Η ερμηνεία του, καθηλωτική. Αληθινός, παθιασμένος και παραστατικός, με μία μοναδική χροιά στη φωνή του. Ο Χρήστος Λιακόπουλος έγραψε και σκηνοθέτησε τον Αυτοκράτορα Αδριανό. Το βράδυ της Κυριακής βρέθηκα στο θέατρο Αλκμήνη όπου έκανε πρεμιέρα για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά. Αφού είδα την παράσταση και θαύμασα το ταλέντο του, του ζήτησα να κάνουμε μία μικρή ανταλλαγή σκέψεων και απόψεων. Ίσως να ήταν και κατάθεση ψυχής...
Χρήστο, θέλεις να μου πεις λίγα λόγια για σένα;
Θα έλεγα ότι είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει η τελειότητα, όσο δύσκολο και ανέφικτο κι αν είναι αυτό. Τελειομανής, που προσπαθεί συνεχώς για το καλύτερο και πολλές φορές στην προσπάθεια για το καλύτερο καταστρέφει το καλό. Πειθαρχημένος, τελειομανής, εμμονικός, παθιασμένος, ειλικρινής, δίκαιος. Εξοργίζομαι με την αγένεια, το θράσος, την αδιαφορία του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, τα ψέματα και τα δήθεν.
Χρήστο, τι σε ώθησε στο να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Μου άρεσε από μικρός. Στην προσπάθεια να βρω τον εαυτό μου, παρατηρούσα τους γύρω μου και πολλές φορές υιοθετούσα τις συμπεριφορές τους, υποδυόμουν ρόλους για να δω πως θα νιώσω. Είχα ήδη ανοίξει την κερκόπορτα στην υποκριτική. Συζητούσα με τους ανθρώπους για να καταλάβω πως σκέφτονται, γιατί κάνουν αυτό που κάνουν, τι θέλουν, πως νιώθουν απέναντι σε διάφορες καταστάσεις. Κι αυτό συνεχίστηκε και αργότερα. Έπειτα, θυμάμαι ότι πήγαινα στον κινηματογράφο και ταυτιζόμουν πολύ με τους ήρωες, ζούσα κι εγώ μαζί τους, μου άρεσε πάρα πολύ. Ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική αλλά στην αρχή ντρεπόμουν. Δεν είχα και κάποια υποστήριξη, πήγαινα μόνος μου να βρω ποιος είμαι και τι κάνω. Κάποια στιγμή το έφερε έτσι η μοίρα και αποφάσισα να κάνω αυτό το πράγμα, το οποίο με βοήθησε πολύ και με έχει κάνει καλύτερο και πιο ελεύθερο άνθρωπο. Νομίζω ότι έγινα ηθοποιός για να απελευθερωθώ και να γίνω καλύτερος.
Πώς αποφάσισες να γράψεις τον Αυτοκράτορα Αδριανό;
Κάποια στιγμή, με είχε καλέσει ο διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου, με αφορμή την έκθεση κάποιων ρωμαϊκών νομισμάτων της εποχής του Αδριανού στο κοινό, να διαβάσω αποσπάσματα από ένα εκτενές ποίημα του Fernando Pessoa που ονομάζεται "Αντίνοος" και αφορούσε τη σχέση των δύο αυτών ανδρών, του Αδριανού και του Αντίνοου. Ενθουσιάστηκε ο κόσμος, ενθουσιάστηκα και εγώ. Μου πρότειναν να διαβάσω ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που αφορούσε τον Αδριανό. Κάποια στιγμή που αποφάσισα να κάνω μία παράσταση που θα είχε την σφραγίδα μου, που θα ήμουν αποκλειστικά υπεύθυνος εγώ, έψαχνα να βρω ένα έργο που θα με εντυπωσιάσει. Δεν είχα βρει ολιγοπρόσωπο έργο. Θυμήθηκα λοιπόν εκείνη τη βραδιά και άρχισα να διαβάζω για τον Αδριανό. Αισθάνθηκα συνάφεια μαζί του. Εντόπισα πολλά κοινά σημεία στον τρόπο θέασης του κόσμου και έτσι αποφάσισα να γράψω έναν μονόλογο γι'αυτόν.
Είδαμε ότι κεντρικός άξονας του έργου είναι ο άνθρωπος ο οποίος προσπαθεί, κάνει πάρα πολλά για να αποδείξει ότι καταφέρνει πράγματα, τόσο στον ίδιο του τον εαυτό όσο και στους γύρω του, με βασική ανάγκη όμως να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Τι είναι πιο δύσκολο Χρήστο; Να αγαπήσεις ή να αγαπηθείς;
Και τα δύο. Αναλόγως την περίπτωση. Σίγουρα κάποιος που δεν έχει μάθει να αγαπάει, δεν μπορεί και να αγαπηθεί. Εξαιρέσεις θα υπάρχουν. Αναμφίβολα, κάποιος που δεν έχει μεγαλώσει με αγάπη δεν μπορεί να αγαπήσει. Η αλήθεια είναι, πως το καθένα έχει τη δυσκολία του. Το ιδανικό είναι να υπάρχει αμοιβαιότητα. Και να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
Χρήστο, ταυτίζεσαι με τον ήρωα;
Απόλυτα. Νομίζω ότι είμαι εγώ. Ή ότι είμαι μετενσάρκωση ή ότι σιγά σιγά πήγα προς αυτόν. Είδα μεγάλη συνάφεια ως προς τη θέαση του κόσμου και τον πλησίασα ακόμη περισσότερο. Προς τα πράγματα δηλαδή που θα ήθελα να πω εγώ και τελικά τα λέω διαμέσου του Αυτοκράτορα Αδριανού, ενός ανθρώπου σημαντικού στην ιστορία. Ένας από τους πέντε καλούς αυτοκράτορες, φιλειρηνιστής, φιλάνθρωπος, λάτρης του αρχαίου ελληνικού πνεύματος που έχει μιά μαγική, πολυτάραχη και πολυδαίδαλη ζωή.
Ακούσαμε σε ένα απόσπασμα της παράστασης ότι οι Έλληνες παρά τις καταστροφές συνέχιζαν να ζουν ως ένας λαός με θάρρος. Πιστεύεις ότι ακόμα και τώρα οι Έλληνες ζουν με θάρρος;
Νομίζω πως όχι. Λόγω του τρόπου που έχουν καθοδηγήσει τον κόσμο, αισθάνομαι ότι έχουν χαθεί πολλά πράγματα μεγάλης αξίας. Βλέπω ότι έχει χαθεί ο σεβασμός του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Ίσως είναι παγκόσμιο φαινόμενο, αλλά σε εμάς το βλέπω έντονα ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Παλιά οι άνθρωποι είχαν περάσει από τετρακόσια χρόνια τουρκοκρατίας, έγινε επανάσταση το '21, μετά έγινε ο πρώτος Βαλκανικός πόλεμος, ακολούθησε ο δεύτερος, η Μικρασιατική καταστροφή, ο Α' Παγκόσμιος πόλεμος, ο Β' Παγκόσμιος και ο εμφύλιος. Με άλλα λόγια, οι συνεχείς θάνατοι, οι σκοτωμοί, η μεγάλη δυστυχία προσγειώνουν τον άνθρωπο. Τις τελευταίες δεκαετίες περάσαμε μία πλαστή ευμάρεια όπου όλα ήταν καλά και που το πιο σημαντικό, όχι βέβαια για όλους, είναι το πως θα προβάλλεις τον εαυτό σου. Να χαλάς πολλά χρήματα για να προβάλλεσαι με τον τρόπο διακοπών ή διασκέδασης. Και ξαφνικά ήρθε μία κρίση, η οποία ήταν αναμενόμενο να έρθει, γιατί είχαν φουσκώσει τά πράγματα. Όταν συνέβη αυτό, απογυμνώθηκαν όλα. Ο κόσμος σοκαρίστηκε, αλλά σε τέτοιο βαθμό όπου αρκετοί αυτοκτονούσαν. Δηλαδή, έχασες για παράδειγμα μία επιχείρηση και επειδή δεν μπορείς να έχεις πια το πρόσωπο που είχες στην κοινωνία αυτοκτονείς; Όμως η ζωή του ανθρώπου δεν είναι πιο σημαντική από αυτό; Έχει χαθεί λοιπόν και το θάρρος και η σοφία και το ενδιαφέρον του ενός προς τον άλλον. Ίσως αυτή η κρίση ήταν και είναι μία ευκαιρία να γνωριστούμε περισσότερο μεταξύ μας, να ενωθούμε, να αγαπηθούμε και να βοηθήσει ο ένας τον άλλον. Μπορεί να ακούγεται ουτοπικό αυτό που σου λέω, αλλά προς τα εκεί είναι το ιδανικό να πάει.
Χρήστο, θα αφήσεις ένα μήνυμα σε όσους διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη;
Να είναι ευτυχείς, να έχουν αγάπη, να την αναζητούν, να τη δίνουν και να μην το βάζουν ποτέ κάτω. Όπως λέω και στο έργο μία ατάκα, που ένας Έλληνας δάσκαλος λέει στον Αδριανό, "Μην εγκαταλείπεις ποτέ τις προσπάθειες, οι δυσκολίες και τα εμπόδια έρχονται για να μας δυναμώσουν". Όπως είχε πει και ο Νίτσε "Ό,τι δε με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό". Αν αποφεύγουμε τις δυσκολίες γινόμαστε μαλθακοί, φοβισμένοι και κλεινόμαστε στο καβούκι μας. Δεν διεκδικούμε ποτέ τίποτα και δεν κερδίζουμε ποτέ τίποτα. Αν αποφασίσουμε να εκτεθούμε, σίγουρα θα υπάρξουν δυσκολίες και αντιξοότητες, αλλά σιγά σιγά αυτά ξεπερνιούνται και γινόμαστε πιο σοφοί, πιο ικανοί και μπορούμε να πετύχουμε αυτά που θέλουμε καλύτερα.
Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση
Φωτογραφίες: Τζένη Κουκίδου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου