Παύλος Πιέρρος: «Χωρίς χιούμορ όλα φαντάζουν μουντά»

Ο ταλαντούχος Παύλος Πιέρρος, με αφορμή την συμμετοχή του στην επιτυχημένη σειρά του ΑΝΤ1, "Πέτα τη φριτέζα", μίλησε στο Λ.Κ. Blogspot για την υποκριτική, το χιούμορ, τη στάση του απέναντι στην πολιτική και πολλά ακόμα ενδιαφέροντα θέματα. 

Παύλο, αν σου ζητούσα να συστηθείς μόνος σου, τι θα έλεγες για σένα;

Σίγουρα δε θα σου έλεγα πολλά γιατί ένα βασικό χαρακτηριστικό του εαυτού μου είναι ότι είμαι πολύ κλειστός χαρακτήρας. Είναι κάτι που εντόπισα στο χαρακτήρα μου, δε μου άρεσε ιδιαίτερα και μέσα και από τη Δραματική σχολή προσπάθησα να το ξεπεράσω, να το διορθώσω, να το βελτιώσω. Τα έχω καταφέρει σε μεγάλο βαθμό, τόσο που όποιος με γνωρίζει δεν το πιστεύει, αλλά πράγματι είμαι κλειστός χαρακτήρας, δεν ανοίγομαι εύκολα, έχω λίγο pockerface, δε θα καταλάβεις αν κλαίω μέσα μου, αν γελάω ή αν είμαι θυμωμένος. Είμαι ευαίσθητος και πως αλλιώς άλλωστε θα γινόταν να είμαι καλλιτέχνης αν δεν ήμουν. Θεωρώ ότι έχω χιούμορ και το έχω ανάγκη γενικά στη ζωή μου. Μου αρέσει πολύ ο αθλητισμός, από μικρός ασχολούμαι, κυρίως με το ποδόσφαιρο. Θα έλεγα επίσης πως είμαι αρκετά δραστήριος, δε μου αρέσει να κάθομαι, θέλω να κάνω συνέχεια πράγματα.

Πώς ήρθε η υποκριτική στη ζωή σου;

Όπως το είπες, ήρθε. Ήρθε μόνη της, δεν την επέλεξα εγώ. Όπως σου είπα ασχολούμαι από μικρός με τον αθλητισμό και δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα γίνω ηθοποιός. Παραδόξως, πάντα, από μικρή ηλικία συμμετείχα σε ό,τι καλλιτεχνικό βρισκόταν στο δρόμο μου, αλλά πολύ υποσυνείδητα, χωρίς να ξέρω ή να λέω ότι θέλω να ακολουθήσω κάτι τέτοιο και επαγγελματικά. Και βάσει συγκυριών κάπως μπήκε στη ζωή μου, οπότε είμαι πολύ ευγνώμων γι΄αυτό, γιατί πραγματικά είναι κάτι που με ολοκληρώνει ως άνθρωπο.

Θέατρο ή τηλεόραση;

Είναι σαν να σου λέω κόψε ένα από τα δάχτυλά σου. Ο ηθοποιός που εγώ θέλω να πρεσβεύω, είναι ο ηθοποιός-χαμαιλέοντας, να μπορεί να κάνει τα πάντα. Δε θέλω να εγκλωβιστώ σε ένα είδος ή πλατφόρμα. Ο ηθοποιός που εγώ ονειρεύομαι είναι κυνηγός εμπειριών, νέων ερεθισμάτων, από μεταγλώττιση μέχρι αρχαία τραγωδία. Λίγο παραπάνω με γοητεύει η πρώτη μου αγάπη ο κινηματογράφος, αλλά χωρίς να σημαίνει ότι δεν μου αρέσουν όλα τα υπόλοιπα. Ευτυχώς στο μεγαλύτερο μέρος της μέχρι τώρα πορείας μου, μου δόθηκε η ευκαιρία να πειραματιστώ λίγο πολύ με τα περισσότερα είδη. Το καθένα έχει τη μαγεία του, την ομορφιά του, τις ιδιαιτερότητές του, τις δυσκολίες του. Οπότε για να εξελίσσεσαι καλύτερα σε αυτό που κάνεις, είναι βασικό να μπορείς να αναμετρηθείς με όλα αυτά.

Ηθοποιός σημαίνει...;

Σίγουρα το ηθοποιός σημαίνει φως δε βγήκε τυχαία. Έχει μία βάση, διότι μέσα από μία παράσταση, μία ταινία, ο θεατής να μπορέσει να πει ότι βγήκα καλύτερος άνθρωπος. Ας πούμε εγώ πρόσφατα είδα μία παράσταση που βγήκα από το θέατρο και ένιωθα ευτυχισμένος που το είδα, καλύτερος άνθρωπος, γεμάτος. Δεν υπάρχει καλύτερο από αυτό το πράγμα. Ο ηθοποιός στην ουσία αυτό καλείται να κάνει, να μεταφέρει όλους αυτούς τους κόσμους σε έναν θεατή, να του ξυπνήσει συναισθήματα, απορίες, τροφή για σκέψη, να τον φωτίσει δηλαδή.

  

Πώς ορίζεις το χιούμορ;

Θεωρώ ότι το χιούμορ, είναι σίγουρα κάτι υποκειμενικό, δηλαδή κάτι που εγώ θα  ακούσω και θα πεθάνω στο γέλιο, εσένα μπορεί να μην σε αγγίξει. Νομίζω ότι προϋπόθεση για να έχει κάποιος χιούμορ είναι να είναι ευφυής, γιατί είναι ένα εγκεφαλικό προσόν. Σίγουρα πρέπει να έχει κανείς αντίληψη. Δεν ξέρω αν έχει ακριβώς ορισμό, αλλά σίγουρα το γέλιο είναι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής. Για μένα είναι προϋπόθεση να υπάρχει χιούμορ και στη δουλειά και στις προσωπικές μου σχέσεις. Είναι must. Επίσης, σαν φιλοσοφία έχω πως μπορείς να κάνεις χιούμορ με τα πάντα, ακόμα και με αυτά που θεωρούνται «τζιζ» θέματα. Χωρίς χιούμορ όλα φαντάζουν μουντά.

Τι δυσκολίες έχει η καθημερινότητά σου ως ηθοποιός;

Ιδιαιτερότητες θα έλεγα κυρίως. Μία άλλη δουλειά προϋποθέτει να πηγαίνεις ένα συγκεκριμένο ωράριο, να κάνεις κάποια συγκεκριμένα πράγματα και τέλος του μήνα να παίρνεις κάποια συγκεκριμένα χρήματα. Στον εργασιακό μας τομέα δεν υπάρχει αυτό. Πρέπει να είσαι παντός καιρού, να τρέχεις όλη μέρα, είσαι μονίμως άνεργος και παράλληλα δεν είσαι. Αυτό είναι και καλό και κακό. Για μένα, αν εξαιρέσεις τις οικονομικές απολαβές, οι οποίες έχουν πέσει στα τάρταρα στο επάγγελμά μας τα τελευταία χρόνια, κατά τα άλλα όλο το υπόλοιπο με ιντριγκάρει. Θα βάλτωνα αν ήμουν π.χ σε μία δουλειά γραφείου. Μ'αρέσει το γεγονός ότι μπορώ να σηκωθώ σήμερα και να κάνω εγώ κάτι, να το δημιουργήσω από το μηδέν, όπως και έκανα πριν μερικούς μήνες. Αλλά σίγουρα έχει δυσκολίες στο πρακτικό κομμάτι, όταν έρχεται η ώρα να πληρώσεις λογαριασμούς και μπορεί αυτό το μήνα να είσαι σε διαδικασία προβών που εμείς η νέα γενιά δεν έχουμε ζήσει τις εποχές που ήταν επι πληρωμή οι πρόβες, όπως και με ένσημα. Απ'τη μία είναι άσχημο γιατί τα ακούμε αυτά σαν αστικούς μύθους από τις παλαιότερες γενιές, αλλά από την άλλη είναι και λίγο πιο βατό γιατί εμείς έτσι μάθαμε, μπήκαμε σε μία κρίση, δεν έχουμε γνωρίσει χρυσές εποχές. Επομένως για κάποιον που τις έχει ζήσει είναι πιο δύσκολο να μπορέσει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, ενώ για εμάς έτσι ήταν και έτσι μάθαμε να πορευόμαστε.

Πώς διαχειρίζεσαι τον όποιο βαθμό δημοσιότητας έχεις αποκτήσει μέσω της δουλειάς σου; Το γεγονός δηλαδή πως όταν θα βγεις έξω ένα μέρος εκείνων που θα σε συναντήσουν σε ξέρουν.

Η αλήθεια είναι πως είναι πρωτόγνωρο αυτό που συμβαίνει τώρα με την επιτυχία της σειράς. Το γεγονός ότι είμαι 8 χρόνια στον χώρο και εργάζομαι σίγουρα με βοήθησε να το διαχειριστώ και να μπει ομαλά στην ζωή μου. Επομένως, δεν έχω «καβαλήσει» κάποιο καλάμι και παραμένω προσγειωμένος. Για μένα δεν αλλάζει κάτι. Είμαι ο Παύλος, που με ξέρω και δεν σκέφτομαι τον εαυτό μου σαν κάτι πιο σημαντικό σε έναν χώρο. Οπότε, ειδικά τον πρώτο καιρό, μπορεί να με κοιτούσε κάποιος έξω έντονα και να μην καταλάβαινα το γιατί. Μία γυναίκα με χαιρέτησε λίγο πιο πέρα από το σπίτι μου και κοιτούσα πίσω μου νομίζοντας ότι περνάει κάποιος άλλος. Και μετά μου έκανε νόημα ότι εμένα χαιρετάει. Εγώ προσπαθούσα να θυμηθώ αν την ξέρω και φεύγοντας μου κάνει «Γεια σου ρε Μισελενάκι» και τότε κατάλαβα. 

Είναι όμορφο να σου επικοινωνεί ο κόσμος ότι του αρέσει η δουλειά σου.

  

Ποιά είναι η στάση σου απέναντι στην πολιτική;

Δεν είναι κάτι που δε με αφορά και δε θα έπρεπε να είναι έτσι. Πρέπει να μας αφορά η πολιτική. Έχει μερίδιο στη ζωή μου όσο χρειάζεται ώστε να μην είναι πλέον νοσηρό όλο αυτό. Προσπαθώ να ενημερώνομαι όσο μπορώ, έχω τις απόψεις μου, τις ιδεολογίες μου, αλλά μέχρι εκεί.

Παύλο, πού διαθέτεις τον ελεύθερό σου χρόνο;

Μπορεί να ακουστεί κάπως αυτό, αλλά πραγματικά στην τέχνη μου. Στον ελεύθερό μου χρόνο θα προτιμήσω να πάω να δω μία ταινία, μία παράσταση που παίζει κάποιος που θέλω να δω. Να δω κάτι στο ίντερνετ σχετικά με κάποιον ηθοποιό που εκτιμώ την δουλειά του, κάποια συνέντευξη του, κάτι που έχει κάνει. Καταναλώνω πολύ από τον προσωπικό μου ελεύθερο χρόνο στο κομμάτι της τέχνης μου. Γιατί είναι και ένα επάγγελμα το οποίο δεν έχει ωράριο, όπως είπα και πριν, δεν έχει ταβάνι, εξελίσσεσαι καθημερινά, στο χέρι σου είναι να βελτιώνεις πράγματα στην υποκριτική σου, στη μόρφωσή σου. Είσαι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο δουλεύοντας σε αυτή την κατεύθυνση, αν θες να κάνεις κάτι ουσιαστικό στο χώρο. Πέρα από αυτό, αθλούμαι ακόμα, συνεχίζω να παίζω ποδόσφαιρο, στην ομάδα του Σ.Ε.Η πλέον, που είναι η ομάδα του σωματείου των ηθοποιών. Κάνω βόλτες, παρατηρώ, ακούω μουσική.

Τι μουσική ακούς;

Δεν είμαι απόλυτος. Ακούω σχεδόν τα πάντα, από ρεμπέτικα μέχρι Hip-hop. Δεν έχω ένα αγαπημένο είδος μουσικής. Γιατί θεωρώ ότι όλες οι τέχνες είναι μια διαφορετική μορφή γλώσσας, επομένως δε μπορώ να πω ότι το σ'αγαπώ του Μητροπάνου είναι καλύτερο από το σ'αγαπώ των Placebo. Είναι μία άλλη γλώσσα, επομένως δεν απορρίπτω κάποια γλώσσα. Ανάλογα τη διάθεση, την ψυχολογία μου, την παρέα, τις συνθήκες θα ακούσω κάτι που μου ταιριάζει. Η μουσική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Πάντα, και όταν διαβάζω και όταν έγραφα το έργο "Θάρρος ή Αλήθεια;", υπήρχε μουσική υπόκρουση.
Με εμπνέει. Επίσης, γράφω κατά καιρούς στίχους για τραγούδια, κάτι που είναι πολύ πιθανό να με απασχολήσει στο μέλλον πιο σοβαρά.

Υπάρχει κάτι που σε χαλάει στην Ελλάδα του 2019;

Ό,τι έχει να κάνει με την ακρότητα. Δεν την αποδέχομαι στη ζωή μου την ακρότητα, δε με αντιπροσωπεύει και δυστυχώς βλέπω ότι στις μέρες μας καλά κρατεί. Πάσης φύσεως. Επίσης, το γεγονός ότι τα social media έχουν αποκτήσει μία φοβερή δύναμη στη ζωή μας. Πλέον τα social media κάνουν κουμάντο και έχουμε χάσει λίγο τη μπάλα. Νομίζω ότι πρέπει να επιστρέψουμε λίγο στα ανθρώπινα στοιχεία μας και ιδανικά και να δούμε ότι το καλό του διπλανού είναι και δικό μας. Πρέπει να είμαστε λίγο πιο συλλογικοί, πιο ομαδικοί παίκτες και να μην κοιτάμε μόνο το τομάρι μας, γιατί δυστυχώς έτσι γίνεται ως επι το πλείστον.

Παύλο θα μου πεις ένα μεγάλο όνειρο που έχεις;

Το μεγαλύτερο όνειρο που έχω είναι να μπορέσω κάποια στιγμή να κάνω δουλειές και στο εξωτερικό. Να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου προς Αμερική, γιατί όπως είπα έχω έναν έρωτα με τον κινηματογράφο και θεωρώ ότι η μέκκα του κινηματογράφου είναι η Αμερική, οπότε με ενδιαφέρει αυτή η προοπτική. Τώρα, αν τελικά θα συμβεί ή δε θα συμβεί και με ποιο τρόπο, κανείς δεν ξέρει. Όλα είναι πιθανά. Θεωρώ ότι στην εποχή μας έχουν ανοίξει αρκετά οι ορίζοντες για να μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Πλέον αρκετοί Έλληνες φεύγουν στο εξωτερικό και κάνουν πράγματα, έχει ανοίξει μία πόρτα προς Αμερική και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Σε άλλες εποχές το να έλεγες κάτι τέτοιο ήταν κάπως, δε συνέβαινε. Παρόλ'αυτά πέφτουν στην αντίληψη μου πολύ σημαντικές δουλειές στα ελληνικά εδάφη κάτι το οποίο είναι πολύ αισιόδοξο. Δηλαδή ταινίες όπως το "Έτερος εγώ" δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις αμερικανικές παραγωγές, το είδα κι έμεινα άφωνος. Ή η "ΤΖΑΜΑΪΚΑ" που συμμετείχα σε σκηνοθεσία Ανδρέα Μορφονιού, που σάρωσε τα βραβεία στο εξωτερικό. Ήταν χαρά μου και τιμή μου που ήμουν κομμάτι ενός τέτοιου project. Μιλάμε για εξαιρετική δουλειά.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Δε μπαίνω στη διαδικασία να με φανταστώ. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θέλω να υπάρχω σε δέκα χρόνια. Άμα έχουμε την υγεία μας όλα τα άλλα είναι διαχειρίσημα. Πολλές φορές λέμε χρόνια πολλά, να έχουμε την υγεία μας, έχει γίνει πλέον ατάκα καθημερινότητας και τυπικότητας, δεν το εννοούμε. Αλλά όταν συμβαίνει κάτι σε σένα ή σε ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, τότε καταλαβαίνεις ότι όλα τα άλλα είναι τρίχες. Αν έχουμε την υγεία μας και τη δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας, ούτε χρήματα, ούτε καριέρες. Επομένως, ευελπιστώ να είμαι καλά, να είμαι ευτυχισμένος με ό,τι κάνω και να έχω ανθρώπους γύρω μου που θα αγαπώ και θα με αγαπούν.

Κάτι αστείο που σου έχει συμβεί επί σκηνής;

Χμμ… Πολλά απρόοπτα συμβαίνουν κατά καιρούς στις παραστάσεις κι αυτό κάνει το θέατρο να χει αυτήν την άγρια ομορφιά, είναι ζωντανός οργανισμός.
Ένα που μου έρχεται στο μυαλό ήταν σε παράσταση που συνάδελφος και φίλος  είπε μια ατάκα που ηχητικά έμοιαζε με την σωστή, αλλά νοηματικά ήταν τελείως άσχετη. Εγώ είμαι πλάτη στο κοινό και βλέπω μπροστά μου τον άλλο ηθοποιό πως αντιδράει σ΄αυτό και μας πιάσαν τα γέλια (φυσικά με τρόπο που να μην γίνουμε αντιληπτοί) και σαν να μην φτάνει αυτό μετά από λίγο ξανα κάνει το ίδιο λάθος και μας γονάτισε.

Θυμάσαι την πρώτη σου φορά στο θέατρο ή στην τηλεόραση; Πώς αισθάνθηκες;

Η πρώτη μου συμμετοχή σε παράσταση ήταν όταν ήμουν ακόμα στο πρώτο έτος. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα που κατάφερα κατευθείαν να μπω στη δουλειά.
Είχα συμμετάσχει στην παράσταση "Ο ουρανός κατακόκκινος - σε εσάς που με ακούτε" σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Χατζή και πρωταγωνιστούσε στο μονόλογο η Λυδία Κονιόρδου. Εγώ ήμουν στο χορό όπου συνεργάστηκα με την καθηγήτρια μου Χριστίνα Βασιλοπούλου. Πολλές στιγμές γέλιου, αλλά και εξαιρετικά χρήσιμες συμβουλές. Είχε έναν καταπληκτικό τρόπο να σου περάσει αυτό που ήθελε και της χρωστάω πολλά. Όμως, γενικά ως συμμετοχή στην παράσταση εμείς ο χορός ήμασταν στον εξωτερικό χώρο και δεν είχαμε αλληλεπίδραση με την ηθοποιό. Οπότε θα σου μιλήσω για την πρώτη φορά που έπαιξα σε μία παράσταση στο Ηρώδειο και ήμουν εγώ με μία χορεύτρια που ανοίγαμε την παράσταση μπαίνοντας σε slow motion και μετά στεκόμασταν σε μία περίεργη πόζα όντας αγάλματα. Οπότε βλέποντας σιγά σιγά να ανοίγεται ο χώρος μπροστά σου και να βλέπεις όλο αυτόν τον κόσμο αισθανόσουν δέος. Μπορούσα μέχρι τώρα να κάθομαι εκεί, ήταν απίστευτη, μαγική αίσθηση. Όπως επίσης η πρώτη μου ταινία, η "ΤΖΑΜΑΪΚΑ", ήταν μοναδικά τα συναισθήματα, την είδα τέσσερις φορές. Και φυσικά άλλη μία σημαντική δουλειά που έχω κάνει, ο "Χαρτοπόλεμος", που παίξαμε για τρίτη χρονιά φέτος στο θέατρο Γκλόρια Μικρό. Βγαίνω και κάθε φορά νιώθω ότι έχει ανοίξει το στέρνο μου και ξεχύνεται από μέσα μου η ευτυχία. Νιώθω ευλογημένος που αποτελώ μέρος αυτής της δουλειάς. Πάει πάρα πολύ καλά, ο κόσμος την έχει αγκαλιάσει και την επικοινωνεί. Είναι ένα έργο σε συγγραφή του Βαγγέλη Ρωμνιού, τον οποίο δυστυχώς χάσαμε πριν περίπου έναν χρόνο, με επιμέλεια κειμένου του Γιώργη Τσουρή και σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη. Αν με ρωτήσει κάποιος «Τι σ'αρέσει να κάνεις; Κωμωδία ή δράμα;» θα του απαντούσα μ'αρέσει να κάνω Χαρτοπόλεμο, γιατί ο Χαρτοπόλεμος σαν είδος δεν είναι μονοδιάστατος. Είναι ένα κοινωνικοπολιτικό κωμικοτραγικό θρίλερ, τα συνδυάζει όλα σε ένα ρεαλιστικό επίπεδο και πλαίσιο που με αντιπροσωπεύει ως ηθοποιό.

Θες να μου μιλήσεις για το "Θάρρος ή αλήθεια";

Το "Θάρρος ή Αλήθεια;" είναι ένα έργο σε ιδέα δική μου το οποίο γράψαμε στην συνέχεια και σκηνοθετήσαμε μαζί με την αδερφή μου, την Chris Πιέρρο και αποτελεί την πρώτη μου παραγωγή. Ήθελα να κάνω κάτι, με ενδιέφερε να δοκιμάσω τις δυνατότητές μου στο κομμάτι της σκηνοθεσίας και μου ήρθε αυτή η ιδέα, την  οποία αναπτύξαμε μαζί. Στην αρχή ήταν να το πάμε σε κάποιο διαγωνιστικό φεστιβάλ, μετά όμως παραέγινε καλό οπότε αποφάσισα να το επιχειρήσω με όλα το κομφόρ ως κανονική παραγωγή σε κάποιο θέατρο . Πήγε ανέλπιστα καλά, καταφέραμε στο θέατρο Αλκμήνη να κάνουμε και κάποια sold out αλλά και να το δουν πολλοί συνάδελφοι, οι οποίοι προς μεγάλη μας χαρά μας επικοινώνησαν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά σχόλια. Όταν είχα πάρει την απόφαση να το κάνω φοβήθηκα ότι μπορεί κάποιος να το έβλεπε με κακό μάτι, του τύπου "Α, ο πιτσιρικάς την είδε σκηνοθέτης" και τα σχετικά, αλλά δεν ένιωσα καθόλου έτσι, την αγκάλιασαν την παράσταση. Σίγουρα αντιμετωπίσαμε δυσκολίες ,γιατί για να κάνεις μία δική σου δουλειά δεν είναι ιδανικές οι συνθήκες στην Ελλάδα του σήμερα. Παρόλ'αυτά δεν μετάνιωσα που το ρίσκαρα, πήρα πάρα πολλά πράγματα από όλο αυτό το εγχείρημα και θεωρώ ότι αν βρεθούν πιο ευνοϊκές συνθήκες, θα ξανά ανέβει. Από τη δική μας την πλευρά και του θεάτρου υπήρχε τέτοια διάθεση.

Πες μου κάτι για το θάρρος και την αλήθεια γενικά...

Στο παιχνίδι είμαι αυτός που πάντα επιλέγει το θάρρος, το βρίσκω πιο fun. Θεωρώ όμως, ότι το μεγαλύτερο θάρρος είναι να μπορείς να πεις την αλήθεια. Δυστυχώς ο κόσμος δεν συνηθίζει να επιλέγει την αλήθεια στην ζωή του. Είμαι άνθρωπος που το κάνει κι αυτό ξαφνιάζει τον κόσμο, ίσως και να τον στρεσάρει.

Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση