Τους τελευταίους δύο μήνες, η σύσταση του "κρατάμε αποστάσεις" είναι ισχυρή, για να μην πω υποχρεωτική. Στα Μέσα μαζικής μεταφοράς, στις ουρές των σούπερ μάρκετ και λοιπών καταστημάτων. Μεταξύ μας; Ακόμη και εντός της πολυκατοικίας μας, αν τύχαινε να συναντήσουμε τον "από κάτω". Με τους φίλους μας… μέχρι και με τα μέλη της οικογένειάς μας, αν τυχόν κάποιο από τα τελευταία δούλευε ενώ οι υπόλοιποι βρισκόμασταν σε καραντίνα. Ή μήπως όχι; Στην πραγματικότητα πόσο εύκολο είναι να μάθουμε να κρατάμε τις αποστάσεις; Μπορούμε άραγε να το μάθουμε; Και αν ναι, για πόσο; Μέχρι να ξεχαστεί ο κίνδυνος ή εφ'όρου ζωής;
Ναι. Αναμφίβολα τα πήγαμε καλά. Μείναμε μέσα, μάθαμε, έστω και λανθασμένα στο πηγούνι, να φοράμε μάσκα. Πολλοί από εμάς ίσως μάθαμε να πλένουμε και σωστά τα χέρια μας. Την περίοδο της καραντίνας, αν συναντούσε κανείς γνωστό στο δρόμο, έφτανε από συνήθεια κοντά στον άλλον αλλά "φρέναρε" απότομα όταν θυμόταν ότι "κοινωνικότητες και άλλα τέτοια κομμένα". Τι να πει δε κανείς για τους νέους, και όχι μόνο, που έπρεπε να βιώσουν το "έρωτας στα χρόνια του κορωνοϊού".
Τι έγινε όμως με την άρση των περιοριστικών μέτρων και τη λήξη της καραντίνας; Τις πρώτες μέρες κυκλοφορούσαν όλοι " παγωμένοι" μεταξύ τους. Με το πέρας όμως της πρώτης εβδομάδας άρχισαν δειλά δειλά οι πρώτες αγκαλιές. Και μιας που οι καφετέριες ήταν κλειστές, αν τύχαινε να περάσεις από το πάρκο ή την πλατεία της γειτονιάς σου θα έβρισκες παρέες τουλάχιστον δέκα ατόμων, ο ένας δίπλα στον άλλον, χωρίς καμμία απόσταση, να κάθονται χαλαρά και να κουβεντιάζουν. Κι αν είσαι λίγο πιο "περίεργος" ίσως εντόπιζες και κανένα ζευγαράκι. Και τι να κάνουν σου λέει; Νέα παιδιά. Πόσο να αντέξουν;
Τα σούπερ μάρκετ, λειτουργούν με περιορισμένο αριθμό πελατών, αλλά εντός του καταστήματος, οι πελάτες μεταξύ τους, δεν είναι σίγουρο πως θυμούνται ότι βρισκόμαστε σε πανδημία. "Σταθείτε πίσω από την κόκκινη γραμμή παρακαλώ", είναι η μόνη φράση που βγαίνει από το στόμα της φοβισμένης πωλήτριας, καθώς την πλησίασες επικίνδυνα, για να υπενθυμίσει, σαν τη φωνή της λογικής, σε όσους την ακούν σε τι περίοδο ζούμε.
Φαινομενικά, όλοι μοιάζουν να κρατούν τις αποστάσεις. Μα, ένα αδιάκριτο βλέμμα καθώς προχωράς το πρωί στο δρόμο, ή μπαίνοντας στο τρένο, ή ακόμα περιμένοντας για ένα παγωτό σε παγωτατζίδικο στο Μοναστηράκι, μπορεί να σου δείξει το αντίθετο.
Υπογράφει η Λυδία Καραθανάση
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή