Βρίσκομαι στο Faust. Έχω παρακολουθήσει τη "Σονάτα του σεληνόφωτος" του Γιάννη Ρίτσου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Πακάκη. Πρωταγωνστές σε αυτό το εγχείρημα του Σταμάτη είναι η Μαρία Τζανουκάκη και ο Τάσος Χρυσόπουλος. Δυνατή σκηνοθεσία με δυνατές ερμηνείες. Όπως καταλάβατε, είχα να ρωτήσω και τους τρεις διάφορα πράγματα για αυτή τους την προσπάθεια και συνεργασία...
Σταμάτη, πώς αποφάσισες να σκηνοθετήσεις τη ‘’Σονάτα του σεληνόφωτος’’;
Ήταν μία αγάπη χρόνων αυτό το κείμενο. Το είχα σκηνοθετήσει ήδη στην εφηβεία μου διαβάζοντάς το, για πρώτη φορά. Είναι ένα ποίημα που με έχει βάλει στη διαδικασία να σκεφτώ, να κάνω μια βουτιά στην καρδιά και στο μυαλό μου. Ήταν το πρώτο κείμενο μέσα από το οποίο ήρθα σε επαφή με έννοιες όπως ο χρόνος, η απώλεια, η πίστη, η καθοδηγούμενη πορεία μας και τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Έτσι θέλησα να εκπληρώσω ένα όνειρό μου σκηνοθετώντας κανονικά, και όχι στο εφηβικό πια μυαλό μου, τη ‘’Σονάτα του Σεληνόφωτος’’ του Γιάννη Ρίτσου. Την περασμένη χρονιά ξεκίνησα να το οργανώνω. Απευθύνθηκα αμέσως στη Μαρία Τζανουκάκη. Ήθελα να είναι εκείνη η Γυναίκα με τα Μαύρα.
Συνάντησες δυσκολίες μέχρι να φτάσεις στο τελικό αποτέλεσμα; Κι αν ναι, ξεπεράστηκαν γρήγορα;
Αισθάνομαι τυχερός διότι δεν αντιμετώπισα κάποια δυσκολία που να είναι άξια αναφοράς. Θα έλεγα πως δεν αντιμετώπισα καμία δυσκολία αλλά ίσως ακουστεί περίεργα. Είμαι μεθοδικός, συνεπής και ξέρω τι θέλω. Μελετάω πολλές ώρες μόνος μου πριν βρεθώ με συνεργάτες μου και πάντα έχω πλάνο του τι θα γίνει. Ευτυχώς όλα λειτουργούν σωστά. Εδώ οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συνεργάτες μου διότι χωρίς εκείνους δε θα είχε βγει αυτό το αποτέλεσμα.
Τι συναισθήματα εισπράττεις από όσους το έχουν δει μέχρι τώρα;
Είμαστε ακόμη στην αρχή αλλά τόσο οι κριτικές των δημοσιογράφων και κριτικών αλλά και του κοινού το μόνο που με κάνουν να αισθανθώ είναι χαρά. Φουσκώνω από υπερηφάνεια. Στις παραστάσεις κάθομαι πάντα τελευταία σειρά για να βλέπω τι γίνεται στο κοινό. Για μία ώρα που διαρκεί η παράσταση το θέατρο σχεδόν δεν αναπνέει. Όλοι οι θεατές παρακολουθούν χωρίς να κουνιούνται ή να βλέπουν κινητά την παράσταση. Ο σωστός ρυθμός της παράστασης, το εικαστικό αποτέλεσμα, οι γρήγορες εναλλαγές σκηνών και φυσικά οι δύο υπερταλαντούχοι ηθοποιοί μου κρατάνε το ενδιαφέρον του κοινού από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο. Ένα άλλο γεγονός που με χαροποιεί είναι πως όλοι βλέπουν στο πρόσωπο της Γυναίκας με τα Μαύρα κάποια γυναίκα του συγγενικού τους κύκλου, κλαίνε, συγκινούνται και βιώνουν την παράσταση με ιδιαίτερο τρόπο. Τέλος, δέχομαι μηνύματα στο facebook από γνωστούς και αγνώστους οι οποίοι μετά την παράσταση ανέτρεξαν σε αναλύσεις κειμένου και μελέτες. Αν έστω κι ένας θεατής φύγει ένα ‘τσικ’ πιο γεμάτος για μένα είναι μία νίκη, πόσο μάλλον όταν ο αριθμός αυτός είναι πολύ μεγαλύτερος!
Κυρία Τζανουκάκη, πείτε μου λίγα λόγια για το ρόλο σας.
Πρόκειται για την ιστορία μιας ηλικιωμένης μοναχικής γυναίκας, παραιτημένης και το πιο τραγικό είναι ότι την έχει εγκαταλείψει και ο ίδιος της ο εαυτός. Αυτή η γυναίκα μιλά μόνο για τις αναμνήσεις της και αυτό από την αρχή μας κάνει ξεκάθαρο ότι το πρόσωπο αυτό έχει παρελθόν αλλά… δεν έχει μέλλον..
Συναντήσατε δυσκολίες στην προσέγγισή του;
Το κείμενο του Ρίτσου είναι υπερρεαλιστικό και πυκνό κυρίως σε εικόνες.
Η δυσκολία για τον ηθοποιό έγκειται στη δημιουργία και στην απεικόνισή τους έτσι ώστε να γίνει το κείμενο αντιληπτό από τον θεατή.
Όπως γνωρίζουμε, στο ποίημα αυτό του Ρίτσου υπάρχει ως κεντρική έννοια ο χρόνος. Και σε αυτό το σημείο κράτησα τη φράση που λέει η γυναίκα στο νέο "Άφησέ με να έρθω μαζί σου". Θέλει να ξεφύγει από τη φθορά που αναπόφευκτα φέρνει ο χρόνος; Και παρακάτω βλέπουμε πως μάλλον έχει ακόμη διάθεση για ζωή αφού πάλι απευθυνόμενη στο νέο λέει "Έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις. Αυτό με βεβαιώνει πως δεν λείπω".
Η Γυναίκα με τα μαύρα θέλει να ξεφύγει από το «τσακισμένο σπίτι» της και τις κατακερματισμένες της αναμνήσεις αλλά δεν το τολμά. Ζητά από το Νέο να την «αφήσει να πάει μαζί του» ,αλλά όταν φτάνει αυτή η στιγμή δεν φεύγει. Ίσως το επαναλαμβάνει τακτικά για να πιστέψει η ίδια ότι προσπάθησε.
Κύριε Χρυσόπουλε, μιλήστε μου για το ρόλο σας. Συμμετέχετε τόσο ως αφηγητής, όσο και κινησιολογικά. Σας δυσκόλεψε το γεγονός ότι έπρεπε να παίξετε έναν ρόλο που υπάρχει κυρίως μέσα από κινήσεις και λιγότερο με λόγια;
Γειά σας! Ναι συμμετέχω ως αφηγητής στην έναρξη και στο τέλος της παράστασης και στο ενδιάμεσο ως βουβός ρόλος όπου περνάω από διάφορες μορφές σε σχέση με την εξομολόγηση της γυναίκας με τα μαύρα. Ο εραστής που δεν τόλμησε να ερθει σε επαφή, η ζωή που δεν έζησε, ο Θανατος που καραδοκεί να την πάρει μαζί του, η εξουσία που της είχε επιβάλει τα πρέπει και τα μη. Στην αρχή αντιμετώπισα δυσκολίες γιατί για μένα ήταν κάτι πρωτόγνωρο το να υπάρχω πάνω στην σκηνή σε σχέση με έναν παρτενέρ ως βουβός ρόλος. Και σε συνεργασία με τον Σταμάτη και την βοήθεια του ψάξαμε τον λόγο που υπάρχει εκεί ο νέος, γιατί τον βάζει ο Γιάννης Ρίτσος και πως επηρεάζει το μυαλό της γυναίκας με τα μαύρα. Όταν βρήκα τον λόγο ύπαρξης του νέου και της επίσκεψής του, τότε έγινε πιο εύκολο για μενα να αλληλεπιδρώ και να επικοινωνώ σκηνικά με την Μαρία.
Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου