Ένα βράδυ με την Ερασμία...

Τη γνώρισα μέσα από τη μουσική της και κάπως έτσι θέλησα να μάθω περισσότερα για εκείνη. Όπως καταλάβατε, η συνάντησή μας, έγινε βράδυ. Είναι η Ερασμία Μάνου και εκείνο το βράδυ, μου άνοιξε το σπίτι της και μιλήσαμε για μουσική. Πως αποφάσισε να ασχοληθεί, τι ρόλο έπαιξε σε αυτό η μητέρα της, Σοφία Βόσσου, καθώς και τα νέα της βήματα.

Τι λέει η Ερασμία για την Ερασμία;

Πάρα πολύ ωραία ερώτηση αυτή. Της λέει πολλές φορές μπράβο. Ωστόσο, πολλές φορές είμαι και επικριτική με τον εαυτό μου και προσπαθώ να βελτιώνομαι μέσα από αυτό. Χωρίς όμως να με βαραίνει αυτό. Χωρίς να είμαι μια τύπισσα που λιθοβολώ τον εαυτό μου για πράγματα που δεν εκανα. Αντίθετα, ακόμη και γι'αυτά που δεν έχω κάνει, έχω μία δικαιολογία που την ξέρω μόνο εγώ. Τον εαυτό μας τον ξέρουμε μόνο εμείς, καλύτερα από τον καθένα και επιλεκτικά δύο-τρεις φίλοι που τους έχουμε επιτρέψει να μπουν μέσα μας και να μας γνωρίσουν πραγματικά. Της λέω να έχει συνέχεια δύναμη. Θέλω να είμαι δυνατή. Να μη χάνω το χαμόγελό μου. Απλά πράγματα που με κρατούν μόνιμα σε εγρήγορση. 

Πως αποφάσισες ότι θα ασχοληθείς με τη μουσική; Ξέρω ότι από μικρή ηλικία τραγουδούσες τα Σαββατοκύριακο σε διάφορα μαγαζιά. 

Δεν είχα ποτέ άλλη επιλογή στη συνείδησή μου. Αγαπούσα πάρα πολύ το τραγούδι και τη μουσική. Έχω κάνει και ραδιόφωνο. Αγαπούσα την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το τραγούδι και τη νύχτα. Ασχολήθηκα και με τα τέσσερα αυτά πράγματα τα οποία αγαπώ πολύ. Οπότε από μικρή φαινόταν ότι η κλίση μου είναι αυτή χωρίς να έχω άλλη επιλογή. Δεν είχα κανένα άλλο όνειρο. 

Ερασμία, υποθέτω πως ήταν καθοριστικό και το ότι σε μικρή ηλικία τραγουδούσες με το Γρηγόρη Μπιθικώτση; 

Πράγματι με επηρέασε ο αείμνηστος Γρηγόρης Μπιθικώτσης, αυτή η σπουδαία φωνή. Κι αυτό γιατί ήμουν μικρή, οπότε πήρα μία σφραγίδα, ένα πιστοποιητικό που έλεγε προχώρα. Τότε ήμουν γύρω στα δεκαεφτά. Παίρνοντας αυτό το πιστοποιητικό ήταν υποχρέωσή μου να συνεχίσω να κάνω αυτό που θέλω. Φυσικά και η μητέρα μου έπαιξε μεγάλο ρόλο ως καλλιτέχνης αλλά και οι εικόνες με τις οποίες μεγάλωσα. Μεγάλωσα με καλλιτέχνες, με καμαρίνια, με ντεσιμπέλ. Το αγαπούσα όλο αυτό το πράγμα.

Υπάρχει μία κλισέ ατάκα των γονιών που τα παιδιά τους θέλουν να ασχοληθούν με το ίδιο που έκαναν και εκείνοι. Και συνήθως είναι το "Τι πας να κάνεις;". Εσένα πώς απάντησε η μητέρα σου στην επιθυμία σου να ασχοληθείς με την μουσική; 

Ήταν πολύ υποστηρικτική από την αρχή. Άλλωστε δεν είχαμε άλλη επιλογή. Ήταν εμφανέστατο ότι εγώ θα ασχολιόμουν με αυτό το πράγμα. Δεν υπήρχε άλλο πλάνο. Ο πατέρας μου, μπορεί να μου έλεγε αυτό που λένε όλοι οι γονείς, από αγάπη, "να δεις και κάτι άλλο, να έχεις και κάτι άλλο". Δεν τον άκουσα. Αν βέβαια ως κάτι άλλο μπορούμε να θεωρήσουμε το ότι αρκετά χρόνια δούλεψα στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση σε επίπεδο παραγωγής, ναι, είναι μία δεύτερη επιλογή. Αλλά δυστυχώς όλα όσα επέλεξα να ασχοληθώ, άρχισαν να φθίνουν. Οπότε αναγκάστηκα να κάνω λίγο απ'όλα. Για να μπορώ και να επιβιώνω και βεβαίως ό, τι κάνω να είναι δημιουργικό και να μου αρέσει, να το αγαπώ. 

Η Ερασμία ακούει Ερασμία; 

Ναι, ακούω. Θα βάλω, όμως όχι για να διασκεδάσω. Αλλά για να δω τι δε μου αρέσει, τα λάθη μου, τι μπορώ να κάνω καλύτερα. Αν ακόμα με αγγίζουν το ίδιο, όπως με άγγιζαν στην αρχή τα τραγούδια αυτά που έχω βγάλει ή πιο με αγγίζει πιο πολύ τελικά μετά από όλη αυτή την διαδικασία.  Και για να παίρνω δύναμη.  Γιατί για να γίνει ένα cd χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά, πολύ ψυχή και πολύς κόπος. Έτσι, βλέπω τους κόπους μου και χαίρομαι.

Υπάρχει κάτι αστείο που σου έχει συμβεί ενώ τραγουδάς; 

Όπως έβαλα το μικρόφωνο ξανά πάλι μπροστά από το στόμα μου για να τραγουδήσω χτύπησα το δόντι μου και το έσπασα. 

Θέλω να μου πεις για τον δίσκο "Τι να σου μοιάσει" που έβγαλες με την Monique. Μουσική και ερμηνεία δικά σου και στίχοι βασισμένοι σε ποίηση της Monique; Νομίζω από αυτό το δίσκο ακούσαμε αρκετά το "Γαλήνιο χορό".

Είναι ένα cd του οποίου οι στίχοι, πλην του Γαλήνιου χορού που τους γράψαμε μαζί και ενός ακόμα τραγουδιού που είναι δικοί μου, βασίζονται σε στίχους της Monique, στο βιβλίο της Λοίσθια.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρόσφατα, σχεδόν μαζί με το cd. 

Ναι, από τις εκδόσεις Οσελότος. Μέσα από αυτό το βιβλίο διάλεξα οχτώ κομμάτια, εννιά μαζί με τον Γαλήνιο χορό. Ξεκίνησα να διαβάζω τους στίχους της Monique, να εμπνέομαι συνθετικά και μουσικά μέσα από αυτούς και έτσι άρχισα να ντύνω μουσικά ένα ένα τα ποιήματα. 

Πόσο καιρό σου πήρε; 

Το δημιουργικό κομμάτι μου πήρε ένα εξάμηνο. Και άλλους έξι μήνες η διαδικασία της παραγωγής. Είναι ένα cd που το αγαπώ πάρα πολύ, έχει πολύ εμένα μέσα, πολύ Monique μέσα. Εμένα μέσα από την Monique. 

Πού γνωριστήκατε με την Monique; Πώς είπατε ότι θέλετε να συνεργαστείτε; 

Γνωριστήκαμε όπως γνωρίζονται όλοι οι άνθρωποι που είναι να βρεθούν. Που για κάποιο λόγο βρίσκεται ο ένας με τον άλλον και κάτι πρέπει να γίνει με αυτή την συνάντηση, που δεν είναι απλά μία γνωριμία. 

Γνωριστήκαμε τυχαία ένα βράδυ σε ένα μπαρ ενός πολύ καλού κοινού μας φίλου. Μιλώντας ξεκινήσαμε να λέμε για τα καλλιτεχνικά μας. Εγώ ότι είμαι μουσικός και εκείνη ότι ετοιμάζει την ποιητική της συλλογή. Τότε δεν είχε εκδοθεί ακόμα. 

Νομίζω κυκλοφόρησε κοντά με το δίσκο σας. 

Κυκλοφόρησαν σχεδόν μαζί. Ήταν στα σκαριά όμως για να κυκλοφορήσει την ποιητική της συλλογή. Άρχισε να μου εμπιστεύεται κάποια πρώτα ποιήματα και αρχίσαμε να βλέπουμε αν μπορούν να γίνουν τραγούδι. Γιατί για να γίνει η ποίηση τραγούδι χρειάζεται μία ιδιαίτερη αντιμετώπιση και τρόπο. Εμείς βρήκαμε τον τρόπο, με κοινή συνεργασία και με πολλή αγάπη.

Όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν δυσκολίες μέχρι να φτάσουν σε ένα σημείο στην καριέρα τους. Υπήρξε κάποια στιγμή στην ζωή σου που να δυσκολεύτηκες και να είπες ότι "οκ τα παρατάω, φτάνει, δεν μπορώ άλλο". Και τι ήταν αυτό που σε κράτησε;

Ναι και το λέω ακόμα. Δεν τελειώνει ποτέ αυτό. Δυστυχώς οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με τις τέχνες στην Ελλάδα, κατά καιρούς, βρισκόμαστε όλοι σε αυτή τη θέση. Ακόμα και αυτοί που πιστεύουν ότι δεν έχουν βρεθεί ή ότι δεν βρίσκονται σε αυτή τη θέση. Όλοι περνάμε τα ζόρια μας, ψυχολογικά και οικονομικά. Δυστυχώς, ζούμε σε μία Ελλάδα η οποία δεν βοηθάει σε κανένα επίπεδο για να κάνουμε την όποια μορφής τέχνη. Οπότε εκ των πραγμάτων, ναι, εγώ ακόμα και τώρα, έχω αυτό στο μυαλό μου. Ότι κουράζομαι να κυνηγάω τα αυτονόητα. Είμαι μουσικός, είμαι δασκάλα φωνητικής, είμαι τραγουδίστρια, γράφω στίχους, γράφω μουσική. Άρα δεν πρέπει να είναι άνετη η ζωή μου μέσα από αυτό;  Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα δεν είναι έτσι τα πράγματα και παλεύουμε πάρα πολύ. 

Τρία πράγματα στα οποία λες ναι και τρία πράγματα στα οποία λες όχι. 

Λέω ναι στον έρωτα, στην ατομική ελευθερία του καθενός, να είναι όπως αισθάνεται, να ντύνεται όπως θέλει, να έχει όποια εμφάνιση θέλει, ας είναι και η πιο παλαβή και το πιο ακραίο για τα στερεοτυπικά δεδομένα. Λέω ναι στις ανθρώπινες ειλικρινείς σχέσεις. Λέω όχι σε οποιουδήποτε είδους φασισμό. Μισώ τις φασιστικές ιδεολογίες. Λέω όχι στο να μου απαγορεύσει κάποιος να ζω βάζοντάς με στα δικά του κουτάκια. Σ'αυτά που  ονειρεύεται η κάθε κοινωνία. Και λέω όχι στα πολύ ψεύτικα πράγματα. Μ'αρέσει η αλήθεια.

Πες μου κάτι που σου χαρίζει έμπνευση για να γράψεις. 

Το κάθε μέρα. Τα πάντα. Μια ιστορία που θα ακούσω, ένα συναίσθημα που μπορεί να νιώσω. Οι μαύρες μου μέρες. Οι άσπρες μου μέρες. Οι φωτεινές μου μέρες. 

Αν μπορούσες να φύγεις για μία μέρα από το σώμα της Ερασμίας και να πας στο σώμα ενός άλλου καλλιτέχνη, ποιος θα ήταν; 

Θα ήθελα να ζήσω σαν αυτούς τους ροκ σταρ. Συγκεκριμένα, θα ήθελα να είμαι έστω για μία μέρα ο Lemmy, από τους Motörhead. Θέλω να ζήσω ακραία το μεγαλείο ανθρώπων σε επίπεδο έκφρασης και τρόπο ζωής. Ήταν ένας ακραίος τρόπος τον οποίο ως Ερασμία δεν θα τον ζήσω ποτέ γιατί τα δικά μου κουτάκια δεν μου το επιτρέπουν, οπότε θα ήθελα να μπω και σε μία άλλη προσωπικότητα. Όχι μόνο τραγουδιστικά. Δηλαδή τραγουδιστικά υπάρχουν κι άλλοι, πολύ ανώτεροι που μπορεί να ήθελα να μπω. Αλλά στέκομαι στην προσωπικότητα αυτή.

Αγαπημένο σου τραγούδι;

Έχω πάρα πολλά. Τον τελευταίο καιρό έχω κολλήσει με παλιότερο τραγούδι, το The pan within από τους Waterboys. 

Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση

(Όχι παιδιά, αυτές οι υπέροχες φωτογραφίες δεν έχουν τραβηχτεί από μένα)!