Λόλα Γιαννοπούλου: "Είμαι λάτρης της ζωής, των ωραίων στιγμών και της παρέας."

Όπως μου είπε, το όνομά της, ήταν επιλογή του μπαμπά της από το τραγούδι των Kinks "Lola". Ένα cd που ακούει στο αυτοκίνητό της μπορεί να περιέχει τραγούδια των Pink Floyd, του Hans Zimmer, των Led Zeppelin αλλά και του Τσιτσάνη. Κι αυτό, γιατί όπως μου είπε "κάθε είδος έχει κάτι. Όπως ακριβώς οι άνθρωποι, δεν είναι όλοι για όλα." Γλυκειά, ταλαντούχα και με χιούμορ, η Λόλα Γιαννοπούλου, ένα απόγευμα Κυριακής, ήπιε καφέ μαζί στου Ψυρρή. Μου μίλησε για τις σπουδές της στη μουσική στο Παρίσι, την πορεία και τις συνεργασίες της στην Ελλάδα και άλλα πολλά! Παρακάτω, σας αφήνω στο μαγικό κόσμο της Λόλας... 

Τι λέει η Λόλα για τη Λόλα;

Είμαι ένας ταπεινός εργάτης της τέχνης. Δουλεύω πάρα πολύ και προσπαθώ να κάνω την τέχνη μου αλώβυτη μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Χωρίς να επηρεάζομαι από ενδεχόμενες αποτυχίες και δυσκολίες.

Έχεις σπουδάσει πιάνο, τραγούδι, ανώτερα θεωρητικά και σύνθεση στο Παρίσι και στην Αθήνα. Γνωρίζω ότι προέρχεσαι από μουσική οικογένεια, ωστόσο τι ήταν αυτό που σε πήγε στη μουσική;

Πράγματι έπαιζα μουσική από πολύ μικρή. Σχεδίαζα στο πιάνο. Έπαιζε και η μητέρα μου πιάνο. Ο πατέρας μου ήταν παραγωγός δίσκων και ραδιοφωνικός παραγωγός. Γεννήθηκα στο Βέλγιο αλλά ήρθαμε στην Ελλάδα γιατί ο Χρήστος Λαμπράκης έκανε στον πατέρα μου πρόταση να στήσει την ελεύθερη ραδιοφωνία. Όπως καταλαβαίνεις, στο σπίτι υπήρχε μεγάλη δισκοθήκη από διάφορες εταιρείες. Ο παππούς μου ήθελε να γίνει μουσικός. Οπότε πάντα τα καλοκαίρια, κάναμε με τον παππού διαφωνίες και παίζαμε κιθάρα. Μετά πήγα σε ωδεία και χορωδίες. Από πολύ μικρή ήξερα τι ήθελα να κάνω. Μόνο λίγο στο λύκειο αμφιταλαντεύτηκα γιατί δεν ήξερα ποια είναι η επαγγελματική αποκατάσταση. Αλλά αυτό κράτησε ένα μήνα.

Δε σε ανησύχησε το γεγονός ότι είναι ένας χώρος που περιβάλλεται από οικονομική αστάθεια;

Όχι ιδιαίτερα. Πιο πολύ με ανήσυχησε, και στο λέω ειλικρινά, ότι λόγω του πατέρα μου και του θείου μου, που είναι χρόνια στο ραδιόφωνο, ήξερα λίγο το χώρο και ήξερα και την αρνητική πλευρά. Και γι'αυτό το λόγο αποφάσισα από πολύ μικρή ότι αν το κάνω αυτό, το κυριότερο πράγμα που θα εξετάσω θα είναι το κίνητρο. Και το κίνητρο ήταν ότι εγώ θέλω να παίζω μουσική. Τώρα αν θα ερχόντουσαν η αναγνωρισιμότητα και η καριέρα δε με αφορούσε τόσο πολύ. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη με το να παίζω μουσική. Είτε αυτό ήταν μπροστά σε εφτά ανθρώπους, είτε ήταν μπροστά σε τρεις χιλιάδες. Το βασικότερο, και αυτό το λέω και στους μαθητές μου, είναι πως οτιδήποτε θες να κάνεις στην τέχνη, καλό είναι να το σπουδάσεις. Να έχεις ένα ευρύ φάσμα, ώστε να μην ανησυχήσεις ποτέ ότι μπορεί να μείνεις χωρίς δουλειά. Εγώ σπούδασα πιάνο, ενορχήστρωση, σύνθεση, θεωρητικά, τραγούδι. Έτσι, είτε έχω live, είτε δεν έχω, μπορώ να διδάξω, να γράψω και να ζήσω από αυτό.

Πώς βρέθηκες στο Παρίσι; Πόσο χρόνων έφυγες από εδώ και πόσο καιρό έμεινες εκεί;

Έφυγα από εδώ στα δεκαεννέα και έμεινα εκεί πέντε χρόνια. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχει σχολή τεχνών. Ό, τι μπορούσε να μου δώσει ένα ωδείο το πήρα με τα πτυχία που πήρα στην κλασσική μουσική. Μετά ήθελα να κάνω άλλα πράγματα. Σκέφτηκα ότι θα ήταν λίγο πιο εύκολο να τα κάνω στο εξωτερικό από την άποψη των ερεθισμάτων και του επιπέδου των σχολών. Στην αρχή, είχα περάσει στη σχολή του Paul McCartney, στο Λίβερπουλ. Αλλά όταν πήγα εκεί, κι επειδή ήμουν και λίγο μικρούλα, φρίκαρα λίγο με το Λίβερπουλ να σου πω την αλήθεια. Και συμφωνήσαμε με τον πατέρα μου να ψάξουμε κι αλλού. Ο πατέρας μου ήταν γαλλόφωνος, είχα τελειώσει και στην ελληνογαλλική σχολή, οπότε υπήρχε μία σχέση με τη Γαλλία. Τελικά πήγα στο Παρίσι θεωρώντας ότι ως ευρωπαϊκή πόλη έχει πλούτο στις τέχνες.

Σκέφτηκες να μείνεις μόνιμα εκεί; Τι σε έκανε να γυρίσεις;

Όχι. Ωστόσο, στην αρχή πήγα για να μείνω. Βλέπεις, ήμουν δεκαεννέα ετών και είχα μεγαλεπήβολα σχέδια. Κάποια στιγμή όμως αυτό το απομυθοποίησα. Και ήταν καλό που το έκανα. Το Παρίσι είναι φανταστικό για να σπουδάσεις τέχνες, να δεις πράγματα, μουσεία, εκθέσεις, συναυλίες. Και είναι και ωραίοι οι άνθρωποι. Εγώ γνώρισα μία πολύ ωραία κουλτούρα. Αλλά για να περάσεις καλά σε μία βορειοευρωπαϊκή πόλη, αρχικά πρέπει να έχεις μία πολύ καλή οικονομική επιφάνεια. Δηλαδή, αν δεν είσαι στα πάνω σου, είναι μία πόλη σαν όλες τις άλλες. Δεν είσαι κάθε μέρα στον πύργο του Άιφελ, ούτε ζεις σαν τουρίστας. Φεύγει η χρυσόσκονη του τουρισμού και μένει μία πόλη στην οποία είσαι φοιτητής, παλεύεις να ζήσεις και να πας στο σούπερ μάρκετ. Επίσης, οι άνθρωποι είναι πολύ μοναχικοί, πράγμα που δεν μου ταίριαξε καθόλου. Δηλαδή, ο βορειοευρωπαϊκός τρόπος ζωής δεν μου ταιριάζει. Το είδα, το έζησα, συγκατοίκησα με άλλους, έκανα και σχέση. Τα έζησα όλα. Αλλά κάποια στιγμή είπα ότι πήρα αυτά που μπορούσα να πάρω και ήθελα να γυρίσω πίσω. Είναι σημαντικό να γνωρίζεις άλλες κουλτούρες. Ανοίγει το μυαλό σου και εκτιμάς και τη δική σου. Δεν έχω μετανιώσει που γύρισα.

Αντιμετώπισες δυσκολίες γυρίζοντας στην Ελλάδα;

Αντιμετωπίζω δυσκολίες. Ο χώρος της τέχνης στην Ελλάδα είναι δύσκολος. Δεν υπάρχει αξιοκρατία και η αγορά είναι μικρή. Και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έπεσε η δισκογραφία. Ο τρόπος που γίνεται πλέον αυτό το πράγμα, για μένα δεν είναι σωστός. Δηλαδή, το να βγάλεις ένα δίσκο ή να κάνεις κάποια live και αυτό να έχει ανταπόκριση, θέλει budget, πάρα πολύ τρέξιμο και κάποια άλλα πράγματα που μπορεί να μη μπορείς να τα κάνεις.

Στο εξωτερικό πώς λειτουργεί αυτό;

Δεν είναι ότι στο εξωτερικό είναι όλα ρόδινα. Αλλά σίγουρα, είναι μεγαλύτερη η αγορά και οι σταθμοί παίζουν καινούργια τραγούδια. Οι άνθρωποι ακούν καλή μουσική. Πηγαίνουν να ακούσουν ένα live. Και φυσικά όταν πηγαίνουν σε live δεν μιλάνε, πράγμα πολύ σημαντικό. Εδώ όταν πηγαίνουμε σε live συμπεριφερόμαστε λες και δεν υπάρχουν άνθρωποι στη σκηνή.

Λόλα, πιστεύεις ότι παλιότερα οι ευκαιρίες στο χώρο ήταν περισσότερες;

Παλιά υπήρχε δισκογραφία. Δηλαδή, η δισκογραφική εταιρία αναλάμβανε έναν καλλιτέχνη εξ ολοκλήρου. Θεωρώ όμως ότι αυτό είναι και κοινωνικό φαινόμενο. Δεκαετία του '60,' 70, '80 και '90, υπήρχε μεράκι και χρήματα. Αλλά κυρίως υπήρχε μεράκι. Και τα ραδιόφωνα δεν έπαιζαν με Playlist. 

Άλλωστε, έχω την εντύπωση ότι είναι η εποχή των κακών δημοσίων σχέσεων. 

Αυτό δεν το μπορώ. Κάνουμε μία δουλειά που έχει να κάνει με την επαφή σου με τον κόσμο. Ωστόσο, πολλοί καλλιτέχνες είναι εσωστρεφείς. Δηλαδή άλλο πράγμα να ανεβαίνω στη σκηνή και να έχω ως μέσο την τέχνη, το τραγούδι. Και άλλο να βγαίνω κάθε βράδυ και να κάνω δημόσιες σχέσεις. Εμένα με ζορίζει αυτό. Δεν μπορώ να το κάνω. Προτιμώ να μη γίνω ποτέ πάρα πολύ γνωστή, παρά να νιώσω ότι ξεπουλιέμαι, ότι γίνομαι κάτι άλλο.

Λόλα, έχεις ένα πλούσιο βιογραφικό. Συνεργασίες με το Μανώλη Μητσιά, το Χάρρυ Κλυνν, το Δημήτρη Καρρά, το Σπύρο Γραμμένο, τους Palyrria, τους Ojos De Brujo και άλλους πολλούς. Μίλησέ μου λίγο γι'αυτές τις συνεργασίες.

Πράγματι έχω αρκετές συνεργασίες. Και θα μπορούσα να έχω και περισσότερες. Ήταν επιλογή μου όμως να πω κάποια όχι και κάποια ναι αντίστοιχα. Όλες οι συνεργασίες που έκανα ήταν σχολείο. Το καλοκαίρι του 2010 ήρθα στην Ελλάδα για διακοπές και με βρήκαν οι Palyrria. Μου είπαν "κάνουμε ένα δίσκο, μας αρέσει η φωνή σου και θέλουμε να έρθεις να γράψεις ένα τραγούδι". Πήγα, γνωριστήκαμε και κάναμε τη συνεργασία. Τότε ήμουν εικοσιτέσσερα. Κάποια στιγμή μου λένε "μας αρέσεις πάρα πολύ, το καλοκαίρι θα κάνουμε κάποιες περιοδείες, θέλεις να είσαι;" Εννοείται δέχτηκα. Πρώτο live παίζουμε στο Λυκαβηττό με τους Ojos De Brujo. Και έχω βρεθεί εικοσιτεσσάρων ετών να παίζω στο Λυκαβηττό με τρεισήμισι χιλιάδες κόσμο. Είχα ευτυχείς συγκυρίες στη δουλειά μου. Δούλεψα πολύ και με τον Δημήτρη Καρρά. Με το Χάρρυ Κλυνν ήταν εξαιρετική συνεργασία. Ήταν πολύ μεγάλος καλλιτέχνης. Το είδα στην πράξη και κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να κάνεις stand up comedy και να έχεις αυτή την επαφή με τον κόσμο. Αυτός ο άνθρωπος ήταν τότε εβδομήντα δύο ετών με πάρα πολλά θέματα υγείας. Ωστόσο, τον θυμάμαι να είναι στην κουίντα με μάσκα οξυγόνου και ενέσεις στο πόδι και ξαφνικά να βγάζει τη μάσκα και να κάνει δυόμιση ώρες παράσταση. Κάναμε και μία περιοδεία στην Αμερική με πάρα πολλά ευτράπελα.

Πες μου αστεία πράγματα που σου έχουν συμβεί με το Χάρρυ Κλυνν.

Έχουν συμβεί πολλά. Ξέρεις πήγαμε στην Αμερική για περιοδεία και πήγαν όλα στραβά. Ωστόσο, οι παραστάσεις έγιναν. Μέχρι και στο γυρισμό κάναμε εικοσιτέσσερις ώρες να γυρίσουμε στην Ελλάδα επειδή είχε κακοκαιρία. Μου έχει τύχει να παίζουμε μαζί στο Gagarin, να είμαστε sold out και να μη δουλεύει το πεντάλ του πιάνου.

Λόλα, μόλις κυκλοφόρησε η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά, με τίτλο "έξι αυτοτελείς ιστορίες". Μάλιστα στο δίσκο συμμετέχει στιχουργικά και η Θεοφανία Παπαθωμά. 

Ασχολήθηκα με πάρα πολλά είδη μουσικής. Δεν μπορούσα να επιλέξω αν προτιμώ να τραγουδώ ρεμπέτικα, jazz, να παίζω πιάνο ή να γράφω. Σκέφτηκα λοιπόν εφόσον δεν μπορώ να διαλέξω, γιατί να μην κάνω ένα δίσκο που να εμπεριέχει όλα τα στοιχεία. Γι' αυτό και στο δίσκο λέμε ένα κράμα ειδών. Βρίσκω τον εαυτό μου σε κάθε τραγούδι που έχει αυτός ο δίσκος. Αποφάσισα λοιπόν, ότι θα ήταν πολύ ωραίο να κάνω ένα δίσκο που να έχει ένα μεγάλο αριθμό των ειδών που τραγουδάω και μ' αρέσει να παίζω και αυτό να γίνει και με τους συνεργάτες. Δηλαδή κάθε κομμάτι να είναι με άλλη σύσταση μουσικών, με άλλους δημιουργούς, σε άλλο στούντιο, με άλλον ηχολήπτη. Σαν κάθε τραγούδι να είναι μία ιστορία, από την αρχή μέχρι το τέλος. Οι συνεργάτες είναι φίλοι μουσικοί, πολύ σημαντικό, γιατί έδωσαν το στοιχείο τους. Με τη Θεοφανία Παπαθωμά γνωριζόμαστε από το 2017. Μέχρι να μείνει έγκυος της έκανα μάθημα, τραγούδι. Την αγαπώ πολύ. Τη γνώρισα στο Zoo όταν έπαιζα με το Νίκο Σάλτα. Και επειδή έχουμε χημεία το καλοκαίρι τη ρώτησα αν θέλει να μου στείλει κάποιο στίχο. Ήθελε κι εκείνη να μου στείλει. Μου έστειλε ένα κομμάτι που δεν γινόταν να γραφτεί τραγούδι. Δεν ήταν σε μορφή στίχων. Ήταν σκέψεις. Και τη βοήθησε ο Γρηγόρης να το φτιάξει σε μορφή στίχων. Μου το έστειλε και μου πήρε λίγο καιρό να το φτιάξω. Είχα γράψει κάτι άλλο στην αρχή και μετά το ξανάπιασα. Αυτό το κομμάτι έτσι όπως το δουλέψαμε στο στούντιο μπορεί να είναι και το αγαπημένο μου.

Από αυτές τις έξι ιστορίες μου έμεινε αυτή με τίτλο "Αθήνα-Κρήτη",  που μιλάει για τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Τι είναι για σένα ο έρωτας;

Ο έρωτας είναι πάρα πολύ σημαντικός για μένα. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να μην είναι ερωτευμένος (γέλιο). Είτε αυτό είχε ανταπόκριση, είτε όχι. Γενικά είμαι και σχεσάκιας. Ο έρωτας με αφορά. Ο έρωτας αποτελεί και έμπνευση στην τέχνη.

Γενικότερα ποια είναι η πηγή έμπνευσής σου;

Τα πάντα. Είμαι λάτρης της ζωής, των ωραίων στιγμών, της παρέας. Βέβαια είμαι λάτρης και του παρελθόντος. Είμαι μελαγχολικός τύπος. Αλλά πάντα είχα μία τάση, κι αυτό νομίζω το έχω πάρει από τον πατέρα μου, να βάζω μία δόση χιούμορ σε όλα. Ακόμα και στο πιο δύσκολο γεγονός έχω πολύ έντονο το χιούμορ. Δεν αφήνομαι να είμαι drama queen, ούτε και στη μουσική μου. Μου αρέσει η αλήθεια. Η ζωή δεν είναι μόνο γέλιο ή μόνο κλάμα. 

Πώς είναι να είσαι δασκάλα φωνητικής;

Αυτό είναι το κομμάτι που καταλαμβάνει το 90% του χρόνου μου. Έχω πάρα πολλούς μαθητές. Κάνω αυτή τη δουλειά δέκα χρόνια. Όταν πήγα στο Παρίσι δεν είχα σκοπό να γίνω τραγουδίστρια. Τραγουδούσα σε χορωδίες αλλά βασικά πήγα να σπουδάσω άλλα πράγματα πάνω στη μουσική. Ωστόσο, πήρα μάθημα φωνητικής με τη λογική του να πάρω τη γνώση. Εκεί, κάναμε ένα φοβερό σύστημα, γιατί είχα κάνει κι εδώ κάποια μαθήματα, που δουλεύαμε πάρα πολύ με το σώμα και με πάρα πολύ επιμονή στο να κατανοήσεις τη φωνή σου και να έχεις απόλυτο έλεγχο. Γιατί αυτό θα σε βοηθήσει στην ερμηνεία. Έκανα φωνητική με μία φοβερή καθηγήτρια η οποία μου άλλαξε τελείως την οπτική. Έπαθα πλάκα. Μου άρεσε πολύ. Τότε επειδή είχα ανάγκη από χρήματα τραγουδούσα και σε ένα ρεμπετάδικο. Το πρωί έκανα jazz και το βράδυ τραγουδούσα ρεμπέτικα στον κύριο Χρήστο. Εκεί απέκτησα και την πρώτη μου μαθήτρια, τη Ντέμη. Ελληνίδα που έμενε στο Παρίσι. Ήταν δεκατεσσάρων ετών. Ξαφνικά μου άρεσε η διδασκαλία. Μάθαινα κιόλας μέσα απ'αυτό. Όταν γύρισα στην Ελλάδα, αποφάσισα να διδάξω γιατί δεν ήθελα να πέσω στην παγίδα του να κάνω εκπτώσεις στην τέχνη μου για να βιοποριστώ. Ήθελα να διδάξω για να έχω την επιλογή να κάνω αυτά που πραγματικά θέλω, να μην κάνω αρπαχτές. Μου βγήκε σε καλό. Μου αρέσει πολύ. Είναι μεν κουραστικό, γιατί είμαι πολύ αφοσιωμένη και νιώθω ότι έχω πολύ μεγάλη ευθύνη, αλλά το αγαπώ.

Είναι ευθύνη, αλλά είμαι σίγουρη ότι παίρνεις μεγάλη χαρά κάθε φορά που κάποιος από τους μαθητές σου προχωράει.

Ξέρεις είμαι πλέον γραφική, γιατί όταν κάνω συναυλίες με τους μαθητές μου, παίζω πιάνο και κλαίω από συγκίνηση. Γιατί έχω δει όλη την προσπάθεια. Και είναι συγκινητικό να βλέπεις έναν άνθρωπο που έχει ξεκινήσει με θέματα, όχι μόνο φωνητικά, αλλά και ως προς την απελευθέρωση, να ανοίγεται. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ κλειστοί, έχουν ανάγκη να εκφραστούν και δεν μπορούν στην καθημερινότητά τους. Η μουσική τους δίνει τη δυνατότητα να ανοίξουν πολύ, να έχουν θάρρος. Πλέον έχω φτιάξει μία ομάδα που έχουμε γίνει φίλοι και κάνουμε live συχνά.

Λόλα πες μου τρία πράγματα στα οποία λες ναι και τρία πράγματα στα οποία λες όχι.

Λέω ναι στην ειλικρίνεια, στην αλληλοβοήθεια και στην ελευθερία. Λέω όχι στο ρατσισμό, στην αδικία και στο ξεπούλημα.

Τι καινούργιο ετοιμάζεις;

Αυτή τη στιγμή ασχολούμαι με το δίσκο. Υπάρχει περίπτωση να πάω στην Κρήτη για να συνεχίσουμε με τους "Improvisation a la Grecque" την μουσική μας παράσταση. Θα φτιάξω και μία ακόμα μπάντα, δική μου, για να παίζουμε τα τραγούδια του δίσκου. Σίγουρα, θέλω να γίνει κι ένας ακόμα δίσκος με κάποια πράγματα που γράφω από πολύ μικρή. Ετοιμάζω και ένα single που θα βγει σε λίγο καιρό από τώρα.




Μόλις τελείωσα την κουβέντα μου με τη Λόλα, κι ενώ στη διάρκεια αυτής με πείραζε λέγοντάς μου "έχεις μία υψηλή τοποθέτηση στη φωνή", τη ρώτησα πότε μπορούμε να ξεκινήσουμε μαθήματα φωνητικής...


Συνέντευξη από τη Λυδία Καραθανάση