Βαλεντίνος Τσίλογλου: "Έχω απορρίψει αρκετές δουλειές στην τηλεόραση..."

"Με πήρε τηλέφωνο ο ίδιος ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Κοιμόμουν, το σηκώνω και μου λέει "Γειά σας, είμαι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης" και του απαντάω "κι εγώ είμαι η Αλίκη Βουγιουκλάκη" και του το έκλεισα." 

Από την πρώτη κιόλας φορά που θα τον συναντήσεις καταλαβαίνεις ότι το ταλέντο, το χιούμορ και η τρέλα του δεν έχουν ταβάνι. Ένα γλυκό απόγευμα, ο Βαλεντίνος, ξεκίνησε να μου μιλάει για προσωπικές και θεατρικές του ιστορίες. 

Τι λέει ο Βαλεντίνος για το Βαλεντίνο;

Ενώ θα μπορούσα να μιλήσω πολύ για τον εαυτό μου και να πω στο Βαλεντίνο από το Βαλεντίνο διάφορα, θα ήθελα να ακούσω από τρίτους τι λένε για μένα. Αλλά όχι για να κατακρίνω, να επικρίνω ή να πω ευχαριστώ. Με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων χωρίς να μου κάνει όμως αίσθηση.

Και τι πιστεύεις ότι λέγεται για το Βαλεντίνο;

Ότι είναι δημιουργικός και πολυπράγμων. Ένας άνθρωπος που αργότερα θα μπορούσε να θεωρηθεί καλλιτέχνης, γιατί καλλιτέχνης είναι μεγάλη λέξη, είναι τρομερή ορολογία για να μπορέσει να αποδοθεί σε κάποιον. Θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου δημιουργό. Πιστεύω ωστόσο πως ό, τι και να λέγεται για το Βαλεντίνο, δεν αφορά τον ίδιο.

Σπούδασες Κοινωνική Πολιτική Διοίκηση και μετά πήγες στον Ίασμο, μπαίνοντας έτσι στον κόσμο της υποκριτικής. Πώς οδηγήθηκες στον κόσμο της υποκριτικής;

Όλοι οι γονείς θέλουν το παιδί τους να μπει στο πανεπιστήμιο για να αισθάνονται κι αυτοί λίγο "τυχεροί" και άξιοι ότι έκαναν κάτι για την ζωή του παιδιού τους. Πέρασα Κοινωνική Πολιτική Διοίκηση στο ΔΠΘ, στην Κομοτηνή. Τη σχολή την παράτησα. Κατέβηκα στην Αθήνα σπούδασα στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Από μικρή ηλικία ασχολούμουν με το θέατρο. Δε θα σου πω ότι το όνειρό μου ήταν να γίνω ηθοποιός, αλλά μου άρεσε. "Δεν γνωρίζω" γιατί έγινα ηθοποιός, δεν μπορώ να στο απαντήσω αυτό. Ίσως κάτι με οδήγησε εκεί. Πιστεύω ότι είμαι καλός σε αυτό που κάνω χωρίς να λέω ότι είμαι τέλειος. Ασχολούμαι με το θέατρο από το 2010. Το Μάιο κλείνω δέκα χρόνια ενεργός στο θέατρο.

Έχεις ειδικευτεί στο film noir. 

Ναι έχω πάρει μία ειδίκευση στο film noir και στη noir αισθητική όλων των παραστατικών τεχνών μέσω του Erasmus plus με πάρα πολλά master class. 

Βαλεντίνε, πώς ορίζεις το χιούμορ; 

Χιούμορ είναι ακόμα και η καλημέρα που θα πεις. Χιούμορ είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αν δεν κάνεις πλάκα με τον εαυτό σου, δεν μπορείς να κάνεις χιούμορ σε κανέναν. Και το χιούμορ με μία λέξη θα το όριζα ως ζωή. Γιατί αυτό σε πάει μπροστά. Με αυτό μπορείς να γλιτώσεις από μία κατάσταση. Αυτό χρησιμοποιείς σε μία εύκολη ή δύσκολη κατάσταση, σε μία χαρά, σε μία λύπη. Τα πάντα έχουν χιούμορ. 

Βαλεντίνε, έχεις κάνει και μία συμμετοχή στην τηλεόραση στη σειρά "Τέσσερις" του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. 

Αυτό είχε πολύ πλάκα γιατί με πήρε τηλέφωνο ο ίδιος ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Κοιμόμουν, το σηκώνω και μου λέει "Γειά σας, είμαι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης" και του απαντάω "κι εγώ είμαι η Αλίκη Βουγιουκλάκη" και του το έκλεισα. Μετά με ξαναπήρε τηλέφωνο. Στην τρίτη φορά που το σήκωσα, γιατί μέχρι τότε πίστευα ότι ήταν πλάκα, με πήραν από την εταιρεία παραγωγής και μου τηλεφώνησαν εκ μέρους του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, τους ζήτησα χίλια συγνώμη. Πήγα στα Εξάρχεια που γυριζόταν το επεισόδιο στο τηλεοπτικό σπίτι του Πάνου Μουζουράκη. Μου έδωσαν το σενάριο και πήγα στο γύρισμα που έγινε στη Γλυφάδα. Δεν ήθελα να πάω στο γύρισμα γιατί ήταν 8 το πρωί κι εγώ ήμουν ξενυχτισμένος. Πήγα σηκωτός.

Θεωρείς ότι σήμερα στην τηλεόραση οι νέοι ηθοποιοί έχουν λιγότερες ευκαιρίες από ότι θα είχαν δέκα χρόνια πριν; 

Στην τηλεόραση δεν υπάρχουν ευκαιρίες για νέους ηθοποιούς. Το να πας να περάσεις πίσω από μία πρωταγωνίστρια και να σε τραβήξει δύο λεπτά η κάμερα, ή να σου δοθεί ένα σενάριο το οποίο είναι τέσσερις σελίδες διάλογος, τιράντα, να πεις τις τέσσερις σελίδες αλλά στο μοντάζ να μπουν οι δύο ατάκες, να σε πληρώσουν με δέκα, είκοσι ευρώ τα οποία ίσως να τα πάρεις και μετά από έξι μήνες, συγγνώμη αλλά δεν θα πήγαινα. 

Έχεις απορρίψει δουλειές στην τηλεόραση; 

Έχω απορρίψει αρκετές δουλειές στην τηλεόραση. Μου έχει ζητηθεί να πάω σε διάφορα πράγματα, αλλά δεν πήγα γιατί το υλικό δεν με αφορούσε και ήταν λίγο δεύτερο. Και όσοι πήγαν σε τέτοια μετά δεν τους πήραν σε καμμία άλλη δουλειά. Μου ζήτησαν να πάω σε τηλεοπτικά ριάλιτι χωρίς να δηλώσω συμμετοχή. Δεν πήγα πουθενά. Η μόνη εκπομπή που έχω πάει σαν συμμετοχή είναι στην "Ταυτότητα" του Μίλτου Μακρίδη. Ακριβοπληρώθηκα και τα λεφτά τα πήρα την ίδια στιγμή. Αλλά δεν θα πήγαινα ποτέ σε κανένα σίριαλ για να πω τρεις ατάκες.

Τις περισσότερες φορές που σε βλέπουμε στο Θέατρο, δεν παίζεις μόνο αλλά σκηνοθετείς κιόλας. Πόσο δύσκολο είναι να συμβαίνει αυτό ταυτόχρονα; 

Όταν έχω να κάνω με πολλά άτομα και δεν ξέρω που θα με οδηγήσει η σκηνοθεσία  στο έργο που γράφω, όπως έγινε με το "Ύποπτη για το φόνο μου", που είχα ανεβάσει στο Θέατρο Βαφείο πριν κάποια χρόνια, δεν παίζω. Ο θίασος ήταν οχτώ άτομα. Ήταν η πρώτη φορά που θα σκηνοθετούσα τόσα πολλά άτομα. Δεν έπαιξα γιατί δεν ήξερα που θα με οδηγήσει η σκηνοθεσία. Είναι δύσκολο αν δεν μπορείς να οδηγήσεις από την αρχή το μυαλό σου ή τον εαυτό σου στο που θέλει να σε πάει σκηνοθετικά. Εάν έχεις βρει μία φόρμα και μία διαδρομή στη σκηνοθεσία σου είναι εύκολο να ενδυθείς ένα ρόλο γιατί έτσι θα σου μειωθεί και το άγχος να σκηνοθετήσεις έναν άνθρωπο ακόμα. Γιατί ο σκηνοθέτης οραματίζεται ένα έργο, ένα κείμενο που θα του δοθεί. Ο βαθμός δυσκολίας είναι να περάσει τη σκέψη τη δική του σε έναν άλλο άνθρωπο. Πολλές φορές ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να καταλάβει τι θες να του πεις εσύ, γι'αυτό βέβαια υπάρχουν και οι βοηθοί σκηνοθετών. Ωστόσο, υπάρχει και η περίπτωση που σκηνοθετείς έναν ηθοποιό και σου βγάζει το ρόλο παταγωδώς αποτυχημένα. Γιατί δεν μπορεί να καταλάβει. Είναι πολύ βασικό. Γιατί ένας ρόλος όσο μικρός κι αν είναι μπορεί να απογειώσει ή να καταστρέψει μία παράσταση. Γι'αυτό στους ρόλος κλειδιά πρέπει να βάζεις δυνατούς και βαρβάτους ηθοποιούς. Και ρόλοι κλειδιά δεν είναι ποτέ οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι.

Κάτι αστείο που σου έχει συμβεί επί σκηνής;

Στην πρώτη μου παράσταση στο Σκοτεινό προβολεά, στο πρώτο δεκάλεπτο έφυγε μία τάβλα από το ταβάνι και έπεσε στο κεφάλι μου. Συνέχισα βέβαια την παράσταση κανονικά. 

Βαλεντίνε 8 Απριλίου θα ανέβαινε το "Μοναστήρι". Τελικά θα ανέβει τον Οκτώβρη στο Βαφείο; 

Είχαμε προγραμματισμένη πρεμιέρα στις 8 Απριλίου στο Θέατρο Βαφείο Λάκης Καραλής. Το "Μοναστήρι" ήταν κάτι που ήθελα να κάνω χρόνια αλλά δεν το έπαιρνα απόφαση. Και θα σου πω γιατί. Είναι πάρα πολλά άτομα. Δέκα άτομα επί σκηνής και είναι και οι δέκα γυναίκες. Στο μοναστήρι σας έχω και μία έκπληξη, αλλά δεν θα στην πω ακόμα.

Το "Μοναστήρι είναι ένα κοινωνικό δράμα το οποίο θίγει τον καθωσπρεπισμό και προσπαθεί  να δώσει μία γροθιά στο στομάχι σε αυτό που λέμε "τι θα πει ο κόσμος". Πολλές φορές το τι θα πει ο κόσμος μπορεί να σε οδηγήσει ακόμα και στο θάνατο. Στο "Μοναστήρι" ήμασταν ουσιαστικά στο φινάλε των προβών. Ξεκινήσαμε τις generale, είχαν μείνει μόνο τα φώτα. Οι ηθοποιοί που έχω επιλέξει φέτος είναι η καθεμία για το ρόλο τους διαμάντι. Είναι ταλαντούχα άτομα, νέα, φρέσκα κορίτσια τα οποία είναι καλές τόσο υποκριτικά όσο και ως άνθρωποι. Στενοχωρήθηκαν πολύ όλες όταν είπαμε ότι θα αναβληθεί γιατί ήμασταν έτοιμοι. Είχε γίνει και η φωτογράφιση. Ωστόσο ήταν αναγκαίο κακό όλο αυτό. Δώσαμε ραντεβού τον Οκτώβρη.

Κάτι έφτασε στα αυτιά μου ότι συζητάς και με άλλες δύο παραγωγές. 

Ναι! Η μία παραγωγή είναι σίγουρη. Ωστόσο, δεν μπορώ την ανακοινώσω ακόμα επειδή δεν γνωρίζω το θέατρο. Γιατί τα θέατρα δεν έχουν βγάλει ακόμα τον προγραμματισμό τους. Κάποιοι που προλάβαμε από αυτή τη σεζόν και κλείσαμε είμαστε τυχεροί που έχουμε θεατρική σκηνή γιατί τώρα τα θέατρα δεν μπορούν να προγραμματίσουν ακόμα. Μακάρι να επιβιώσουν τα θέατρα, γιατί έχουν ενοίκια. Τα ενοίκια χωρίς έσοδα δεν πληρώνονται. 

Βαλεντίνε κυκλοφόρησε ένα βίντεο μίας συναδέλφου σου, της Έλιας Βεργανελάκη. Ένα βίντεο που φαίνεται να κατηγορεί το κράτος ότι δεν μεριμνά για την οικονομική κάλυψη των καλλιτεχνών αυτή την περίοδο. Εξαιτίας του ιού, όλοι βρεθήκαμε σε δύσκολη θέση, αλλά ενδεχομένως οι ηθοποιοί και γενικότερα οι καλλιτέχνες να είναι στη λίστα με τα επαγγέλματα που υποφέρουν περισσότερο από άλλα. 

Οι καλλιτέχνες κακά τα ψέματα είμαστε εποχιακοί. Δουλεύουμε εποχιακά. Δεν μπορείς να πεις γιατί δεν κόβεις επίδομα εδώ και κόβεις παραπέρα. Κανονικά θα έπρεπε το κράτος από μόνο του να μεριμνήσει και για τον καθένα από εμάς, όχι γι'αυτόν που σπουδάζει και θα βγει ή έχει κάνει μισή δουλειά, αλλά γι' αυτόν ο οποίος έχει φτύσει αίμα και έχει λιώσει τα πόδια του στο σανίδι να δώσει ένα ποσό. Όχι όμως να ισοπεδώσουμε τα πάντα και να πούμε ότι ακόμα και μεγάλοι ηθοποιοί που δεν έχουν ανάγκη πρέπει να πάρουν κι εκείνοι χρήματα από το κράτος. Η Έλια έχει δίκιο, ωστόσο, δεν ασπάζομαι όλα όσα είπε. Δε συμφωνώ, δε διαφωνώ, δε με ενδιαφέρει. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου παλιάτσο και γελοτοποιό. Με θεωρώ άνθρωπο που ασχολείται με την τέχνη, είναι δημιουργός και κάθεται στο σπίτι του όπως όλος ο κόσμος.

Πες μου τρία πράγματα στα οποία λες ναι και τρία πράγματα στα οποία λες όχι.

Λέω ναι στο καλό φαΐ, λέω ναι στον έρωτα και λέω ναι στους φίλους. Λέω όχι στο ψέμα, όχι στην κουτοπονηριά και όχι στις αρρώστιες.

Θέατρο ή κινηματογράφο;

Θέατρο. Γιατί το θέατρο γράφει εκείνη τη στιγμή. Και λάθος να γίνει είναι δικό σου, το αγαπάς, το καταλαβαίνει και ο θεατής, δεν είναι χαζός. Εκείνη τη στιγμή γεννάς κάτι και ακόμα και λάθος να είναι ο θεατής θα το δεχτεί. Ενώ ο κινηματογράφος, ναι μεν γράφει, μένεις αθάνατος και αναλλοίωτος στη μεγάλη οθόνη, αλλά για μένα δεν έχει συναίσθημα. Δεν γεννά. Υποκρίνεσαι ότι βιώνεις ένα συναίσθημα. Στο θέατρο υπάρχει αμεσότητα. Την ταινία την βλέπεις τρώγοντας ποπ κορν και πίνοντας κόκα κόλα. Δεν υπάρχει συνοχή.

Κωμωδία ή δράμα;

Μπορώ να επιλέξω το ενδιάμεσο; Δεν μπορώ να σου πω ότι προτιμώ ή το ένα ή το άλλο γιατί και τα δύο έχουν κάτι διαφορετικό. Κάνω χρόνια κωμωδία γιατί η κωμωδία μου πάει και το ξέρεις κι εσύ ότι μου πάει. Στην κωμωδία κάνεις τον άλλον να γελάσει και πρέπει να το κάνεις αβίαστα, όχι να το προσπαθείς. Πρέπει να αφήσεις το θεατή να το λάβει μόνος του και να γελάσει μόνος του, για τον εαυτό του. Το δράμα είναι κάτι μαγικό. Σου δίνει μία γλυκόπικρη αίσθηση. Πας σπίτι σου, το σκέφτεσαι, μπαίνεις μέσα στην ιδιοσυγκρασία του ατόμου που ενδύεσαι. Μου έχει τύχει να παίξω στο θέατρο  έναν δραματικό ρόλο και όταν γύριζα σπίτι έκλαιγα. Αυτό είναι κάθαρση.

Τώρα που μένουμε σπίτι, τι πρόγραμμα ακολουθείς;

Είναι η καλύτερη μου. Ξυπνάω νωρίς το μεσημέρι, φτιάχνω τον καφέ μου, καπνίζω τα τσιγάρα μου. Βλέπω μέσω Skype τους φίλους μου, μαγειρεύω. Βλέπω ταινίες, κάνω αλλαγές στο σπίτι. Καθάρισα τις ντουλάπες μου. Καθάρισα τις βιβλιοθήκες μου που είχα να τις καθαρίσω πέντε χρόνια. Κάνω και γυμναστική, μετά κόπων και βασάνων (γέλιο). Δε με έχει χαλάσει ο εγκλεισμός. Ίσως χρειαζόταν αυτό για να αποστασιοποιηθούμε από τις καταστάσεις που βιώναμε. Ίσως να μας κάνει καλό αυτός ο φόβος.

Πιστεύεις θα μας βγάλει καλύτερους;

Καλύτερους δεν ξέρω, χειρότερους αποκλείεται. Χειρότεροι από ότι διαβάζω γίνονται οι άνθρωποι που βιώνουν ενδοοικογενειακή βία. Έχουμε δει πάρα πολλές διαφημίσεις καθ'όλη την πάροδο των ετών που σου λένε που να απευθυνθείς στην περίπτωση που δέχεσαι βία. Δεν χρειαζόμαστε άλλη μία από έναν ηθοποιό. Ας βάλουν μία γυναίκα της διπλανής πόρτας να το πει. Αυτά τα μέτρα ωστόσο, έπρεπε να ληφθούν.  Για πρώτη φορά το κράτος έκανε κάτι σωστό. Χειρότεροι δεν θα βγούμε. Θα βγούμε απλώς διαφορετικοί. Πιστεύω ότι τα πράγματα δεν θα χαλάσουν. Αλλά σιγά σιγά θα πάρουν τη μορφή που είχαν.

Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση