«Αν δεν υπάρχει happy end, θα το δημιουργήσουμε» μου λέει ο Δημήτρης Καράς, συγγραφέας του "Πίσσα και πούπουλα", καθώς μιλάμε μετά την παράσταση για τα όσα είδα. Μία Κυριακή απόγευμα βρέθηκα στο Θέατρο Arroyo. Ο Δημήτρης Καράς, έγραψε και η Σοφία Φυτιάνου σκηνοθέτησε.
Από την πλευρά τους, η Δένια Μιμερίνη, η Κωνσταντίνα Δαούτη, ο Γιώργος Κουμούτσος, η Νάστια Νταντιάεβα, ο Θωμάς Παπαδάκης, η Νατάσα Παπανδρέου και ο Νικόλας Χατζηβασιλειάδης έγιναν για περίπου δύο ώρες κάποιοι άλλοι. Κάποιοι άπιστοι, ρομαντικοί, άνθρωποι με ικανότητες και αδυναμίες. Άνθρωποι που ζητούν και δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία. Κάποιοι που μας κάνουν να σκεφτόμαστε ότι τελικά ίσως και να μπορούμε να κάνουμε την αλλαγή μέσα μας.
Αφού τελείωσε η παράσταση ζήτησα από τα παιδιά να μην πειράξουν το σκηνικό με τους κύβους που παραπέμπουν στον Κύβο του Ρούμπικ και να κάτσουμε να μιλήσουμε πάνω σε αυτούς.
Δημήτρη, γιατί έδωσες τον τίτλο " Πίσσα και πούπουλα" στο έργο;
Δημήτρης: Επειδή το έργο κατά κάποιο τρόπο είναι εμπνευσμένο από τα κλασσικά του Φεντό, όπως ας πούμε το "ψύλλοι στα αυτιά", είναι ένας τίτλος που και παραπέμπει στα έργα αυτής της εποχής και ταυτόχρονα δίνει την επιθετικότητα και την ζωντάνια που θέλει να περάσει αυτό το έργο. Ο τίτλος αυτός απεικονίζει το κλίμα του έργου και την αντιπαλότητα μεταξύ των χαρακτήρων.
Στην αρχή του έργου βλέπουμε την Τάνια να ψάχνει το άλλο της μισό μέσω dating app. Πιστεύετε ότι ζούμε τον "έρωτα στα χρόνια των dating apps";
Δένια: Πιστεύω ότι όλα είναι στην εποχή των apps, αλά υπάρχουν και μερικοί αθεράπευτα ρομαντικοί οι οποίοι θα φλερτάρουν με τον παραδοσιακό τρόπο.
Νικόλας: Νομίζω ότι περνάμε την περίοδο που οι έρωτες και γενικά όλα τα κομμάτια μας περνάνε μέσα από τις εφαρμογές που έχουμε στα κινητά μας τηλέφωνα.
Κωνσταντίνα: Είμαι φαν της τεχνολογίας όμως είμαι φαν και του έρωτα, οπότε αν η ανάγκη σου είναι να ερωτευτείς, θα βρεις έναν τρόπο να το κάνεις, είτε αυτό είναι μέσω των apps, είτε είναι μέσω του παραδοσιακού φλερτ.
Γιώργος: Ξεκάθαρα βιώνουμε τον έρωτα μέσω των dating apps και αυτό είναι πρόβλημα, γιατί δεν είναι ότι το επιλέξαμε με κάποιον τρόπο ως γενιά. Ταυτόχρονα αυτό σε κάνει να παρατηρείς ότι έχουμε χάσει τον αυθορμητισμό μας, τη σύνδεσή μας με τους ανθρώπους, την επικοινωνία μας. Είμαστε συνεχώς μπροστά από μία οθόνη.
Νάστια: Εγώ ανήκω σε αυτή τη γενιά, των apps, και ώρες ώρες λέω δυστυχώς που ανήκω σε αυτήν, γιατί θα ήθελα να έχω γνωρίσει τον παραδοσιακό τρόπο. Πιστεύω όμως ότι μπορούμε. Δεν μου φαίνεται κακό το να πας κόντρα.
Θωμάς: Εγώ έκανα σχέση από το Tinder. (γέλιο) Ωστόσο, συμφωνώ στο ότι έχει χαθεί η επαφή και όλα γίνονται μέσα από φωτογραφίες και κλικς.
Νατάσα: Είναι η τάση της εποχής αλλά έχει να κάνει με το τι ταιριάζει στον καθένα. Εγώ προσωπικά θέλω να δω μάτια, να μυρίσω μυρωδιά, είμαι πολύ των αισθήσεων.
Δημήτρης: Εγώ θα δηλώσω υπέρμαχος των apps, γιατί πρακτικά από τη στιγμή που γεννήθηκα είμαι μέσα στην τεχνολογία και τους υπολογιστές. Το κρυφό καλό αυτής της υπόθεσης είναι ότι σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις άτομα που δεν θα γνώριζες υπό άλλες συνθήκες.
Σοφία: Στο έργο είδαμε ότι λένε στην Τάνια να προσέχει διότι μπορεί μέσω των apps να γνωρίσει κάποιον που θέλει να τη βλάψει. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να έχεις κρίση. Και σε ένα μπαρ μπορεί να γνωρίσεις κάποιον και να είναι μανιακός δολοφόνος ή να μην ταιριάζετε. Νομίζω είμαι υπέρ των εφαρμογών.
Ακούσαμε κάποια στιγμή στο έργο να αναφέρεται το happy end. Πιστεύετε σε αυτό;
Δένια: Δεν προδικάζω κάτι ότι θα έχει κακό τέλος, αλλά δεν πιστεύω στα happy end. Πιστεύω στο ότι κάτι μπορείς να το καλλιεργήσεις και να το φτάσεις όπου πιο καλά μπορείς εσύ από την πλευρά σου.
Νικόλας: Τι ορίζουμε ως happy end; Και ένας χωρισμός μπορεί να είναι happy end. Μπορεί να τελειώσει κάτι με έναν πολύ όμορφο τρόπο γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορείς να συμπορευτείς με τον άλλον, να νιώσεις πολύ όμορφα και να κρατήσεις τα καλά πράγματα. Δεν ξέρω αν στις μέρες μας υπάρχει happy end.
Γιώργος: Εγώ πιστεύω πως ό,τι έχει να κάνει με τέλος μες στη ζωή έχει κάτι χαρούμενο. Δηλαδή κάτι κερδίζεις, κάτι έχεις καταλάβει. Καλό είναι να τα βλέπουμε με χαρά γιατί υπάρχουν άλλα τέλη τα οποία θα μας κάνουν ούτως ή άλλως μίζερους και δυστυχισμένους.
Κωνσταντίνα: Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει happy end γιατί είμαι αθεράπευτα ρομαντική. Άλλωστε, το να μην σκέφτεσαι αισιόδοξα σε συνθλίβει.
Νάστια: Πιστεύω στο happy end αλλά ξέρω πολύ καλά ότι για να υπάρξει happy end υπάρχει και κάτι κακό από πίσω. Για να δεις το καλό, πρέπει πρώτα να δεις το κακό. Αυτά αλληλοσυμπληρώνονται.
Θωμάς: Συμφωνώ με την Κωνσταντίνα. Βέβαια η εμπειρία δεν με εχει ακόμα δικαιώσει, αλλά θα συνεχίσω να πιστεύω.
Νατάσα: Πιστεύω στο γλυκόπικρο end. Πιστεύω στο happy end αλλά επειδή ακριβώς είναι end, κάτι ολοκληρώνεται, κάτι αποχαιρετάς, κάτι καλοσωρίζεις.
Σοφία: Εγώ δεν πιστεύω στο happy end, γιατί και στη λογοτεχνία και στις ταινίες βλέπεις ας πούμε τους πρωταγωνιστές στο τέλος και είναι όλα καλά, αλλά δεν ξέρεις τι θα γίνει παρακάτω και πως θα είναι η ζωή τους. Δεν υπάρχει ονειρεμένη ζωή, είναι ένας αγώνας μέχρι το τέλος. Η ζωή έχει θετικά και αρνητικά.
Δημήτρης: Εγώ πιστεύω πολύ έντονα στα happy end. Πιστεύω ότι αν δεν υπάρχει θα το δημιουργήσουμε.
Κωνσταντίνα, μίλησε μου λίγο για τον χαρακτήρα που υποδύεσαι, την Τάνια. Είναι ρόλος κλειδί, στο τέλος εκείνη έδωσε τη λύση.
Θεωρώ ότι η Τάνια, από όλους τους χαρακτήρες, είναι όντως αυτή που κάνει τη μεγαλύτερη αλλαγή. Είναι η πιο σταθερή όσον αφορά τις φίλες της. Είναι η πιο ανιδιοτελής, τις αγαπάει, τις αποδέχεται. Η Τάνια είναι όντως πολύ ενθουσιώδης και ειδικά με το κομμάτι του έρωτα, τη βλέπουμε να ψάχνει πάρα πολύ να βρει κάποιον. Σχεδόν απελπισμένα. Στην αρχή του έργου τη βρίσκουμε σε πολύ χαμηλό σημείο στην προσωπική της ζωή, αλλά μετά, οι φίλες της που φαίνονται να είναι σε χαρούμενες σχέσεις αποτυγχάνουν και η ίδια παίρνει αυτό που θέλει από τον Μιχάλη. Ο Μιχάλης της λέει σ' αγαπώ αλλά στο τέλος της φέρεται άσχημα. Όλα αυτά την ωθούν να πει "νόμιζα ότι ήξερα τι θέλω αλλά έκανα λάθος". Και αυτό είναι οκ να το αποδεχτείς.
Οι ήρωές μας φαίνεται να δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία στις μεταξύ τους σχέσεις. Εσείς πιστεύετε στις δεύτερες ευκαιρίες;
Δένια: Ναι, και στις δεύτερες και στις τρίτες. (γέλιο). Κάποιος κάποτε είπε όμως πως "δεύτερη ευκαιρία αξίζει αυτός που κάνει τα πάντα για να μην τη χρειαστεί". Ως Δενια δυστυχώς πιστεύω και στις πέμπτες και στις έκτες.
Νικόλας: Ανάλογα το τι έχει συμβεί για να χρειαστεί να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Αν τα πράγματα είναι κάπως καθαρά και υπάρχει μια ανοιχτή επικοινωνία στις ανάγκες του άλλου και μπορείς εσύ να το αποδεχτείς και να πάτε μαζί παρακάτω και αν αυτό το θεωρούμε μια δεύτερη ευκαιρία, ναι.
Γιώργος: Σμφωνώ με τον Νικόλα. Πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες ωστόσο στη ζωή μου είμαι προσεκτικός και επιλέγω άτομα που δεν θα τις χρειαστούν.
Κωνσταντίνα: Σκέφτομαι ότι θα δώσω δεύτερη ευκαιρία και θα ζητήσω δεύτερη ευκαιρία αν όντως πιστεύω ότι κάτι έχει αλλάξει. Δηλαδή αν δεν βλέπω την αλλαγή μπορώ να γίνω πάρα πολύ σκληρή.
Νάστια: Έχει τύχει να δώσω δεύτερη ευκαιρία σε άνθρωπο που πραγματικά ένιωθα ότι το αξίζει. Συνειδητοποιώ λοιπόν ότι αν δεν την είχα δώσει δεν θα το ήξερα. Απλώς κάποια στιγμή κουράζομαι και σε αυτό το σημείο καταλαβαίνω ότι δεν έχω βάλει όρια.
Θωμάς: Συμφωνώ με τη Νάστια. Κάποιες φορές δεν μπορώ να γίνω σκληρός και δίνω δεύτερες ευκαιρίες.
Νατάσα: Και δεύτερες και τρίτες (γέλιο). Πιστεύω πως όταν κάτι μπλοκάρει σε μία επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων έχουν μερίδιο ευθύνης και οι δύο. Οπότε κάτω από αυτή τη συνθήκη εννοείται θα δώσω.
Σοφία: Σε ερωτική σχέση δεν θα έδινα δεύτερη ευκαιρία. Αλλά σε κάποιον με τον οποίο είμαστε χρόνια φίλοι και έγινε ένα λάθος θα το ξανασκεφτόμουν.
Δημήτρης: Ο άνθρωπος είναι περίπλοκο ον. Πιστεύω ότι πρέπει να πηγαίνει κατά περίπτωση.
Νάστια, ο χαρακτήρας σου, αυτός της ψυχολόγου, λειτουργεί καταλυτικά βοηθάει τις φίλες να τα βρουν μεταξύ τους.
Δεν καταλαβαίνει ότι τις βοηθάει. Είναι επικεντρωμένη στον δικό της κόσμο και αυτός ο κόσμος είναι αγνός γιατί στην πραγματικότητα θέλει απλά να βοηθήσει και πρέπει αυτό να το αναγνωρίσει η ίδια στον εαυτό της. Αν δεν το αναγνωρίσει, ότι μπορεί να βοηθήσει, δεν θα το δουν και οι άλλοι. Τη μεγαλύτερη συνειδητοποίηση την κάνει όταν της λέει η Μαρίνα ότι τελικά δεν είναι τόσο άχρηστη. Ίσως και η ίδια να μην είχε επεξεργαστεί ποτέ πραγματικά τι πρεσβεύει στον κόσμο αυτό και στο αντικείμενό της. Ο μεγαλύτερος κριτής είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Άρα πρέπει να είμαστε καλά με εμάς.
Σοφία, είδαμε όλο το σκηνικό να στήνεται με κύβους οι οποίοι μας παραπέμπουν στον κύβο του Ρούμπικ. Γιατί επιλέχθηκε αυτό το σκηνικό, τι σηματοδοτούν αυτοί οι κύβοι;
Η αρχική ιδέα ήταν να έχουμε διάφανους κύβους από πλέξιγκλας. Υπήρχε το κόνσεπτ ότι θα στήνονται κάπως οι χώροι, θα δομούνται και θα αποδομούνται και θα είναι κάπως αφαιρετικό το σκηνικό. Όμως οι κύβοι από πλέξιγκλας ζυγίζει 18 κιλά ο καθένας, δεν ήταν πρακτικό. Ο κύβος του Ρούμπικ ήταν ιδέα της Λουκίας που έκανε τη σκηνογραφία. Κρατήσαμε τα χρώματα του Ρούμπικ και ως ένα βαθμό και του κάθε χαρακτήρα. Αυτό συμβολίζει ότι οι χαρακτήρες έχουν πάρα πολλές πτυχές και γενικά εμείς ως άνθρωποι έχουμε πάρα πολλές πτυχές, διαφορετικές. Δείχνει πόσο πολύπλευρος είναι ένας άνθρωπος και ότι όλα μπορούν να αλλάξουν. Λειτουργεί με ένα πολύ ωραίο τρόπο σκηνοθετικά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου