Ελεύθερος και με χιούμορ ο Πάνος Κοκκινόπουλος, καπνίζοντας πούρο Κούβας και πίνοντας τσάι σε μία κούπα με χερούλι-όπλο, δώρο ενός φίλου όπως μου είπε, έκατσε απέναντί μου και μιλήσαμε για όλα.
Κύριε Κοκκινόπουλε, αν σας ζητούσα να συστηθείτε μόνος σας, τι θα μου λέγατε για εσάς;
Το όνομά μου είναι Παναγιώτης Κοκκινόπουλος. Τον αριθμό ταυτότητας δεν τον θυμάμαι απέξω, ΑΦΜ δεν το θυμάμαι απέξω, γεννηθείς τάδε, εν Αθήναις και τα λοιπά.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε ότι θα ασχοληθείτε με τη σκηνοθεσία σειρών όπως η "Ανατομία ενός εγκλήματος", "η 10η εντολή". Σειρές που παρουσιάζουν καθαρά κοινωνικά φαινόμενα.
Η σκηνοθεσία ξεκίνησε γιατί ενώ σπούδαζα Βιοχημεία, αναλαμβάναμε τα cine club της πανεπιστημιούπολης. Παράλληλα, είχα και ένα φίλο που σπούδαζε κινηματογράφο στο Παρίσι και έτσι πήγα κι εγώ. Γιατί αυτό; Ίσως γιατί το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν του Χίτσκοκ. Μου άρεσε πολύ. Θεωρώ ότι είναι από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες που γεννήθηκαν ποτέ. Με ενδιέφερε το γεγονός ότι το χειρότερο τέρας στη γη είναι ο άνθρωπος. Δε θα έκανα ποτέ ταινίες με τέρατα, τα τέρατα είμαστε εμείς. Γι'αυτό το λόγο άρχισα να σκέφτομαι ιστορίες ανθρώπων που ξεπερνούν τα όριά τους και κάνουν πράγματα που δε φαντάζονται ότι μπορούν, καλά και κακά, και συνήθως κακά. Το κακό βέβαια για τον καθένα είναι σχετικό.
Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει κάποιον στο έγκλημα;
Πολλά. Το πάθος, ο έρωτας, ο θυμός, η ανάγκη. Έτσι κι αλλιώς οι πολιτισμοί εξελίσσονται μέσα από εγκλήματα. Όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί γεννήθηκαν μέσα από πολέμους.Οι άνθρωποι είμαστε πολυ ειδικά ζώα. Συνήθως τα ζώα σκοτώνουν για δύο λόγους, είτε γιατί φοβούνται είτε γιατί πεινάνε. Εμείς είμαστε ζώα που σκοτώνουν από ευχαρίστηση.
Πόσο πιστεύετε ότι απέχει το "θα σε σκοτώσω" που λέμε όταν θυμώνουμε από την ίδια την πράξη;
Παρασάγγας. Το "θα σε σκοτώσω" το λέμε συχνά, αλλά δεν το εννοούμε. Συνήθως όταν το εννοούμε δεν το λέμε.
Αφήσατε τις σπουδές σας στη Βιοχημεία για να σπουδάσετε κινηματογράφο. Οι γονείς σας δεν στήριξαν αυτή την επιλογή. Ήταν δύσκολο χωρίς τη στήριξή τους;
Καθόλου δύσκολο. Ήταν η πιο ωραία περίοδος της ζωής μου. Δούλευα και σπούδαζα. Έβγαζα μάλιστα τόσα λεφτά ως γκαρσόνι που δεν ήξερα και που να τα ξοδέψω.
Βλέπετε τα επεισόδια την ώρα που παίζονται;
Την πρεμιέρα του "Ου φονεύσεις" την είδαμε όλοι μαζί με τους συνεργάτες μου. Δεν το βλέπω κάθε φορά γιατί το ξέρω απέξω.
Τυχόν επαναλήψεις βλέπετε;
Τώρα πια όχι. Μόνο αν είναι κάτι που έχω να δω πολύ καιρό και κοιτάζω και βλέπω λάθη. Γιατί από τα λάθη μας μαθαίνουμε. Η ζωή είναι μία σωρεία διορθωμένων λαθών.
Κύριε Κοκκινόπουλε, πώς έχετε στο μυαλό σας τον καλό ηθοποιό;
Ο καλός ηθοποιός πρέπει καταρχάς να είναι και καλός συνεργάτης. Καλός ηθοποιός είναι αυτός που η βάση του είναι το θέατρο και όχι η τηλεόραση. Καλός ηθοποιός είναι αυτός που έχει μάθει να δουλεύει επίπονα, επίμονα και που έχει μάθει να συνεργάζεται με τους άλλους, γιατί η δουλειά που κάνουμε είναι ομαδική. Είμαστε σαράντα άτομα, αν ένας πάει στραβά, τινάζονται όλα.
Γιατί πιστεύετε πως το κοινό δείχνει τόσο πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για τις ιστορίες εγκλημάτων;
Αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Στο Netflix το 90% είναι θρίλερ. Οι περισσότερες ξένες σειρές είναι θρίλερ. Αυτό όλο οφείλεται στο ότι ο φόβος που αισθανόμαστε όταν βλέπουμε κάτι είναι ηδονικός φόβος. Αν δείτε ένα παιδάκι μέχρι τριών χρόνων, παίζει ανέμελα, του κάνεις "μπου", θα τιναχτεί, θα γυρίσει και θα χαμογελάσει γιατί δεν έχει μέσα του κοινωνικό φόβο μήπως βιαστεί, μήπως σκοτωθεί. Αυτό το μαθαίνει μετά. Είναι αυτός ο φόβος που έχει ηδονή. Αυτό αισθανόμαστε όταν βλέπουμε θρίλερ. Ξαναγυρνάμε πίσω σε μία παιδική ηλικία που ο κοινωνικός φόβος δεν υπάρχει και τον αισθανόμαστε μέσω τρικ. Δεν μας ακουμπάει άμεσα αλλά έμμεσα.
Έχουμε δει ότι οι ανθρώποι που έχουν διαπράξει εγκλήματα είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Πιστεύετε πως όλοι κρύβουμε έναν δυνάμει δολοφόνο μέσα μας;
Φυσικά. Όλοι είμαστε δυνάμει δολοφόνοι. Απόλυτα. Όλοι μπορούμε να σκοτώσουμε κάποια στιγμή. Δηλαδή αν αισθανθεί κανείς ότι κινδυνεύει και μπορεί να αντιδράσει θα το κάνει. Άρα είμαστε. Εμένα με ενδιαφέρει αυτή η μετάβαση όπου φτάνουμε σε ένα σημείο που ξεπερνάμε αυτή τη λεπτή κόκκινη γραμμή της λογικής και δεν υπάρχει λογική, δεν υπάρχει σκέψη.
Έχετε αντιληφθεί κάτι στην ψυχολογία των ηθοποιών όταν μπαίνουν σε ένα ρόλο που ξέρουν ότι είναι αληθινή ιστορία;
Όχι. Άλλωστε δεν είναι αληθινές ιστορίες. Έχουν μόνο στοιχεία. Φτιάχνουμε δικούς μας ήρωες. Εγώ λέω στους συνεργάτες μου "μην διαβάζετε, μην ακούτε θα φτιάξουμε εμείς έναν ήρωα". Η μυθοπλασία είναι ένα βήμα μπροστά από την πραγματικότητα.
Υπάρχει μία ιστορία που να σας έχει συγκλονίσει πολύ;
Ναι και δεν την έχω γυρίσει. Όταν έχει να κάνει με παιδιά δεν μπορώ. Αναφέρομαι στην ιστορία του Δουρή.
Φεύγοντας από το γραφείο της Frenzy Films έμεινα με την εντύπωση πως εκεί οι συνεργάτες είναι κάτι σαν οικογένεια...!
Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου