Τελικά πρέπει να ξέρουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον για να είμαστε ευτυχισμένοι; Ένα ερώτημα που θα απασχολήσει όσους δουν "Το Δείπνο", την παράσταση στην οποία παίζει ο Στέλιος Μάινας. Εγώ συνάντησα το Στέλιο. Μιλήσαμε για τα λεγόμενα οικογενειακά μυστικά, τη συγγραφική του απόπειρα και άλλα πολλά.
Κύριε Μάινα, αν σας ζητούσα να συστηθείτε μόνος σας, τι θα μου λέγατε για εσάς;
Όσο μεγαλώνεις, δυσκολεύει ο τρόπος που μπορείς να συστηθείς κάπου γιατί τα πράγματα απλοποιούνται και συγχρόνως γίνονται και πιο σύνθετα. Υπάρχει αυτή η αντιφατικότητα. Δεν έχεις ακριβώς συνείδηση αυτού που είσαι. Εμπεριστατωμένα όμως, μπορώ να συστηθώ μόνο ως ένας υπηρέτης της δουλειάς μου, της τέχνης μου. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο έντιμος υποστηρικτής της δουλειάς μου.
Θέλετε να μου πείτε λίγα λόγια για "Το Δείπνο";
"Το Δείπνο" είναι ένα έργο που βάζει το ηθικό ερώτημα για το ποια είναι η πραγματική ευθύνη των παιδιών και των γονιών τους. Ποια είναι η ευθύνη μιας κοινωνίας που μεγαλώνει και κατασκευάζει ενόχους και παιδιά.
Στην παράσταση ακούσαμε πάρα πολλές φορές τη φράση "Δε χρειάζεται να ξέρουμε ο ένας για τον άλλον τα πάντα για να είμαστε ευτυχισμένοι". Θέλω να μου σχολιάσετε αυτή τη φράση και να μου πείτε εσείς προσωπικά πως ορίζετε την ευτυχία.
Υπάρχουν τα λεγόμενο οικογενειακά μυστικά. Τα οικογενειακά μυστικά στις ευρωπαϊκές κοινωνικές και ιδιαίτερα στις κοινωνίες της κεντρικής Ευρώπης, τις καλβινιστικές, εμείς δεν είμαστε καλβινιστική κοινωνία, είναι ιερά. Δηλαδή ακόμα και μέσα στην οικογένεια, τα μυστικά που μπορεί να έχει μία κόρη από τη μητέρα της, ένας πατέρας από το γιό του ή τη γυναίκα του, δεν είναι απλώς σεβαστά, είναι απαράβατα. Κι αυτό διότι η ιδιωτικότητα είναι μη παραβιάσιμη και το αξίωμα "δε χρειάζεται να ξέρεις τα πάντα για τον άλλον για να είσαι ευτυχισμένος", είναι ένα μοτίβο ευρωπαϊκό το οποίο παραπέμπει στο "ο καθένας να κάνει τη δουλειά του για να είμαστε όλοι ήσυχοι". Για μένα, η προσωπική ευτυχία είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου.
Κύριε Μάινα, το 2010 κάνατε την πρώτη σας συγγραφική απόπειρα με το βιβλίο "Τα φαινόμενα απατούν". Θέλετε να μου πείτε πώς προέκυψε αυτό;
"Τα φαινόμενα απατούν" είναι μία σειρά διηγημάτων. Πριν από χρόνια είχα μία Κυριακάτικη εκπομπή στο ραδιόφωνο, στη Μελωδία. Η εκπομπή λεγόταν "Εμείς του '60 οι εκδρομείς". Ήταν μία εκπομπή που χρειαζόταν κείμενα. Ξεκίνησα λοιπόν από εκεί να γράφω κείμενα. Την επόμενη χρονιά και για δύο χρονιές περίπου έγραφα κάποια κείμενα και ένα μικρό διήγημα στο περιοδικό Homme της τότε Ημερησίας. Έτσι από αυτή την συνεργασία προέκυψαν κάποια διηγήματα, μαζί με άλλα που έγραψα, συγκεκριμένα για τις εκδόσεις Καστανιώτη. Τα έβγαλα όλα μαζί το 2010 με τον ενιαίο τίτλο "Τα φαινόμενα απατούν". Έκτοτε, από το 2012, και μετά επιχειρώ να γράψω ένα μυθιστόρημα το οποίο πάει προς το τέλος του. Ευελπιστώ λοιπόν τώρα, να βγω με ένα μυθιστόρημα στις εκδόσεις.
Κύριε Μάινα, με τι ματιά παρακολουθήσατε το μαύρο στο Mega;
Πρώτα απ'όλα η ενημέρωση, τα ενημερωτικά κανάλια, ένα μέσο γενικότερα, όχι μόνο ένα κανάλι, είναι μία πόρτα στη Δημοκρατία. Η ενημέρωση γενικότερα είναι Δημοκρατία. Προάγει Δημοκρατία. Ακόμα κι όταν διαφωνείς με κάτι, αυτό με το οποίο διαφωνείς εσύ, κάποιος άλλος συμφωνεί. Όπως και να 'χει λοιπόν, το να πέσει μαύρο σε ένα μέσο είναι πραγματικό πλήγμα για τη Δημοκρατία. Φυσικά δεν το είδα με καθόλου καλό μάτι. Ο πλουραλισμός είναι απαραίτητο συστατικό της Δημοκρατίας. Όσες περισσότερες φωνές συνυπάρχουν, τόσο πιο απλωμένη και διαμοιρασμένη είναι η κοινή γνώμη. Κι έτσι η Δημοκρατία ευημερεί περισσότερο, είναι πιο υγιής. Το Mega ήταν ένα ιστορικό κανάλι, το οποίο έχει προσφέρει πάρα πολλά και στην ενημέρωση αλλά και στην ψυχαγωγία. Διότι η ψυχαγωγία είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για τους ανθρώπους που δεν μπορούν, που δεν έχουν τη δυνατότητα και τα μέσα να βγουν έξω και να πληρώσουν για τη διασκέδασή τους. Κανάλια λοιπόν που προσφέρουν διασκέδαση, ντόπια διασκέδαση, γιατί οι παραγωγές του Mega ήταν ελληνικές, κι αυτό έχει μεγάλη σημασία, ήταν και για εμάς τους καλλιτέχνες μία εργασιακή διέξοδος, αξιοπρεπέστατη και ενός επιπέδου υψηλού, αλλά και για τους θεατές μία διέξοδος, αφού δεν είχαν να πληρώσουν για τη διασκέδασή τους.
Πώς ορίζετε το χιούμορ;
Το χιούμορ είναι η διαστρεβλωμένη και πλάγια ματιά στα γεγονότα. Το χιούμορ είναι η εκθρόνιση της σοβαροφάνειας. Το χιούμορ είναι μία πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση. Είναι απαραίτητο στη ζωή μας. Είναι απαραίτητο γενικότερα. Γιατί δεν είναι απλά ένα συνοδευτικό. Αντίθετα, είναι βασικό συστατικό μιας κριτικής. Είναι ένας άλλος τρόπος κριτικής για τον εαυτό μας, αλλά και κριτικής προς τους άλλους. Είναι ένα μέσο ευγενούς κριτικής.
Τρία πράγματα στα οποία ο Στέλιος λέει "ναι" και τρία πράγματα στα οποία ο Στέλιος λέει "όχι";
Λέω ναι στην ποιότητα στα πράγματα, ναι στην ιδιωτικότητα των πραγμάτων της ζωής μας, ναι στην ηρεμία. Λέω όχι στις φωνασκίες, όχι στους εντυπωσιασμούς, όχι στον διαμοιρασμό και στο σκόρπισμα των ανθρώπων. Ναι στη συγκέντρωση των ανθρώπων, όχι στο σκόρπισμά τους.
Στο τέλος της ημέρας τι είναι αυτό που μένει από τη δουλειά σας;
Μετά το τέλος της δουλειάς σου, δε μένουν πολλά πράγματα. Μένει μόνο το αν κάνεις καλά τη δουλειά σου. Μία μικρή ικανοποίηση ότι έχεις κάνει το χρέος σου. Ότι αξίζει τον κόπο. Εμείς οι ηθοποιοί είμαστε πολύ τυχεροί που κάνουμε αυτή τη δουλειά, ακριβώς γιατί προσφέρουμε κάτι στον κόσμο. Διασκέδαση, ψυχαγωγία, συντροφικότητα και διδασκαλία. Όλα αυτά εμπεριέχονται μες στη δουλειά μας και είναι πολύ μεγάλη τύχη για κάποιον να κάνει αυτή τη δουλειά γιατί συναλλάσσεται με τον κόσμο.
Θέλω να κλείσουμε τη συνέντευξη με ένα δικό σας μήνυμα.
Το μήνυμά μου γενικότερα είναι ότι οι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι νέοι έχουν δικαίωμα και υποχρέωση στον εαυτό τους να χτίζουν από την αρχή τα όνειρά τους χωρίς να ρωτάνε κανέναν. Οι νέοι λοιπόν και όχι μόνο, πρέπει και μπορούν να έχουν το δικαίωμα να φτιάξουν τον δικό τους καινούργιο κόσμο.
Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου