Το ΛΚ blogspot, αποτελεί κυρίως την φωνή του καλλιτεχνικού κόσμου. Ωστόσο, σήμερα θέλησα να μοιραστώ μαζί σας μία προσωπική εμπειρία. Μέχρι πριν από μία βδομάδα εργαζόμουν ως τετράωρη πωλήτρια σε γνωστή αλυσίδα καταστημάτων ένδυσης στο Mall. Όσοι με γνωρίζετε προσωπικά, ξέρετε και το κατάστημα.
Εξαιτίας του ιού, οι τελευταίες μέρες στη δουλειά ήταν δύσκολες. Τραγικά μειωμένη η κίνηση. Αναρωτιόμασταν για την επόμενη μέρα. "Θα κλείσει το εμπορικό", "Ας ξεκινήσουμε τις άδειες, για να γλιτώσουμε τα χειρότερα", ήταν φράσεις που" γύριζαν εδώ κι εκεί". Όχι μόνο στο δικό μας κατάστημα, αλλά σε ολόκληρο το εμπορικό.
Τρίτη 10/03, φτάνω στο μαγαζί για να κάνω τη βάρδιά μου. Δεν είχα προλάβει να ξεκινήσω την δουλειά και η υπεύθυνη καταστήματος ενημερώνει εμένα αλλά και τη συνάδελφό μου, ότι "Δυστυχώς από αύριο δεν θα είμαστε παρέα". Κοινώς, η εταιρεία, αποφάσισε την απόλυσή μας. Κι αυτό, ενώ τρεις μέρες μετά το εμπορικό σφράγισε τις πόρτες του στο δικαιολογημένα ανήσυχο κοινό. Ταυτόχρονα όμως, τις ίδιες εκείνες μέρες, το κράτος είχε αποφασίσει ότι θα στηρίξει τις επιχειρήσεις και τους υπαλλήλους αυτών. Εδώ, μιλάμε για ανήθικες λοιπόν απολύσεις. Να σημειωθεί δε, πως για το διάστημα που το εμπορικό είναι κλειστό, οι συνάδελφοι που συνεχίζουν να αποτελούν το δυναμικό της συγκεκριμένης εταιρείας, δεν θα πληρώνονται. Τουλάχιστον, αυτό είπαν πριν κλείσουν.
Εγώ, σας περιέγραψα απλώς ένα γεγονός. Το αφήνω στην κρίση σας. Στην κρίση όλων όσων το διαβάσουν.... Ή ακόμα καλύτερα, προς γνώση και συμμόρφωση!
Κείμενο: Λυδία Καραθανάση
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου