάδα, το διασκέδαζα πολύ. Και στη ΣΤ' δημοτικού που παρουσιάσαμε μία παράσταση με το σχολείο ήταν τόσο μαγικό για μένα που εκεί πια ήξερα ότι αυτό που έλεγα, το έλεγα πολύ σοβαρά. Πέρασαν τα χρόνια, μπήκα στη σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν και μετά όλα πήραν το δρόμο τους.

Θέατρο ή τηλεόραση;

Αυτό για μένα είναι ένα ψευδοδίλημμα, γιατί έχει να κάνει με το πόσο καλή είναι μία δουλειά. Έχω υπάρξει σε θεατρικές δουλειές που ντρεπόμουν για το αποτέλεσμα. Έχω κάνει τηλεοπτικές δουλειές για τις οποίες αισθάνομαι πολύ περήφανος που συμμετείχα σε αυτές. Οπότε δε μπορώ να σου απαντήσω. Σίγουρα, για έναν ηθοποιό το θέατρο είναι μεγαλύτερη πρόκληση αλλά δεν είναι μονοδιάστατο το ερώτημα και δεν απαντιέται τόσο εύκολα. Και ας ξέρω ότι οι περισσότεροι ηθοποιοί θα σου πουν κατευθείαν θέατρο. Δεν αποποιούμαι την αγάπη μου για το θέατρο, γιατί για να κάνω θέατρο ξεκίνησα. Δεν ξεκίνησα για να κάνω τηλεόραση. Αν πρέπει να επιλέξω μεταξύ μίας ιδανικής θεατρικής παράστασης και μίας ιδανικής σειράς, κι έχω λύσει και το βιοποριστικό μου ζήτημα, θα επιλέξω το θέατρο.

Ηθοποιός σημαίνει...;

Δε θα σου δώσω την κλισέ απάντηση φως, γιατί και στο χώρο μου υπάρχουν πολύ σκοτεινά πλάσματα. Σημαίνει πάνω απ'όλα να έχεις ενσυναίσθηση. Σημαίνει ότι έχεις μάθει και έχεις καλλιεργήσει τα εκφραστικά σου μέσα, γιατί προϋπάρχει ένας άνθρωπος που έχει ανακαλύψει τον εαυτό του. Κι όταν λέω τον εαυτό του δε μιλάω μόνο για τα εκφραστικά μέσα, μιλάω για το ότι έχει ανακαλύψει ολόκληρο τον κόσμο. Ότι είναι ένα πλάσμα το οποίο θέλει συνέχεια να αντιλαμβάνεται το τι συμβαίνει γύρω του και πως να εκφράζει το καθετί μέσα από το συναίσθημα, την ψυχοσύνθεση και την ψυχολογία του. Σημαίνει ότι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει πάρει την απόφαση πια να κάνει πολλές θυσίες για να μπορεί να υπάρχει ως ηθοποιός. Γιατί έχουν αλλάξει πολύ τα δεδομένα και το κορπικό και όχι μόνο πλαίσιο στο οποίο κινούμαστε. Σημαίνει ότι κυρίως είναι ένα ευαίσθητο πλάσμα και σημαίνει ότι κάνει μία ζωή που είναι συμβατή με όλο αυτό. Υπάρχει πολύ μοναξιά σε αυτό το επάγγελμα. Δε συμβαδίζει το πρόγραμμά σου με των άλλων. Όλη αυτή η εναλλαγή περιβάλλοντος, συναδέλφων, χώρου δε βοηθάει στο να δημιουργηθούν πραγματικά μακροχρόνιες, ουσιαστικές σχέσεις. Και δε λέω ότι δεν υπάρχουν σχέσεις μεταξύ ηθοποιών. Αλλά χάνεσαι, δεν έχεις εν πάση περιπτώσει τη ζωή που έχει ένας "κοινός θνητός", και δεν εννοώ ότι είμαστε ημίθεοι.

Χάρη, πώς ορίζεις το χιούμορ;

Το χιούμορ δεν ορίζεται. Πρώτα απ'όλα είναι πολύ προσωπικό. Δεν είναι απαραίτητο να γελάσεις με τα αστεία των άλλων. Δεν είναι δεδομένο ότι τα δικά σου τα αστεία θα κάνουν τους άλλους να γελάσουν. Δε σημαίνει ότι δεν ξεπερνιέται εύκολα το όριο μεταξύ χιούμορ και ασυδοσίας ή προσβολής. Για μένα το χιούμορ έχει να κάνει με το timing, με την ευστροφία, με την ατάκα και το tempo. Θεωρώ ότι για να έχει κάποιος χιούμορ πρέπει να έχει οξυδέρκεια. Οι ανόητοι άνθρωποι, οι άνθρωποι που δεν είναι έξυπνοι δεν νομίζω ότι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν χιούμορ.

Αν σπάσουμε τη λέξη ηθοποιός θα δούμε ότι είναι κάποιος που ποιεί το ήθος. Πιστεύεις ότι τα νέα παιδιά κινούνται βάσει αυτού ή αντιμετωπίζουν τα πράγματα λίγο πιο εμπορικά;

Δε μου αρέσουν οι γενικεύσεις. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει πολύ για τις νέες γενιές, οι οποίες για να μπορέσουν να επιβιώσουν μέσα σ' αυτό το επάγγελμα πρέπει να κάνουν πολλά περισσότερα από ό,τι χρειαζόταν η δική μου γενιά που πρόλαβε την άνθηση της τηλεόρασης και φυσικά και τη μετάπτωσή της. Κάποτε ζούσα μόνο απ'το θέατρο. Τώρα δε μπορείς να ζήσεις μόνο από το θέατρο. Δε μου αρέσει να ομαδοποιώ τους ανθρώπους, "ότι εμείς οι παλιότεροι είχαμε ήθος...". Πάντα άκουγα παλιότερους ηθοποιούς να λένε ότι το ήθος χάνεται. Και όταν ήμουν νέος το άκουγα και σήμερα το ακούω. Εγώ δεν πιστεύω ότι το ήθος χάνεται. Πότε το βρήκαμε, πότε το είχαμε, πότε το χάσαμε. Νομίζω ότι είναι προσωπικό ζήτημα, παιδείας και ήθους. Γιατί το ήθος για να χτιστεί χρειάζεται και μία παιδεία, όχι με την έννοια των σπουδών, αλλά το πως συμπεριφέρεσαι, το σεβασμό απέναντι στους άλλους. Σίγουρα έχω δει νέα παιδιά να φέρουν σκηνικό ήθος και έχω δει και ανθρώπους της ηλικίας μου, από τη σχολή που βγήκα εγώ, που το ήθος ήταν γι'αυτούς άγνωστη λέξη και ήταν ανήθικοι στην σκηνή όσο δε μπορείς να φανταστείς. Όμως, το να γενικεύσεις κάτι, κάτι τόσο σημαντικό όσο το ήθος, θα αδικήσεις ανθρώπους και θα δώσεις συγχωροχάρτι σε άλλους. Δεν είναι η ηλικία ο γνώμονας, ούτε η εποχή που ζούμε. Έχει να κάνει με τον καθένα ξεχωριστά.

Ποιά είναι η στάση σου απέναντι στην πολιτική;

Είμαι πολιτικό ον. Θεωρώ ότι αν ήταν όλοι πολιτικά όντα, έστω και αν είχαν προφανώς διαφορετικές απόψεις και ιδέες, θα ήταν καλύτερος ο κόσμος. Γιατί όταν αφήνουμε σε εντολοδόχους να διαχειρίζονται το κομμάτι της πολιτικής δηλώνοντας ότι εμείς ήμασταν αρμόδιοι για ένα τέτοιο ζήτημα, τότε ουσιαστικά παραδίδουμε και την ελευθερία μας. Το να είσαι πολιτικό ον σημαίνει ότι σκέφτεσαι, ότι συμβάλλεις στο κομμάτι των αποφάσεων με τη στάση σου ή την ψήφο σου. Δε θεωρώ ότι αρκεί να ψηφίζεις κάθε τέσσερα χρόνια. Πρέπει να υπάρχουν κοινωνικοί μοχλοί πίεσης. Πρέπει να υπάρχει ένας ανοιχτός διάλογος. Πρέπει να λέμε τις απόψεις μας χωρίς να φοβόμαστε. Είναι πολύ σημαντικό κομμάτι για τα μικρά και τα μεγάλα, που καθορίζει τις αποφάσεις που θα πάρει μία θεσμοθετημένη κοινωνία. Επίσης, μέσω της πολιτικής, έχεις ένα τρόπο πρόσβασης στα κέντρα αποφάσεων και εξουσίας για το αν κάτι θα κάνει τον κόσμο μας καλύτερο ή χειρότερο. Όπως και αν ασκηθεί η πολιτική πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Όμως η αποχή από την πολιτική δεν είναι πολιτική στάση, είναι στάση απολιτίκ. Και έχουμε δει ιστορικά ότι όποτε κυριαρχούσε το απολιτίκ στοιχείο, τηρουμένων των κοινωνικών και ιστορικών περιόδων, αυτό οδήγησε μόνο σε καταστροφή.

Βλέπεις τον εαυτό σου σε τυχόν επαναλήψεις;

Όχι γιατί πλέον έχω απομακρυνθεί πάρα πολύ από την τηλεόραση. Επίσης, επειδή η τηλεόραση και ο κινηματογράφος, καθώς έχω κάνει ταινίες που επαναπροβάλλονται, είναι κάτι το οποίο δε μπορείς να αλλάξεις και στο οποίο χρόνο με το χρόνο βελτιώνεσαι και ως άνθρωπος και ως ηθοποιός και βλέπεις πράγματα που σήμερα θα τα αντιμετώπιζες διαφορετικά, αυτό με δυσκολεύει. Θέλω όμως πάρα πολύ, όταν μεγαλώσουν λίγο ακόμη τα παιδιά μου, να κάτσω μαζί τους να τους δείξω κάποια από τα πράγματα που έχω κάνει. Γιατί αυτό είναι ένα κομμάτι της ζωής μου που έχω την πολυτέλεια να τους δείξω.

Έχουμε λίγο καιρό που δε σε βλέπουμε στην τηλεόραση. Σου λείπει;

Μου λείπει. Μου λείπει όμως η καλή τηλεόραση. Πρόσφατα γύρισα ένα επεισόδιο στην καινούργια σειρά του Πάνου Κοκκινόπουλου το "Ου φονεύσεις", μαζί με την Ισαβέλα Κογεβίνα και με τη Μυρτώ Αλικάκη. Έκανα ένα ρόλο και μπορώ να πω ότι το χάρηκα πάρα πολύ. Είχα την πολυτέλεια να κάνω πάλι ένα μονοκάμερο. Κάναμε εφτά μέρες γύρισμα για ένα επεισόδιο. Είναι χρόνοι που δεν υπάρχουν πια στην τηλεόραση. Δεν είναι εύκολο να συναντήσεις τέτοιες συνθήκες, με ένα πολυπληθές συνεργείο. Η παραγωγή του Κοκκινόπουλου αξίζει. Μ'αρέσει να συμμετέχω σε καλές δουλειές. Αν μου γινόταν μία πρόταση από την τηλεόραση που να ήταν με τέτοιες συνθήκες με πολύ χαρά θα το έκανα.

Χάρη, ασχολείσαι επιχειρηματικά με κέντρα διακοπής καπνίσματος;

Όταν συνειδητοποίησα ότι θα αποκτήσω παιδί, επειδή ήταν μία περίοδος γόνιμη ως προς τα θεατρικά και τα τηλεοπτικά μου βήματα, αποφάσισα να επενδύσω κάπου αυτά τα χρήματα. Γιατί πάντα πίστευα ότι το επάγγελμα του ηθοποιού έχει μία ημερομηνία λήξης, κοντινή. Όταν έκανα αυτή την κίνηση δε φανταζόμουν ότι θα άλλαζαν τόσο απότομα τα πράγματα. Αποφάσισα λοιπόν να επενδύσω κάπου. Αυτό το κάπου ήταν το ζήτημα. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που δε βγαίνω ιδιαίτερα τη νύχτα, ούτε πίνω, ούτε καπνίζω. Οπότε το να άνοιγα ένα μπαράκι ή ένα καφέ όπως κάνουν οι περισσότεροι συνάδελφοί μου, δε θα ταίριαζε. Επειδή είχα βιώσει και τη θλίψη ανθρώπου που χάνει ένα μέλος της οικογένειας από παρενέργειες του καπνίσματος, είχα μία ευαισθητοποίηση σε αυτό το ζήτημα. Όταν έμαθα για αυτή τη συγκεκριμένη μέθοδο διακοπής καπνίσματος έκανα το βήμα.

Θυμάσαι την πρώτη σου φορά στο θέατρο ή στην τηλεόραση;

Η πρώτη μου τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στο "Μικροί μεγάλοι", μία σειρά που ολοκληρώθηκε πολύ πριν το '99. Ήταν μία σειρά με μισάωρα επεισόδια και κατόπιν γινόταν μία συζήτηση πάνω σε αυτά από ειδικούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους. Έθιγε θέματα όπως αυτά της οικογένειας, των ναρκωτικών, της απιστίας. Εκεί λοιπόν, ήμουν Γ' Γυμνασίου, έκανα ένα τέτοιο επεισόδιο και ήδη ήμουν και στην ερασιτεχνική θεατρική ομάδα στο Χαλάνδρι. Θυμάμαι ότι στο πρώτο πλάνο αγχώθηκε ο σκηνοθέτης γιατί είχα μία θεατρικότητα, καθώς δεν είχα ξανακάνει τηλεόραση, η οποία απαιτούσε αμεσότητα. Εγώ ήξερα άλλους κώδικες. Ο σκηνοθέτης σταμάτησε το γύρισμα λέγοντας "έχω πρόβλημα με τον μικρό, δεν ξέρω τι θα κάνω". Εκεί κάτι λειτούργησε μέσα μου, το πήρα αλλιώς. Μάλλον κατάλαβα τι ζητούσε, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που πάντα είχα αντίληψη των πραγμάτων. Προσάρμοσα τον κώδικά μου σε αυτό που κατάλαβα και ευτυχώς πήγε καλά. Συνέχισα και έγινε αυτό το επεισόδιο. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαγγελματική εμπειρία. Την επόμενη χρονιά, ήμουν Α' Λυκείου, έπαιξα σε επαγγελματικό θίασο, περιοδεία, το Μάγκμπεθ, που έκανα το Ντόναλμπειν, έναν από τους μικρούς γιους του βασιλιά που σκοτώνει ο Μάγκμπεθ.

Ήταν δύσκολο μαζί με το σχολείο;

Όταν αγαπάς κάτι και η ζωή σου δίνει τη δυνατότητα να το διεκδικήσεις τίποτα δεν είναι δύσκολο. Το κίνητρό μου εμένα ήταν να είμαι καλός στο σχολείο. Να τελειώσω γρήγορα για να μπορέσω να πάω στη σχολή και να κάνω τα θεατρικά μου. Δε θυμάμαι να δυσκολεύτηκα. Μπορεί ένα άλλο παιδί στην ηλικία μου να έλεγε ότι ήταν δύσκολο γιατί όντως έχανα βόλτες με φίλους, έχανα παρέες. Αλλά εμένα αυτό με γέμιζε. Δε θεωρώ ότι ήταν κάτι δύσκολο. Θεωρώ ότι έκανα κάτι που ήταν διασκέδαση.

Κάτι αστείο που σου έχει συμβεί επί σκηνής;

Πολλά πράγματα. Ένα από αυτά, στην πρώτη μου παράσταση ως επαγγελματίας που είχα τελειώσει τη σχολή θεάτρου, στο ΔΗ.ΠΕ ΘΕ Ρόδου, σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου "Φιλουμένα Μαρτουράνο", του Εντουάρντο Ντε Φιλίπο. Η Μάρθα Βούρτση έκανε τον ομόνυμο ρόλο. Είναι ένας ηθοποιός ο οποίος στην τελευταία σκηνή, είμαστε όλοι οι ηθοποιοί επί σκηνής και γίνεται ένα πανηγύρι γιατί έχει αναγνωρίσει ο πατέρας τα παιδιά και είναι όλη η οικογένεια ευτυχισμένη και βγάζει σαμπάνια για να πιούμε και να κεράσει. Και σε μία από αυτές τις παραστάσεις εκεί στη Ρόδο σπάει ο φελλός της σαμπάνιας και για να το σώσει είπε "α, έσπασε ο φελλός, ας κάνουμε ότι θα πίναμε". Και αρχίζει και κάνει ότι σερβίρει ένα ένα τα ποτήρια, ενώ είχε δηλώσει στο κοινό ότι η σαμπάνια έσπασε. Δε θα ξεχάσω το απεγνωσμένο βλέμμα της Μάρθας Βούρτση, το πως γελούσαμε εμείς οι πιτσιρικάδες, γιατί μας φαινόταν πραγματικά γελοίο αυτό που συνέβαινε. Είχαμε γελάσει πολύ. Εγώ ήμουν και πολύ χάχας. Δε μπορούσα να συγκεντρωθώ όπως τώρα και έφυγα από τη σκηνή, μπήκα στα παρασκήνια, ηρέμησα από τα γέλια και ξαναβγήκα.

Υπάρχει κάτι που σε "χαλάει" στην Ελλάδα του 2018;

Πολλά πράγματα με χαλούν. Με χαλάει ο εγωκεντρισμός των ανθρώπων. Με χαλάει το ότι δεν έχουν όλοι μία παιδεία ενός χειραφετημένου ανθρώπου. Με ενοχλεί που οι άνθρωποι είναι χειραγωγημένοι. Με ενοχλεί που δεν υπάρχει σεβασμός του ενός απέναντι στον άλλο. Με ενοχλεί που οι άνθρωποι πετάνε σκουπίδια, που καίγονται τα δάση, που υπάρχει μία αδιαφορία για όλα αυτά και που δεν είναι ζητήματα τα οποία τα έχουμε πραγματικά ανάγει σε ζητήματα σημαντικά. Αυτά με ενοχλούν και με λυπούν συγχρόνως. Με ενοχλεί που σε μεγάλο βαθμό δεν υπάρχει αξιοκρατία. Δυσκολευόμαστε να εμπιστευτούμε, δυσκολευόμαστε να δώσουμε ευκαιρίες. Ακόμα και στο θέατρο, σπάνια δίνονταν ευκαιρίες σε νέα παιδιά, είτε όταν ήμουν εγώ νέος, είτε σήμερα.

Πού διαθέτεις τον ελεύθερό σου χρόνο;

Ό,τι ελεύθερο χρόνο έχω τον διαθέτω στα παιδιά μου. Στο να κάνω μαζί τους από τα καθημερινά, δηλαδή τις εξωσχολικές δραστηριότητες, μέχρι και κάτι μαζί. Εκεί δίνω τον ελεύθερο χρόνο μου. Όταν δηλαδή συμβαδίζει και με το χρόνο των παιδιών μου. Αλλιώς, δεν έχω ελεύθερο χρόνο. Όταν είμαι σπίτι διαβάζω για το πανεπιστήμιο και άλλοτε είμαι έξω για πρόβες ή για την οργάνωση της παράστασης.

Είσαι ευχαριστημένος από την μέχρι τώρα πορεία σου;

Και ναι και όχι. Αν δείξω το βιογραφικό μου σε κάποιον συνάδελφο θα πει ότι έχω ένα ωραίο, καλό βιογραφικό. Αλλά πιστεύω ότι έχασα πολλά πράγματα τα οποία θα μπορούσα να τα έχω κυνηγήσει περισσότερο. Σίγουρα είμαι περήφανος για τις επιλογές μου. Ακόμα και δουλειές οι οποίες ή δεν πήγαν καλά ή δεν ήταν καλές, η αρχική μου επιλογή είχε πάντα ένα γνώμονα και ένα κριτήριο. Και έχω καταφέρει με πολύ αγώνα να μην παρεκλείω από αυτό που είχα θέσει και παλιότερα. Βεβαίως οι άνθρωποι δεν είμαστε ποτέ οι ίδιοι. Αναπροσαρμοζόμαστε ανάλογα με τις ανάγκες και τις αποφάσεις μας. Αλλά σε γενικές γραμμές αισθάνομαι περήφανος. Ξέρω ωστόσο ότι υπήρχαν και λάθη, τα οποία θα ήθελα να μην έχω κάνει. Υπήρχε και μία έπαρση παλιότερα ότι "η καριέρα χτίζεται με τα όχι", το οποίο είναι εν μέρει αλήθεια. Αν είχα βάλει νερό στο κρασί μου σε κάποια πράγματα θα είχα μεγαλύτερη ευκαιρία επιλογών από αυτή που επέτρεψα στον εαυτό μου να έχει.

Αγαπημένη σου ταινία;

"Σινεμά ο παράδεισος". Είναι σπουδαίος κινηματογράφος, υπέροχο σενάριο, σε αγγίζει κατευθείαν στην ψυχή σου. Καυστικές ερμηνείες από το παιδί, τους ενήλικες, τον παππού. Μία μουσική η οποία δένει πολύ με την ιστορία. Λατρεύω τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Μ'αρέσει ο ιταλικός κινηματογράφος και αυτή την ταινία όσες φορές και να τη δω, πάντα με αγγίζει.

Θα μου πεις ένα μεγάλο όνειρο που έχεις;

Όπως και οι αρχαίοι Έλληνες στόχευαν σε μία ολοκλήρωση, σε ένα τέλος, έτσι κι εγώ θεωρώ ότι στο τέλος της ζωής σου μπορείς να κάνεις μία ανασκόπηση. Δε μπορώ να σου πω ότι έχω ένα πράγμα. Θέλω να είμαι ευτυχισμένος. Η ευτυχία μου προϋποθέτει να δω την ευτυχία των παιδιών μου, της συντρόφου μου, να δω την ευτυχία στους φίλους μου. Γιατί αν οι άλλοι ζουν δυστυχισμένα εσύ πως μπορείς να είσαι ευτυχισμένος. Μέσα σε αυτά είναι και το κομμάτι της δουλειάς μου. Να μπορώ να δουλεύω με αξιοπρέπεια μέχρι τα βαθειά μου γεράματα, μέχρι να νιώσω ότι δεν χρειάζεται άλλο. Να μπορώ να βιοπορίζομαι και να έχω τη δυνατότητα να κάνω και κάποια πράγματα που να συμβάλουν στην ευτυχία μου. Το να είμαι ευτυχισμένος είναι το απόλυτο, αλλά αυτό περικλείει πάρα πολλά.

Πού σε βρίσκουμε αυτό το καιρό;

Αυτό το καιρό με βρίσκετε στο θέατρο "OLVIO" στο εμβληματικό έργο του Μενέλαου Λουντέμη "Οδός Αβύσσου, αριθμός μηδέν", σε θεατρική διασκευή της Σοφίας Αδαμίδου, σκηνοθεσία της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη. Σε μία παράσταση της οποίας τη μουσική την έχει γράψει ο πατέρας μου, ο Νότης Μαυρουδής, τα σκηνικά τα έχει υπογράψει ο Ντέιβιντ Νεγκρίν, τα κοστούμια η Μαρία Παπαδοπούλου, τους φωτισμούς ο Αλέξανδρος Αλεξάνδρου, τις δημόσιες σχέσεις η Μαρίκα Αρβανιτοπούλου, την κινηματογράφηση του βίντεο σε σκηνοθεσία Γιώργου Κορδέλα. Με βοηθό σκηνοθέτη Καλλιόπη Καραμάνη, με τον Μάνο Κωστή στην τεχνική επιμέλεια της παράστασης, το Μανόλη Μανουσάκη που έκανε το design, τις χορογραφίες η Στέφανι Τσάκωνα. Με τους Χριστόδουλο Στυλιανού, τον Δημήτρη Μαύρο, το Στέλιο Γεράνη και τον Νότη Παρασκευόπουλο.

Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση