Ένα απόγευμα με το Γιώργο Σουξέ...

Απόγευμα Πέμπτης στο Γκάζι. Συνάντησα το Γιώργο Σουξέ. Καθίσαμε στην πλατεία στο μετρό, με ένα καφέ ανά χείρας. Μιλήσαμε για την επιτυχημένη πορεία του, τις Άγριες Μέλισσες, το περιστατικό που του άλλαξε την ζωή, το γιό του, Κωνσταντίνο, και άλλα πολλά.

"Όταν έγινε το ατύχημα, πήγαινα στο θέατρο. Έπαιζα σε πρωινή, παιδική παράσταση. Το πρώτο μου μέλημα ήταν να ειδοποιήσω γιατί μετά από μία ώρα οι συνάδελφοι θα έπαιζαν κι εγώ δεν θα μπορούσα να πάω. Έμεινα εφτά μήνες περίπου στο νοσοκομείο. Κάποια στιγμή μου είπαν ότι θα μου έκοβαν το πόδι. Σκέφτηκα ότι αν μου έκοβαν το πόδι θα αυτοκτονούσα."

Τι λέει ο Γιώργος για το Γιώργο;

Είναι ένα ερώτημα που έχω θέσει πολλές φορές στον εαυτό μου. Θα ήθελα πριν πεθάνω να ακούσω έναν ειλικρινή επικήδειο από τους φίλους μου. Όμως αυτό είναι λίγο δύσκολο. Οπότε θα μιλήσω εγώ για μένα. Νομίζω ότι είμαι ένας μοναχικός άνθρωπος. Όχι ότι δεν κάνω παρέες. Κάνω αλλά δεν είμαι διαχυτικός και ανοιχτός με όλους τους ανθρώπους. Ανοίγομαι, όμως δεν είναι όλοι φίλοι μου. Περνάω καλά με τους τρεις τέσσερις πολύ καλούς φίλους που έχω, μιλάμε πολύ ειλικρινά. Δεν είμαι τσιγκούνης. Δεν χρωστάω πουθενά. Μπορώ να πω, επειδή το λένε κι άλλοι, ότι είμαι ανοιχτοχέρης με αυτά που μου περισσεύουν κατά καιρούς. Μου αρέσει η φύση, αν και δεν είμαι αθλητικός τύπος. Μου αρέσει να πηγαίνω σε ποτάμια. Μου αρέσουν τα ωραία φαγητά. Μερικές φορές μου αρέσει το εντελώς χύμα στη φύση, με την έννοια ότι μπορεί να ψήσουμε δίπλα σε ένα ποτάμι. Αλλά μου αρέσουν και τα πολύ ωραία εστιατόρια. Είμαι και του σαλονιού και του αλωνιού. Μπορώ να επιβιώσω και στα δύο με τον ίδιο ωραίο τρόπο. Αν είμαι ψεύτης; Καμμιά φορά, μπορεί να πω κανένα ψέμα. Όχι όμως ψέμα που μπορεί να καταστρέψει την ζωή κάποιου ανθρώπου. Συνήθως δεν κλείνω το στόμα μου και μιλάω περισσότερο από όσο πρέπει με την έννοια ότι θα μπορούσα να είμαι πιο διπλωμάτης. Δεν είμαι πολύ διπλωμάτης. Λέω τη γνώμη μου και μπορεί να παρεξηγηθώ. Δεν πειράζει όμως. Εγώ λέω αυτό που πιστεύω. Είμαι πολύ ανοιχτός στο να ακούω τη γνώμη των άλλων. Δεν είμαι αδιάλλακτος. Θα το συζητήσω και μπορεί να παραδεχτώ ότι μπορεί να έχει κι ο άλλος δίκιο.

Από τα δεκαέξι μέχρι και τα είκοσι ήσασταν διορισμένος στο δημόσιο, δουλεύατε στο δημόσιο. Όμως στα είκοσι, αποφασίζετε να πάρετε τελικά το δρόμο της υποκριτικής. Πώς έγινε αυτό;

Το ήθελα πολύ νωρίτερα. Το ήθελα από τα δώδεκα. Απλώς ο πατέρας μου, μου είπε ότι αν πας σε αυτή τη σχολή του δημοσίου θα σου δώσω τα δίδακτρα για να πας μετά σε μία δραματική σχολή. Πίστευε ότι θα τελειώσω αυτή τη σχολή του δημοσίου, θα ήμουν δημόσιος υπάλληλος, θα γλυκαθώ στα λεφτά και θα παραμείνω εκεί. Αυτό ήταν το σκεπτικό του. Δεν ξέρω τι ακριβώς με πήγε στην υποκριτική. Το σίγουρο όμως είναι ότι ήθελα να ξεφύγω από άσχημες εικόνες εκείνης της εποχής. Δεν μου άρεσε ο τρόπος που γίνονταν τα μαθήματα στο σχολείο, τα κτίρια των σχολείων που ήταν καταθλιπτικά. Αν και δεν είμαι σίγουρος για το πως σχετίζονται αυτά με την υποκριτική, εγώ έβλεπα ότι μέσω αυτής θα πήγαινα κάπου αλλού.

Θυμάμαι να ακούω ηθοποιούς να λένε ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί για να προσφέρουν στο θέατρο. Αυτό όμως δεν το ξέρει κανένας. Αν δεν πατήσεις το σανίδι, να δουλέψεις πολλά χρόνια δεν ξέρεις αν μπορείς να προσφέρεις. Δεν ξέρεις τι και πόσο μπορείς να προσφέρεις.

Μαθαίνω ότι έχετε έναν φίλο στο χώρο της υποκριτικής και τρεις έξω από αυτόν. Τελικά στο δικό σας χώρο, γίνονται φιλίες;

Δεν θέλω να πω ότι δεν γίνονται γιατί μάλλον εγώ είμαι ο παράξενος. Υποθέτω ότι γίνονται.

Φέτος, σας βλέπουμε στις "Άγριες Μέλισσες", στο ρόλο του Βασίλη Προύσαλη. Νομίζω ότι πρόκειται για έναν πολύ συμπαθητικό ρόλο. 

Εγώ δεν μπορώ να αντιληφθώ ακριβώς το πόσο συμπαθητικός είναι αυτός ο ρόλος. Γιατί αν το αποκωδικοποιήσω με τον τρόπο που μου λες νομίζω ότι θα πάψω να παίζω όπως παίζω τώρα. Ξέρεις αυτό μοιάζει με ένα παραμύθι του Κοέλιο, με μία σαρανταποδαρούσα. Μία σαρανταποδαρούσα χόρεψε έναν χορό μέσα στο δάσος. Χόρεψε πάρα πολύ ωραία και όλοι είχαν μαγευτεί. Μετά από λίγες μέρες ήρθε ένα γράμμα στη σαρανταποδαρούσα από μία αλεπού η οποία της είπε "σε θαύμασα, είσαι σπουδαία και θέλω σε παρακαλώ να μου πεις στη στροφή εκείνη που έπαιζε το βιολί πατούσες πρώτα το πόδι νούμερο τρία και μετά το είκοσι επτά ή το δεκαπέντε και μετά το δώδεκα;" Η σαρανταποδαρούσα άρχισε να το σκέφτεται αυτό και δεν ξαναχόρεψε ποτέ. 

Θέλω να σου πω ότι αυτό τον ρόλο τον αγάπησα και δεν τον σκέφτηκα ως αυτόνομο μέσα στη σειρά. Σκέφτηκα ότι αυτός ο ήρωας συνυπάρχει με όλους τους υπόλοιπους ήρωες από μικρό παιδί. Γεννήθηκε εκεί, τους γνωρίζει όλους.  Άλλοι είναι φίλοι του και άλλοι είναι εχθροί του. Κάποιους συμπαθεί, κάποιους αντιπαθεί. Είναι όλη του η ζωή. Συνεπώς δεν μπορεί να είναι ένας κλασσικός ενωμοτάρχης. Από εκεί ίσως απορρέουν κάποια αισθήματα συμπάθειας από το κοινό. Είχα βέβαια και την τύχη να παίζω με την Αλίκη Αλεξανδράκη που κάνει τη μητέρα μου και είναι εξαιρετική ηθοποιός. Οπότε νομίζω ότι ήρθε κι έδεσε.

Ακούσαμε ότι παρακάτω θα δούμε συλλήψεις στο Διαφάνι.

Θα υπήρχαν πριν τον κορωνοϊό. Τώρα δεν είμαι σίγουρος. Δεν έχω δει παρακάτω το σενάριο. Λόγω της κατάστασης θα γίνουν αλλαγές.

Αν σας έλεγα να ξεχωρίσετε  μία δουλειά από όσες έχετε κάνει έως τώρα, ποια θα ήταν;

Κάθε δουλειά την αγαπάω σαν να είναι η καλύτερή μου. Αλλά το πως θα βγει μία δουλειά εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες. Θυμάμαι ένα ρόλο που είχα κάνει όταν ήμουν πολύ νέος στην "Υβόννη" σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Έπαιζα έναν ωραίο και περίεργο τύπο. Θυμάμαι έναν ρόλο που έκανα στους "Γάμους του Φίγκαρο", το χοροδιδάσκαλο τον Μπαζίλιο. Ήταν δύο ρόλοι που μου έδειξαν ότι μπορούσα να βρω υποκριτικά ορισμένα πράγματα που ίσως άλλοι συνάδελφοι δεν θα μπορούσαν να βρουν, εκείνη την εποχή τουλάχιστον. Αυτό μου έδωσε μία ώθηση.

Έχετε συνεργαστεί πολλές φορές και με τον Πάνο Κοκκινόπουλο. 

Ο Πάνος Κοκκινόπουλος δουλεύει συχνά με τους ίδιους συνεργάτες προφανώς γιατί θέλει να νιώθει ασφαλής ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι εντάξει στη δουλειά τους, πράγμα πολύ σημαντικό σε όλες τις δουλειές, και επειδή γνωρίζει και τις υποκριτικές τους ικανότητες. Κάποια στιγμή λοιπόν, δε θυμάμαι πότε, χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου είπαν "Γεια σας, είμαστε από τον Πάνο Κοκκινόπουλο, θα θέλαμε να έρθετε να συμμετάσχετε σε ένα γύρισμα, φιλική συμμετοχή". Πήγα και έκανα τη σκηνή. Ένα μήνα μετά με ξαναπήραν τηλέφωνο και μου είπαν πως με θέλουν ξανά. Κι αυτή τη φορά δε θα ήταν φιλική συμετοχή, θα ήταν κανονικό. Πήγα και εκεί ως σκηνοθέτη βρήκα το Χρήστο Δήμα. Αν δεν είχα πάει την πρώτη φορά δε θα είχα γνωρίσει ούτε τον Πάνο ούτε το Χρήστο. Δεν χρειάζεται να έχεις πάντα κέρδος σε ό,τι κάνεις.

Άρα στο δίλημμα θέατρο ή τηλεόραση τι επιλέγετε;

Και τα δύο. Είναι δύο διαφορετικές δουλειές. Σήμερα, και τα δύο σου δίνουν άλλα πράγματα. Μπορεί να είσαι ένας πολύ σπουδαίος ηθοποιός του θεάτρου και να μην κάνεις καθόλου για την τηλεόραση. Ή να είσαι πολύ καλός στην τηλεόραση, έστω και μονταρισμένος, αλλά στο θέατρο να μην είσαι καλός. Γιατί πάνω στη σκηνή έχεις μία φορά μπροστά στους θεατές. Αν δεν ανταποκριθείς θα σε πετάξει το ίδιο το σανίδι.

Κύριε Σουξέ, αν και δεν μου αρέσει να πειράζω τις αφηρημένες έννοιες, θέλω να μου πείτε πώς ορίζετε το χιούμορ;

Είναι ένας συνδυασμός εξυπνάδας. Καλό είναι κάποιες φορές να περιέχει και αυτοσαρκασμό. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καθόλου χιούμορ.

Κάτι αστείο που σας έχει συμβεί επί σκηνής;

Ένας ηθοποιός μπορεί να κάνει πολλές ατασθαλίες επί σκηνής. Θυμάμαι κάποτε ότι ένας συνάδελφος έπρεπε να βγει στη σκηνή με ένα μπαούλο. Να το ανοίξει και να βγάλει από μέσα διάφορα πράγματα. Του το κλείδωσα και δεν άνοιγε με τίποτα. Αναγκάστηκε και το έσπασε. Ένα άλλο που μου έχει τύχει σε παράσταση είναι ότι δεν έπιασα σωστά την αρχή του τραγουδιού. Άρχισα να τραγουδάω και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν θα πήγαινε πουθενά ή ότι θα ξεφτιλιζόμουν και είπα "ωραία να το ξαναπάρουμε από την αρχή". Και το ξαναπήρα από την αρχή. Θυμάμαι επίσης σε μία άλλη παράσταση έπαιζα με μία συνάδελφο που την κοιτούσα από το πλάι. Ήμουν πολύ κοντά και κοιτάζοντας στα μάτια της άρχισα να βλέπω κάτι τετραγωνάκια. Έχασα τα λόγια μου και νόμιζα ότι κάτι είχε πάθει. Ξαναβρήκα τα λόγια μου και συνειδητοποίησα ότι φορούσε φακούς επαφής. Και άλλη μία φορά, έλεγα για έναν ηθοποιό ότι δεν παίζει πολύ καλά το ρόλο του. Και όχι για να τον κατακρίνω, αλλά καμμιά φορά βλέπεις τους συναδέλφους σου και σκέφτεσαι πως θα το έκανες εσύ. Τον παρακολουθούσα λοιπόν και έλεγα "Να πάλι εδώ σε αυτό το σημείο δεν το είπε καλά". Ξαφνικά έγινε μία τεράστια παύση και λέω "Ορίστε έχασε και τα λόγια του". Αλλά μετά θυμήθηκα ότι ήταν η σειρά μου να βγω εγώ στη σκηνή. (γέλιο)

Υπάρχει κάποια συνεργασία που δεν θα ξανακάνατε;

Όλα αυτά τα χρόνια θα συνεργαζόμουν με όλους πλην ενός, ο οποίος αν και έχει δικό του θέατρο, αν και έχει σκηνοθετήσει αρκετές παραστάσεις, εγώ δεν τον θεωρώ καθόλου θεατράνθρωπο. Τον θεωρώ ένα υπερφίαλο πλάσμα. Δυστυχώς για το χώρο, μα ευτυχώς για την δική μου την κρίση, πάρα πολλοί έχουν την ίδια γνώμη. Με αυτόν λοιπόν δεν θα συνεργαζόμουν ποτέ ξανά.

Πιστεύετε ότι η ελληνική τηλεόραση πέρασε μία περίοδο κρίσης;

Πολλές φορές πέρασε κρίση. Άλλες φορές υπήρχαν σειρές που δεν άρεσαν στον κόσμο και άλλες που άρεσαν. Δεν ξέρω αν αυτές που άρεσαν, άρεσαν γιατί ήταν καλύτερες από άλλες ή απλά άγγιξαν τον κόσμο. Όμως όλα αυτά έχουν να κάνουν με την παραγωγή και το κέρδος στο ταμείο. Το πρόβλημα το δικό μας είναι ότι η γλώσσα μας δεν μας επιτρέπει να βγούμε στο εξωτερικό. Ενώ οι Αμερικάνοι και οι Εγγλέζοι μπορούν να πουλήσουν παγκοσμίως. Γι'αυτό και προσέχουν πολύ περισσότερο τις παραγωγές τους. Γιατί θα βγάλουν πολύ περισσότερα πράγματα.

Πιστεύετε ότι οι ευκαιρίες που έχουν στην τηλεόραση οι νέοι ηθοποιοί που ξεκινούν τώρα είναι λιγότερες από ότι θα μπορούσαν να ήταν είκοσι χρόνια πριν;

Αν σκεφτούμε ότι πριν από δέκα χρόνια περίπου έγιναν μέσα σε μία χρονιά σαράντα δύο παραγωγές και τώρα είναι πέντε, εκ των οποίων οι δύο μπορεί να είναι και επανάληψη, ναι, δεν υπάρχουν δουλειές.

Τι θα λέγατε στα παιδιά που ξεκινούν τώρα; 

Φοβάμαι ότι δεν παρακολουθώ ακριβώς το ρυθμό της ζωής των νέων παιδιών γιατί εγώ πάω με το δικό μου σκεπτικό και τη δική μου ταχύτητα. Ωστόσο, θα τους έλεγα ότι το πιο σημαντικό είναι να μάθουν πάρα πολύ καλά τη δουλειά. Να μη φοβούνται να ρωτήσουν παλιότερους και να μην νομίζουν ότι επειδή έκαναν μία επιτυχία σε ένα σίριαλ έχουν γίνει ηθοποιοί. Δεν έχουν γίνει ηθοποιοί. Ο ηθοποιός είναι η ζωή του, η πορεία του, ο τρόπος που σκέφτεται, ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα πράγματα και φυσικά η εξάσκηση της δουλειάς του.

Άρα ποιος ονομάζεται επιτυχημένος ηθοποιός;

Από τον κόσμο μπορεί να θεωρηθεί και από ένα σίριαλ. Όμως, στην πραγματικότητα, πρέπει να το έχει αποδείξει πάνω στη σκηνή, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο. Γιατί μπορεί ένας ρόλος να κάτσει και να πεις ότι σε αυτό το ρόλο ήταν πάρα πολύ καλός. Αλλά σε κάποιον άλλον να μην είναι. Πρέπει να αποδείξει ότι έχει μία μεγάλη υποκριτική γκάμα.

Κύριε Σουξέ, ένα περιστατικό που σας έκανε να δείτε την ζωή πιο θετικά, είναι ένα ατύχημα που είχατε με τη μηχανή σας όταν ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω σας. 

Όταν έγινε το ατύχημα, πήγαινα στο θέατρο. Έπαιζα σε πρωινή, παιδική παράσταση. Το πρώτο μου μέλημα ήταν να ειδοποιήσω γιατί μετά από μία ώρα οι συνάδελφοι θα έπαιζαν κι εγώ δεν θα μπορούσα να πάω. Έμεινα εφτά μήνες περίπου στο νοσοκομείο. Κάποια στιγμή μου είπαν ότι θα μου έκοβαν το πόδι. Σκέφτηκα ότι αν μου έκοβαν το πόδι θα αυτοκτονούσα. Τη γλίτωσα. Ωστόσο, ο γιατρός μου είπε ότι θα κουτσαίνω για όλη μου την ζωή και ότι πρέπει να αλλάξω επάγγελμα. Εγώ του είπα ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει γιατί δεν είμαι περιπτεράς γιατρός ή δικηγόρος. Όλοι αυτοί μπορούν να πάνε στη δουλειά τους έστω και κουτσαίνοντας. Ένας ηθοποιός όμως, έχει πρόβλημα πάνω στη σκηνή. Έψαξα λοιπόν και βρήκα μία φίλη χορεύτρια η οποία είχε πάει στην Αμερική και τη ρώτησα πως αντιμετωπίζει τα τραύματά της. Μου έδωσε κάποιες συμβουλές και ένα ολόκληρο καλοκαίρι περπατούσα ξυπόλητος στην άμμο, στη θάλασσα για να αρχίσει το πόδι να παίρνει κλίσεις. Όταν πήγα να με εξετάσει ξανά αυτός ο γιατρός για να μην του χαλάσω την εικόνα, ενώ περπατούσα πλέον κανονικά, μπροστά του κούτσαινα. Πάλι μου είπε πως πρέπει να σκεφτώ σοβαρά να αλλάξω επάγγελμα. Την επόμενη φορά που πήγα δεν του έκανα τη χάρη και περπάτησα κανονικά. Φώναξε όλη την ομάδα που είχε κάνει την εγχείρηση. Με έβαλε να περπατήσω και τους είπε ότι αυτό που βλέπετε δεν υπάρχει. Ήταν ένας εξαιρετικός γιατρός αλλά δεν ήθελε να πιστέψει ότι συνέβη αυτό. Και γι' αυτό το λόγο δεν μου έβγαλε και τη βίδα μετά. Έπρεπε να κάνω άλλη μία εγχείρηση για να βγάλω μία βίδα. Πράγματι είδα τα πράγματα τελείως διαφορετικά. 

Αγαπημένη σας ταινία; 

Βλέπω πάρα πολλές ταινίες. Αλλά μία που μ' αρέσει πολύ είναι "Το κεντρί". Παλιά ταινία την οποία έχω δει εφτά φορές. Επίσης μου άρεσε μία ταινία που την έχω δει και τώρα τελευταία "Το μεγάλο σορτάρισμα". Έχει να κάνει με το χρηματιστήριο και πως κάποιοι χρηματιστές κατάλαβαν ότι θα κατέρρεε όλο αυτό το οικοδόμημα στην Αμερική και πόνταραν απέναντι στο σύστημα αυτό και έβγαλαν πολλά λεφτά. Παίζουν πολύ καλοί ηθοποιοί. 

Έχετε έναν γιο, τον Κωνσταντίνο. Τι σας λέει για τη δουλειά σας; Σας λέει τη γνώμη του; 

Είναι αυστηρός κριτής. Ή μπορεί να του πω εγώ "Κάτσε δες αύριο μία σκηνή που έκανα και μου άρεσε". Μου λέει τις παρατηρήσεις του. Ο Κωνσταντίνος επειδή είχε εμένα και τη μαμά του που είναι σκηνογράφος - ενδυματολόγος ήταν από πολύ μικρός μέσα στο χώρο της υποκριτικής. Εγώ προσωπικά δεν ήθελα να ασχοληθεί με αυτό το χώρο γιατί ξέρω ότι είναι πολύ σκληρός. Θυμάμαι μάλιστα και δύο αστεία περιστατικά. Κάποτε τον πήρα μαζί μου σε μία πρόβα. Εμείς κάναμε την ίδια σκηνή δέκα φορές. Εκείνος την είδε μία, την είδε δύο, την είδε τρεις και την άλλη μέρα όταν τον ρώτησα αν θα έρθει ξανά μαζί μου, μου λέει "Όχι, εσείς όλο τα ίδια κάνετε". 

Μια άλλη φορά, πρέπει να ήταν τριών ή τεσσάρων ετών  πήγαμε σε ένα μοναστήρι με τη μαμά του. Σε αυτό το μοναστήρι η λειτουργία ήταν από καλόγριες και μόνο με κεριά. Ήταν πολύ ωραία. Τελειώνει η λειτουργία και κάνει ο Κωνσταντίνος "Μπράβο ωραία παράσταση" (γέλιο) 

Κύριε Σουξέ, σήμερα πολλοί συνάδελφοί σας βρίσκονται στο Σύνταγμα και διαδηλώνουν ζητώτας στήριξη από το κράτος. Στήριξη που έλαβαν και όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που έφερε η πανδημία. Πώς βλέπετε αυτή την κίνηση;

Με αυτό το κίνημα που γίνεται τώρα πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι κι εμείς δουλεύουμε, είμαστε εργαζόμενοι. Δεν πατάνε απλώς το κουμπί της τηλεόρασης και εμείς εμφανιζόμαστε σαν μαγική εικόνα. Πρέπει να καταλάβουν ότι δουλεύουμε πολύ σκληρά και πολλές ώρες. Για παράδειγμα, εγώ πρέπει να πάω στο γύρισμα οχτώ το πρωί. Οπότε θα σηκωθώ στις έξι. Αν έχω δέκα ώρες γύρισμα θα τελειώσει στις έξι το απόγευμα και θα πρέπει να γυρίσω πίσω, να διαβάσω για την άλλη μέρα και να προετοιμαστώ. Κι αν κάποιος έχει και θέατρο θα πρέπει να κάνει κι εκεί πρόβες ή να δώσει παράσταση και μετά να γυρίσει να διαβάσει. Γιατί ένας συνειδητοποιημένος ηθοποιός ασχολείται μόνο με τη δουλειά του.

Με τι ματιά παρακολουθείτε την πολιτική; 

Έχω κλείσει την τηλεόραση από τον Αύγουστο. Δεν παρακολουθώ καθόλου. Κι αυτό γιατί ξέρω ότι όλοι παίζουν κάποια παιχνίδια στην πλάτη μας για το συμφέρον τους. 

Θα μου πείτε τρία πράγματα στα οποία ο Γιώργος λέει ναι και τρία πράγματα στα οποία ο Γιώργος λέει όχι ; 

Θα πάρω το πρώτο ναι αστειευόμενος και θα σου πω ναι στο να κέρδιζα το τζόκερ. Ναι σε μία σχέση που θα ήμουν πολύ ευτυχισμένος και ναι σε ένα πολύ μεγάλο ταξίδι στον κόσμο. Όσον αφορά στα όχι μου , δεν έχουν να κάνουν όλα με μένα. Δεν θέλω να βλέπω δυστυχισμένους ανθρώπους ή ανθρώπους που πεινάνε. Δεν θέλω να βλέπω ανθρώπους που τους εκμεταλλεύονται. 

Τι σας χαλάει στην Ελλάδα του '20;

Έχω την εντύπωση ότι σε σχέση με το εξωτερικό έχουμε μείνει πάρα πολύ πίσω. Είμαστε εντελώς ανοργάνωτοι και κάποιοι λένε ότι αυτή η ανοργανωσιά μας είναι καλή. Δεν νομίζω όμως ότι οι ξένοι έρχονται εδώ για να δουν πόσο ανοργάνωτοι είμαστε. Αν ήμασταν οργανωμένοι θα είχαμε πολλά περισσότερα. Δεν μας φταίει κανένας. Εμείς οι ίδιοι φταίμε για ό, τι ζούμε. Ο καθένας από εμάς θα έπρεπε σπίτι του αλλά και έξω στην κοινωνία να προσφέρει περισσότερα και όχι να προσπαθεί να βολευτεί.



Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση